17 ağustos 1999 depremi hikayem

Bende bu arada babamdan izin aldım. Merkezdeki eczaneye gidecek ve bakkallara bakacaktım. Babam bir de sigara bulabilirsen al demişti. ulan alayımda ne para var ne bir şey deprem olmuş yıkılmış mı yıkılmamış mı belli değil. Açık mı kapalımı belli değil nasıl bir kafa yapısıydı. Sıkı sıkı tembih etmiş apartmanlara yaklaşma sahilden git demişti. Sahilden usul usul belde de ki tek eczaneye gittim. Bu arada etrafa bakıyorum hangi bina yıkılmış hangisi sağlam. Dönünce rapor verecektim. Eczane beni tanıyordu babamın hastalığından dolayı sürekli iletişim halindeydik. Babamin ilaçlarnı almıştım. Para falan istemez dedi. Ne lazımsa alabilirsin. Babana çok selam söyle dedi. Ben bunu da unutmuyorum, bir yanda 40 yıllık komşu bir kapağın arkası kadar su vermez, bir yanda elin adamı kaç paralık ilacın hesabını yapmaz. Oradan da markete uğradım. Su aldım böyle böyle dedim, bakkalıda tanıyorum o da beni tanıyor. Sağolsun bakkal suyu bedava vermedi. Bizde de gurur var bıraktım suları doğru annemle babamın yanına.

ağlattın panpa

Beyler kaç yıllık bakkalınız komşunuz bir su bile vermiyor bi düşünün bırakın depremi altı üstü ufacık bir su.

o bakkalın da su vermeyen komşunun da sülalesini gibiyim

Dedim böyle böyle. Babam yine o okkalı küfürlerinden etti. Bu arada kiracımız geldi. Onlarda çıkmışlar, bu üzüntünün peşine iyi gelmişti. Babamın ilaçları hazırlı ama içecek suyumuz yoktu. Babam kiracıdan üzerinde para varsa su alacak kadar para istedi. Kiracımız oğlunu gönderdi ve küçük su alıp gelmişti.

rezerved

50 kuruşun değerini anladım panpa. kolye yapıp boynuma asacam *

Bir sorun vardı bizim oturduğumuz ceviz ağacının yanları komple yarılmış. Nasıl desem sanki traktörle eşmiş gibi. Koca koca yarıklar. Açıkçası ben korktum ya yarılır da içeri düşeriz diye. Bu arada bende ufak ufak geziyorum orayı burayı. Annemle babam hala cevizin altında oturuyorlar. Etrafda kilere bizi soran olursa buradayız diyorlardı. Anne tarafım gölcükdeydi. Belki gelen giden olur diye kolu komşuya tembih ediyordu. Annemin aklıda kendi kardeşleri ve annesindeydi.

Bizim apartmanın önüne doğru ilerledim. Okulun bahçesini inceliyorum. Görseniz depremden çıktı demezsiniz. Oturmuş oradaki balıklara sulara mideyelere falan bakıyorum. Beyler dikkat. Balıklar pişmiş midyeler haşlanmıştı. Nasıl oluyordu bu güneş daha tepeye gelmemişti. Bu midyelere balıklara ne olmuştu. Geldim babama söyledim böyle böyle. Babam inanmadı. Biri banada dese bende inanmam. Deprem olmuş deniz sahili yarmış okulun duvarlarını yıkmış. içinde ne kadar canlı varsa pişirip oraya bırakmış. Kulağa inanası zor geliyor. Bende naptim kaptım bir balık birazda midye. Yalan yok en çok pişmişlerini seçmiştim doğru babama zütürdüm al bak dedim. Babam tıpkı ramiz amcanın olayındaki gibi kala kaldı. Sadece salavat getirdi git aldığın yere bırak onları dedi.

@dunyalideri panpa rekldıbını başka başlıkta yapar mısın?

benle yaşıt bu deprem

Öğlen oldu, kasabanın diğer tarafından insanlar bizim tarafa geliyorlar. Bizim oturduğumuz yer giriş kısmındaydı. Saolsun birkaç tane tanıdık hem yiyecek getirdi hemde üç beş para bıraktı lazım olur diye. Bunları yapanlarda insan su vermeyenlerde. Efendiler eşini dostunuzu iyi seçin, dost karagünde belli oluyor.

dinliyom panpa

reserved

seri yaz panpa. rez

panpamızın yazdıklarını okumak için
http://inci.sozlukspot.co...9-depremi-hikayem/@agacan

rezerve panpa

Bir gece o parkta yattık gerçi yatmadık oturduğumuz yerde uyumaya çalıştık. Sürekli deprem oluyordu. Bende ulan diyordum deprem oluyor niye bizim bina yıkılıyor. Nerde yatacağız ne yapacağız para yok yiyecek yok. Milyon tane şey geliyor insanın aklına. Ama bir şey yoktu bizde panpalar. Millet eşine dostunu çağıyordu o yıkıntılar arasında. Hasan orda mısın, ayşe sesimi duyuyormusun? O insanlar bizim gibi dışarıdaydı sağladılar. Peki niye ağlıyorlardı? Niye avazı çıktığı kadar bağırıyorlardı? O insanlar mı önemliydi yoksa depremin bizim apartmanı yıkması mı?

Ertesi gün insanlar birbirlerine saldırmaya başladı. Bizim yaşadığımız kasaba ufaktı. Herkes birbirini tanır yerlisi zaten uzaktan da olsa akrabaydı. Niye kavga ediyorlardı ki? Neyi paylaşamiyorlardı? Sebep biraz bakınca anlaşılıyordu. Şimdikinin apaçileri o zamanın mahalle delikanlıları oturmuş sohbet ediyor. Enkazın altında yakınları kalanlar ise onlardan yardım istiyor. O delikanlılar ise pofur pofur sigara içmekten başka bir şey yapmıyorlardı. Sinir stres çaresizlik insana ne yapırmaz ki !

Panpalar bu kısım çok tuhaf ama madem girdik bir işe enine boyuna he hatırlıyorsam anlatacağım. Bizim apartmanın ikinci katında emekli bi amca vardı, birde karısı vardı. Çocukları yoktu. Adam aksi mi aksi bir ihtiyardı. Annem balkondan sepet sarkıtır bende bakkaldan aldıklarımı falan ona koyardım o da yukarı çekerdi. Bi sefer bunun antenine takıldı o sepet. Herif kıyameti kopardı babamla falan kavgalık oldular. Adamın ismini hatırlamiyorum. Bu benim nefret ettiğim anneme babama bana hakaret eden o adama ne olmuştu? Ben hala hatırlıyorum gırtlağım düğümleniyor. O amcanın kafası enkazların arasındaydı vücudundan kopmuştu apaçık görünüyordu. Durdum baktım baktım baktım. Allah rahmet eylesin dedim. Ben nasıl demiştim bunu. Hani onun kafasına tükürmeyi istiyordum. Ne oldu birden ! insan olmak önemli sinirlerine hakim olmak fevri davranmamak önemli. Zor şeyler zor vesselam.