17 ağustos 1999 depremi hikayem

Bu arada iki üç gün geçmişti. Kocaeli bursa karayolu tıkalıydı tıklım tıklımdı ve ilerlemiyordu. Ben yine ortalıklarda geziniyor arkadaşlarımı arıyor hemde kim ölmüş kim yaşıyor bakıyordum. Bu anlatacağım durumda çok ilginçtir. Depremden iki üç gün sonra okulun bahçesindeki sular kurudu ve bahçede öbek öbek topraklar oldu. Nasıl desem. Sanki hepsi birer küçük dağ gibi. Ama onlarca var. Karınca yuvaları gibi. Aynı koniye benziyor ve üstlerinde delik var. Sanki hepsi kalıptan çıkmış boyları genişlikleri hemen hemen aynıydı. Çok tuhaftı yani deprem zamanı o kadar çok tuhaf şeyle karşılaştım yaşadım ama bana en tuhafı bu gelmişti. O toprakdan şeylerin nasıl olduğunu ve neden olduğunu hala çok merak ediyorum.

Bu arada tüpraş rafinerisinde yangın vardı. Bazen sönüyor gibi oluyor bazense daha da şiddetleniyordu. Hem tüpraşdan gelen gaz kokuları hemde yıkılan apartmandaki çürümüş ceset kokuları burnumun ucunda. Böyle bir şey olamaz. Ağustosun o sıcağıda vefat eden insanlar maalesef enkazdan çıkarılamiyor ve çok kötü kokular ortaya çıkıyordu. Tarif edilmez panpalar, allah düşmanıma yaşatmasın.

anlat panpa devam

Eğer birgun yolunuz düşerse Kocaeli bursa karayoluna halıdereden geçerseniz tüpraş tam karşısındadır ne kadar yakın olduğunu görürsünüz. Biz bir komşumuzun bağına çıktık onların davetiyle. O ceset kokularından kurtulmak için…. Ortalık feryat figan. Hiç unutmam bizim apartmanın 2. Katında bi aile vardı. iki kızları vardı yaşları ufaktı okula gitmiyorlar çocuktular. O çocukların annesinin kardeşi yani teyzesi tam iki gün apartmanın önünden ayrılmadı. Tırnaklarıyla kazıya kazıya o iki çocuğu çıkardı. Tam 2 gün konuştu onlarla teyzem teyzem diye. En sevdiğiniz şey orada ama elinizden bir şey gelmiyor. O kadının tırnakları artık kanamiyordu. Kan bile isyan etmişti o duruma. Allah kimseye yaşatmasın o çaresizliği, parmakları parçanlandı inat etti yılmadı o çocukları ablasının çocuklarını çıkardı.

Çocukların annesine babasına ne mi oldu? Dilim varmıyor. ikisi koyun koyuna birbirlerine sarılmış halde…. Suratları ise simsiyah olmuş neden biliyor musunuz? 2 gün o sıcakta en kaz altında kaldıkları için küsmüşler bize, surat asmışlar kendilerince, neredesiniz ey insanlar ! der gibiydiler. Ama bir kelime edemediler, keşke , keşke diyorum yüzümüze haykırsalardı da küfür etselerdi sövselerdi de bir şeyler diyebilselerdi…

Daha fazla uzatmayacağım. Birkaç değinmek istediğim yine insanlığımdan utandığım şeyleri anlatacağım…..

Bir hafta sonra amcamlarla beraber babam istanbul’a geldi. Ben ve annem gölcük kavaklıya geçtik. Dayım eşi ve çocuğu enkazın altıydı. Onları bulmadan annem gelmem dedi. Bende anneme refekatçı kaldım.

Ağalar beyler efendiler. Kavaklıya gelmiştik. Yaklaşık bir on günde burada kaldık. Sahil bildiğin deniz olmuş. Dedemlerin apartmanları evleri suya gömülmüştü. Koca koca apartmanlar suyun içinde yüzüyordu. Annemin burada annemden habersiz bir resmini çekmişlerdi sonra hürriyet gazetesinde çıkmıştı bu resim. Bende oradaydım ama ben yoktum resimde. Ama çekildiğini hatırlıyorum.

Burada da akılları zorlayan olaylar olmuştu. Teyzemin dedemden kalma bahçeli evi vardı 3 katlı denize sıfır orada yaşıyordu. Teyzemin anlattığına göre ki anneme anltıyordu, abla gözümü bi açtım iki yan apartmanın balkonundayım. Annem sordu nerede uyuyordun ki dedi, nerede olacak yatak odamda ! panpalar bu olayı teyzem anlatmasa sittin sene inanmazdım. Torunu kayboldu bu arada bulamadılar. Deniz aldı diye, ikinci torununun adını Deniz koydular. Ağalar beyler o denize nazır bahçeli 3 katlı ev ne mi oldu yıkıldı mı sizce?

O ev orta da yoktu. Sular çekildi gitti. Koca 3 katlı ev yok. Ne bahçesi ne ağacı ne demiri hiçbirşey. Ne bir enkaz parçası. Gözlerime inanamadım. Biri o evi almış yerini değiştirmişti. Depremi yaşamamış birine anlatsam zütüyle gülerdi. Lan bildiğin ev yok. Lami cimi yok. Ne yıkılmış ne bir şey ev yok.

Kavaklının eski Pazar yerine küçük bir çadırkent kurulmuştu. Yardımlar buraya geliyordu. Panpalar siz hiç yere atılmış yığınla ekmeğin içinden kaskatı olmuş yerin tozunu almış ekmek yediniz mi? Hemde o ceset kokularıyla. Milletden allah bin kere razı olsun o ekmeğe muhtaçtık. Ama bir organizasyon yoktu herşey başıboştu. Beyler ağalar panpalar, o Anadolu insanından allah bin kere razı olsun. Koli koli peynir zeytin yağ bal aklınıza ne geliyorsa geldi. Giysi su allah gönderenden razı olsun. O mallar ne mi oldu, yardım kamyonundan iner inmez o anasını avradını bilmem ne yaptığımın bakkal sahipleri koca koca kamyonlarla yüklediler zütürdüler. Biz orada 2-3 günlük kuru ekmek derdindeydik. Allah gönderenden razı olsun.

@113 pipipoporesimleri tam 24 kişi o ilk 3 katta. kocamn üç kat yarım metre oldu. resimlerdende görebilirsiniz. 24 kişi vefat etti. bazılarının cesetleri de çıkmadı.

Ben o günleri hiç ama hiç unutmadım. insanlar can derdindeydi. Akrabasını çoluğunu cocugunu kurtarma derdindeydi. Bu onun bunun çocuklarıyla uğraşacak durumları yoktu. Tam bir keşmekeş…

Bunun yanında yıkılmayan evlere girildiği altın ziynet para çalındığı söyleniyordu. Ben gözümle görmedim ama ateş duman olmayan yerden duman çıkmazdı.

ilk önce kaybettiklerin için başın sağolsun üzüldüm geçmiş olsun sonuna kadar okuyacağım

Bu arada dayım hala enkazdaydı artık kurtulmalari imkansızdi. Sonuç belliydi ama cesetler için uğraşılıyordu. Bu arada yine yardım eden insanlardan allah razı olsun, beyaz eşya çok geldi. Kamyon kamyon özellikle buzdoabı. insanlar ne mi yaptı, kamyonet tutup depolarına taşıdılar. Ben insanlığın bittiği noktanın da bittiği şeyler yaşadım bu deprem zamanı. Dedemleri komşusu ki ben ona ferreci diyorum. istanbuldan kamyonetle gelmiş. Evinin yıkılmadığını öğrenmiş, kendi evindeki eşyalar eski diye almadı da o yardımsever insanların ihtiyaç sahipleri kullansın diye gönderdiği eşyaları aldı da gitti. Gözlerimle gördüm. Bir gram hakkım varsa haramı zıkkım olsun. Ahırette iki elim yakasında.

Bende 2 haftadır yıkanamadığımdan hava sıcak sürekli terliyordum. Apiş aram yarar olmuştu. Hollandalı bir doktor saolsun bakıp merhem vermişti. Nedense türk doktordan çok yabancı doktorlar vardı özellikle Avrupalılar. Panpalar belki güleceksiniz ama tam 2 hafta altımda sadece boxer ve beyaz bir atletle gezdim sokaklarda.

Dayım yengem ve çocuğunu defin etmiştik. Artık işimiz kalmamıştı buralarda. Bizde istanbula babamın yanına gidecektik . ama gitmeden bizim yıkılan apartmana bakalım dedik. Diğer dayım arabayla halıdereye zütürdü bizi. Birde ne görelim panpalar. Bizim evin eşyalarını indirmişler tv buzdolabı babamın amerikadan getirdiği müzik seti eski plaklar, annemin takıları. Ben zaten bilenmişim şimdiye kadar olan olaylara, dur anne dedim ben konuşayım. Eşyaların orada iki üç tane polis vardi. Merhaba dedim kimin bu eşyalar falan dedim, işte biz binayı tehlike olmasın diye yıkıyoruz da eşyalar ziyan olmasın diye çıkardıkda sahibi gelirse vericez. Benim tepem attı zaten bi ton şey yaşamışım ağzıma ne geliyorsa saydım sövdüm polise pişman mıyım, şimdiki aklım olsa kavga da ederdim. Biz gitmesek o eşyalar kim bilir ne olacak. Ben eşyanın derdinde değilim zaten biz evi bıraktık gittik. insanların yağmalamasına tepkim.

Neyse uzun lafın kısası olanlar böyle. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Bu arada ben o zaman ki devletin ölümleri yarı yarıya az gösterdiğini biliyorum. O zaman şöyle oluyordu, eğer siz yakınınızı enkazdan çıkartırsanız kocaelinin girişindeki hala buz pisti olan yere zütürüyordunuz ve devlet kim olduğunu kesin tayin edince cesedinizi tekrar geri alıyorsunuz. Ancak bu şekilde ölüm olarak kayıtlara geçiyordu. Siz düşünün on gün on beş gün uğraşmışşınız akrabanızın kokmuş cesedini taaaa kocaelinin girişine zütürüyorsunuz. Devlet babada keyfi gelince gel al göm diyor.