2004 ten bugüne hikayem

ilk şoku atlattıktan sonra, hemen bir kaç ortak arkadaşa haber verdim. Ertesi gün oldu. Cenazesine gittik. Tabutunun önüne gittim, dua okudum. O an aklımda ben son sınıftayken elinde çantasıyla spor salonundan çıkışı geldi. Kardeşim demişti her şey için eyvallah. Küme düşmüştük ama harbi mücadele etmiştik. Sen sağol barış deyip sarılmıştık bibirimize, malum benim son senem. Bir sene evvel elinde çantasıyla spor salonundan çıkan adam şimdi karşımda tabutun içinde amk. Ulan dünya senin adaletini, ruhunu s.keyim.

O gün diğer arkadaşlarından öğrendim. Meğer bizim barış yaz başı hastaneye yattığında lösemi teşhisi koymuşlar. Doktorlarda artık yapacak pek bir şey yok deyip eve yollamış. Dedim ya bilmiyorum onun haberi var mıydı ama etrafa bir şeyi yok demişler. En son görüştüğümüzde seneye Amerika diyen adam eylül ayını göremedi beyler. Ailede de olan bir hastalıkmış bu. Babası ve amcası da bu lösemden dolayı vefat etmiş. Trabzonlu bir aile zaten. Büyük ihtimalle çernobil deenen lanetten dolayı. Ulan Çernobil seni oraya yapan mimardan, duvardaki sıvayı yapan ustanın karısına kadar hepiniz amk ben. hepiniz ikinci burnu üçüncü kulağı çıkar da elf gibi gezersiniz ortada

Ah be dostum çok erken gittin, daha yapılacak çok muhabbet, atılacak çok iş, kurulacak çok hayal vardı. Çok erken gittin çok. Ama biliyorum ki sen gittiğin yere efendilik ve güzel sohbetini de zütürdün. Adaş, güzel insandın ve her güzel insan gibi çok erken bıraktın bu kötü dünyayı. Neyse kardeşim sen gittiğin yerde iyisindir muhtemelen ama bıraktığın bu dünya her geçen gün daha da taktan oluyor. Kardeşim ruhun şad olsun.

sayfa6

evet beyler bu da hikayemin unuttuğum yeriydi. biraz da askerlik anlatıp sonra kaçarım herhalde

http://goo.gl/jr4iv

Allah gani gani rahmet eylesin panpa...

@752 amin panpa

evet beyler, askerliğin ilk günü yedik ama benim içimde inanılmaz bir vicdan azabı var. hem yasemine karşı hem de nazlının durumuyla alakalı. kendimi o kadar suçlu hissediyorum ki. tabi askerliğin verdiği bir sıkıntı var. ben bu şartlarda düşünüp bir karar vermeye çalışıyorum. sonunda düşündüm taşındım bir karar verdim. nazlıyla olan ilişkimi bitirip yaseminle aramı düzeltmeye çalışacaktım. enteresan ama yaptım panpalar. bu planı uyguladım. Nasıl mı? hemen her fırsatta yaseminle konuşmaya başladım, zavallı nazlıyı bir kez daha aramıştım o kadar. bari bu hengamede kız daha da yıpratmayıp arayı soğutmaya karar verdim. 3 hafta falan aramadım sonra da bir maille ayrıldım. biliyorum çok adice ama eğer daha da uzatsaydım onun için daha kötü olacaktı.

amk internet kopup duruyor beyler kusura bakmayın inşallah cumaya kadar hikayeyi bitireceğim. yarın devam

dinlemedeyiz reiz

reserved

takipteyiz panpa

panpalarım yarın geceye kaldı bu aralar biraz işim var onlara koşturuyorum affedin beni

anlat panpam dinliyoz

beyler bu akşam devam ediyorum

beyler gecikmeler için kusura bakmayın bu aralar biraz yoğunum fırsat buldukça word e atıyorum. elimden geldiğince hızlı ilerlemeye çalışıyorum.
kaldığımız yerden devam. Alayda günler boş geçiyordu. sabah ve öğlenleri 1,30 saat yürüyüş çalışması yapıyorduk, sonra boştuk. Gır gır şamata yapıyorduk. Hepimiz anlamıştık ki bu dert tek başına takılmakla aşılmaz. Hepimiz gülüyorduk ama herkesin gözlerde ince bir hüzün var. Teslim olduktan 10 gün yemin töreni oldu. Ailem geldi 2 gün evci çıkardılar beni. iyi gelmişti bana. Zaten artık kafam rahattı. Yasemin’le olan ilişkimi tamir etmeye çalışıyordum.

Onunla aramı düzeltebilmek için herşeyi yapmaya çalışıyordum. Sivilden daha içerikli konuşmalar yapıyorduk. işle alakalı, ilişkimizle alakalı fırsat buldukça konuşuyorduk. Neyse beyler, yemin töreninden sonra silah eğitimi almaya başladık. Bir günde silahı tanıttılar, ertesi gün atışa gittik. Önce sıfırlama atışı yaptık ama amk G3 nasıl bir ses çıkıyorsa kulaklar iptal. Sıralandık 6 kişi yattık yere herkes başladı ateşe ulan sanki çatışmadayız. Sonra 50 mt.,100 mt., 200 mt. falan atacağız. Sanırım 50 metre atışında üsteğmen geldi ben de ilk mevzideyim, başladı izlemeye. Üç tane mermi atacağız ben 2 taneyi attım ama 3.de kilitlendim. Komutan bağırıyor sık lan diye ama benim işaret parmağı iptal basmıyor tetiğie. En son derin nefesle bastım tetiğe, sonra hedefe kağıtları geldi. Üsteğmen aldı benim kağıdı bir tanesi tam ortaya çok yakındı. Ulan dedi heyecanlanmasan sniper olacaksın başımıza dedi, güldü.

Kısa dönemlerin acemiliği aşayı yukarı 3 hafta sürüyor beyler. Ocak ayının ilk cuma günü bizim dağıtım var. Hepimiz kura çekiyoruz. Gittiğim şehirde de sıkıntılı 2 ilçe var.hem normale göre daha soğuk, hem dağlık hem de doğu ve güneydoğudan gelen yolların kavşak noktası. Tabi bu bahtsız kardeşiniz gitti şehir merkezinden en uzak ilçeyi çekti. Otobüsle iki saate yakın sürüyor. Hava desen il merkezine göre 10 derece daha az. Ulan gittiğim ilçenin 3 tane ille sınır ya da anayol bağlantısı vardı. Mübarek ilçe değil Lüksemburg amk. ilçeden 2 tane for transit geldi bizi yüklendiler gittik ilçeye.

ilçeye girdik zaten her tarafata 50 cm. Kar var. Yollar buz tutmuş. Allahtan alaydan samimi görüştüğüm bir kaç arkadaşım da vardı benimle beraber. O kardeşlerimle hala görüşürüz. Beyler askerdeyken edindiğiniz arkadaşlarlıklar o kaar garip ama bir o kadar da derindir ki. Mesela bir arkadaşımla dünya görüşlerimiz o kadar zıt ki. Normal de olsa belki tartışıp kavga edeceğiz ama askerdeyken kardeş gibi olduk amk. Asker arkadaşlıkları unutulmaz panpalar.