2004 ten bugüne hikayem

beyler gecikmeler için kusura bakmayın bu aralar biraz yoğunum fırsat buldukça word e atıyorum. elimden geldiğince hızlı ilerlemeye çalışıyorum.
kaldığımız yerden devam. Alayda günler boş geçiyordu. sabah ve öğlenleri 1,30 saat yürüyüş çalışması yapıyorduk, sonra boştuk. Gır gır şamata yapıyorduk. Hepimiz anlamıştık ki bu dert tek başına takılmakla aşılmaz. Hepimiz gülüyorduk ama herkesin gözlerde ince bir hüzün var. Teslim olduktan 10 gün yemin töreni oldu. Ailem geldi 2 gün evci çıkardılar beni. iyi gelmişti bana. Zaten artık kafam rahattı. Yasemin’le olan ilişkimi tamir etmeye çalışıyordum.

beyler bu akşam devam ediyorum

anlat panpam dinliyoz

panpalarım yarın geceye kaldı bu aralar biraz işim var onlara koşturuyorum affedin beni

takipteyiz panpa

reserved

dinlemedeyiz reiz

amk internet kopup duruyor beyler kusura bakmayın inşallah cumaya kadar hikayeyi bitireceğim. yarın devam

evet beyler, askerliğin ilk günü yedik ama benim içimde inanılmaz bir vicdan azabı var. hem yasemine karşı hem de nazlının durumuyla alakalı. kendimi o kadar suçlu hissediyorum ki. tabi askerliğin verdiği bir sıkıntı var. ben bu şartlarda düşünüp bir karar vermeye çalışıyorum. sonunda düşündüm taşındım bir karar verdim. nazlıyla olan ilişkimi bitirip yaseminle aramı düzeltmeye çalışacaktım. enteresan ama yaptım panpalar. bu planı uyguladım. Nasıl mı? hemen her fırsatta yaseminle konuşmaya başladım, zavallı nazlıyı bir kez daha aramıştım o kadar. bari bu hengamede kız daha da yıpratmayıp arayı soğutmaya karar verdim. 3 hafta falan aramadım sonra da bir maille ayrıldım. biliyorum çok adice ama eğer daha da uzatsaydım onun için daha kötü olacaktı.

@752 amin panpa

Allah gani gani rahmet eylesin panpa...

http://goo.gl/jr4iv

evet beyler bu da hikayemin unuttuğum yeriydi. biraz da askerlik anlatıp sonra kaçarım herhalde

sayfa6

Ah be dostum çok erken gittin, daha yapılacak çok muhabbet, atılacak çok iş, kurulacak çok hayal vardı. Çok erken gittin çok. Ama biliyorum ki sen gittiğin yere efendilik ve güzel sohbetini de zütürdün. Adaş, güzel insandın ve her güzel insan gibi çok erken bıraktın bu kötü dünyayı. Neyse kardeşim sen gittiğin yerde iyisindir muhtemelen ama bıraktığın bu dünya her geçen gün daha da taktan oluyor. Kardeşim ruhun şad olsun.

O gün diğer arkadaşlarından öğrendim. Meğer bizim barış yaz başı hastaneye yattığında lösemi teşhisi koymuşlar. Doktorlarda artık yapacak pek bir şey yok deyip eve yollamış. Dedim ya bilmiyorum onun haberi var mıydı ama etrafa bir şeyi yok demişler. En son görüştüğümüzde seneye Amerika diyen adam eylül ayını göremedi beyler. Ailede de olan bir hastalıkmış bu. Babası ve amcası da bu lösemden dolayı vefat etmiş. Trabzonlu bir aile zaten. Büyük ihtimalle çernobil deenen lanetten dolayı. Ulan Çernobil seni oraya yapan mimardan, duvardaki sıvayı yapan ustanın karısına kadar hepiniz amk ben. hepiniz ikinci burnu üçüncü kulağı çıkar da elf gibi gezersiniz ortada

ilk şoku atlattıktan sonra, hemen bir kaç ortak arkadaşa haber verdim. Ertesi gün oldu. Cenazesine gittik. Tabutunun önüne gittim, dua okudum. O an aklımda ben son sınıftayken elinde çantasıyla spor salonundan çıkışı geldi. Kardeşim demişti her şey için eyvallah. Küme düşmüştük ama harbi mücadele etmiştik. Sen sağol barış deyip sarılmıştık bibirimize, malum benim son senem. Bir sene evvel elinde çantasıyla spor salonundan çıkan adam şimdi karşımda tabutun içinde amk. Ulan dünya senin adaletini, ruhunu s.keyim.

Kardeşime telefon geldi, bizim barışın bir arkadaşından. Kardeşimin alodan sonra sesi değişti, yüzü değişti ama aklıma barış gelmiyor ki. Yarın mı abi dedi, ne zaman dedi. Eyvallah dedi kapattı telefonu. Bana baktı ben de ona bakıyorum o an aklıma gelen ama duymak istemediğim şeyleri söyledi. Abi, barış abiyi kaybetmişiz. Onları duydum benim şalterler indi amk. Nasıl olur lan. Dedim hani iyiydi bu adam, sanki kardeşim yaan söylemiş bana, abi ded ne dedilerse ben de onu biliyorum. Çıktım balkona daldım uzaklara. Annesi ne haldedir, onun kuzeni benim ilk oklu arkadaşımdı o çocuk ne haldedir. Kardeş gibilerdi. Benim için de çok büyük kayıptı, son zamanlarda çok fazla görüşemiştik ama iyi arkadaşımdı.

Kardeşim hastaneye ziyeretine gitti, ben gidemedim öyle görmek istemedim belki de bilmiyorum. Kardeşimle konuştum sonra nasıl diye. Abi dedi bir kaç gün sonra hastaneden çıkacakmış. iyi bir problemi yok sadece biraz güçsüz kalmış ondan dolayı yatmış dedi. içim ferahladı ama panpalar bir muallaklik var hissediyorum. Yine bu muallakliği düşünmedim, düşünmek istemedim. Sonra bi gün yolda karşılaştık. Biraz zayıflamıştı ama neşeli görünüyordu. Aga dedim nasılsın? iyiym de Amerika işi yattı ona üzülüyorum. Olsun dedim lan, seneye gidersin ne olacak amk. Aynen dedi, biraz muhabbet ettik sonra dağıldık. Bilmiyorum biliyor muydu ama zaman onun için seneye diye bir ihtimal olmadığını bize gösterecekti. Bodrum tatilinden bahsetmiştim panpalar. Pazar günü izmr’e döndüm. Pazartesi akşamı ailecek oturuyoruz spor bprogramı izliyoruz. Kardeşime telefon geldi, bizim barışın bir arkadaşından.

Öyle bir anlatırdı ki Amerika’daki film endüstrisini falan, belliydi boş zamnalarında bol bol araştırıyordu. Barış da benim kardeşim de basketbol aşığı, bunlar aynı tayfada her akşam oynarlardı. Her gün selamı geldi o yaz. Araad bir kaç kez ben de gittim oynadık, güldük eğlendik. Sonra onun okul başladı, ben de askerlik tecili, kurs falan derken arada bir kaç kez facebooktan konuştuk. Work an travel’a başvurmuş, biletleri almış gidiyorum hacı dedi en son. Ne istersin? Aga dedim sen git gel yeter. Neyse 2010 haziran ayının başında kardeşim geldi bir gün, abi dedi, barışı hastaneye kaldırmışlar. Neen lan dedim. Ağır bir grip geçirmiş, ondan arada kan da veriyorlarmış. Ulan griple kan ne alaka ama işte kötü şeyleri yakıştıramıyorsunuz ya sevdiklerinize, ben de bağdaştırmak yerine kaçmayı seçtim.