arkadaşlar 18'i yaşını geçip vardığınız bu yaşlarda eskiye nazaran ruhsal olarak biraz daha bunalımda hissediyor musunuz ?

böyle arkadaş ortamlarınız da artık sohbet akmıyor kahkahalarınız içtenliğini biraz daha kaybediyor mu ?

bu sıralar herkes de görüyorum bu problemi biraz tartışmak isterim

Fazlasıyla bunalım, kaygı, sıkıntı yaşıyorum. Arkadaşlıklardan bile uzak kalmak istiyorum, yalnızlıkta boğulmak istiyorum. insanlara karşı, hayata karşı bir soğukluk hissediyorum.

çökmüş hissediyorum:(

19 yaşındayım lisede aynı yurtta kaldığım samimi arkadaşlarımla bile böyle olmaya başladı panpam en nihayetinde yalnız doğduk yalnız öleceğiz .)

28'im yakında kendimi asarım heralde

Size yemin ederim aynı durum bende de var. Şuan 22 yaşındayım ne bir arkadaş ne bir gezme tozma isteğim var, hiçbir şeyden zevk almıyorum herkes yapmacık geliyor bazı şeylere artık katlanamıyorum aileme bile.. Okul iş aile gelecek baskısı iyice üstüme çökmüş durumda, ölmekten korkmuyorum iyice dibe vurdum.

34 yaşşş

fakir felsefeler. peh...

Depresifim tam 22gibi oldu bu durum :/

kimse hayatından memnun olmadığı için eğlendiği şeyleri bile yapmak istemiyor. herkes başka bi insan olmak istiyor

Freni patlamis kamyon gibiyim sirtimda yuk gidiyorum durmak istiyorum ama duramiyorum

buhrandayım

Ben 22 yaşındayım. Ruh halim yaklaşık 1.5 yıl iş bulamadığım ve üzerine zaten maaşına kredi çekmiş olan anneme fazladan yük olduğum için oldukça kötüydü. Çevrem vardı ama samimiyet yok denecek kadar azdı. Yani yapmacıklardı. Dedim oğlum bu böyle olmaz. gibtir et burayı git buralardan yolunu çiz. Dediğim gibi de yaptım. Arkadaşımdan ev tutmak için falan borç aldım. Öyle yarın ertesi gün ver de demedi. Ne zaman bulursan verirsin ben çalışıyorum dedi. Geldim buraya 3.hafta ve işbaşı yapıyorum. Sanırım genel olarak insanlardan sıkıldım. Şimdiki tek amacım girdiğim firmada kalıcı olmaya çalışmak. Ha hiç mi sıkılmayacağım? Belki. Ama arayacağım sıkıldığımda bir iki dostumu geçecek. Çünkü onlarla yaptığım muhabbeti herkes anlayamayacak. Herkes diğerleri gibi "normal" olacak ama ben her zaman a"normal" olacağım. Seveceğim insanı bulana kadar da karı kız peşinde dolaşmayacağım. Çünkü benim için zaman kaybı. Bulursam da yarma gibi direk "ben seni seviyorum sen de beni sev" diyeceğim. Belki ret yiyeceğim ama içimde kalmayacak. Burada da işimi yaparken benim gibi hem normal hem de anormal birilerini bulursam eleme usulü takılacağım. Hayat benim ve mezara da yalnız giricem. O yüzden ne olursa olsun fazla takmayın bu tarz şeyleri. Amacınız bu niye böyle oluyor? Değil bunu nasıl fırsata çeviririm olsun. Karamsarlık bazen iyidir ama fazlası zarardır.
ÖZET: Bence hayat şartları yüzünden. Sonuçta bu yaşlarda evriliyoruz, etrafımıza bakıyoruz.

2 senedir arkadaş yapmıyorum. eski arkadaşlarımi da her gün görüyorum gözümün içine bakıyolar bitir şu ruh halini diye ama nedense tek isteğim son senemi okuyup yanlız başıma ölmek

yalnız öleceğiz kısmının gerçekliği sarmaya başladı beni de.

çok değil 4-5 sene önce sabahlara kadar kahkahalar geyikler aksiyonlar karı kızlar içkiler vs vs bla bla türevlerini tutku ve heyecanla yaşarken artık meeh... havasındayım havasındayız sürekli.

içindeki çocuğun ölmesi, tutkunun yok olmasını buram buram yaşıyorum sanırım ama bu herkes de mi bunu merak ettim

eski samimi ortamlar yok artık panpa, herkesin bi çıkar peşinde olması insanları birbirinden uzaklaştırıyor

yoo gayet dönüyor muhabet

upupupup

yada daha spesifik bir sebebimi var benim nazarımda

Duygusal çöküntü değil beyler bu durum. Hormonlarınız artık ergenlikteki gibi deliler gibi salgılanmıyor. Artık daha sakin daha mantıklı insanlar oluveriyorsunuz. Kendim ve çevremden gördüğüm kadarıyla hepimiz üniversite sonrasını, çok daha ciddi ilişkiler, dostluklar düşünüyoruz. O yüzden kalabalık çevre değil de bir iki dost ve aileniz kalıyor.