bitti mi?

kan ter içinde uyandım. süleyman yanımdaydı. çok şükür dedim içimden. yaşıyordu. ama rüya o kadar gerçekçiydi ki. hele o söz. bir rüyadan daha fazlasıydı. ayağa kalktım. bir şekilde bunun bir açıklaması vardı. öğlen 12'ye doğru kahvaltımızı yaptık. akif söze başlayan kişi oldu.
-şimdi ne yapacağız?
cevap verdim.
-memleketlerimize gidelim. belki olanları unuturuz.
ama onların bizi unutmaya niyeti yoktu.

izmir'e vardığımda kafam bi milyondu. rahatlamaya ihtiyacım vardı. otobüste giderken yanımdaki adama bile şüpheyle bakıyordum. sanki insanların ötesinde başka insanlar görecek gibiydi. belki başka varlıklar. 1 ay kadar bir tatil rahatlatacaktı beni. sadece beni değil. süleyman ve akif içinde iyi gelecekti. bilmiyorum neden bundan emindim.

annemle buluştuğumda (babam ben ortaokuldayken kalp krizinden ölmüştü) baya hasret giderdik. bir de büyük abim vardı. o da o zamanlar yeni işe girmişti. bi mağazada kasiyerlik yapıyordu. akşam olunca okul-iş falan sohbet ettik. annem yattıktan sonra biraderle başbaşa kaldık. konu konuyu laf lafı açtı. bir yerden sonra girdim lafa.
-birader sana anlatacaklarım var. ama taşak geçersen sittin sene seninle konuşmam.
adam gayet rahat kuruldu kanepeye.
-hele anlat bakalım dedi.
girdim konuya. ne varsa döktüm içimi.

anlattıkça sigara üstüne sigara yaktım. yarım paketi devirmiştim. bizimki ara ara içiyordu. sonunda süleyman'ın olayıyla bitirdim konuyu. bilmiyorum neden rüyayı anlatmadım. son cümle bittiğinde sözü ona bıraktım.
-valla birader olay bu. ne tak yedik bilmiyorum.
bizimki sigaradan bi duman çekti ve cevapladı:
-oğlum sizi deli mi gibti?
başladı gülmeye. ulan bozuldum. adam bildiğin makaraya sarıyordu.
siz oraya okumaya mı gidiyorsunuz fantezi aramaya mı? dedi bastı bir kahkaha daha.
-gibecem senin dinleyeceğin konuyu da abiliğini de dedim bastım çıktım odadan. tam kapıdan çıkarken bi kez daha bağırdı bizimki.
-konuş lan konuş tarık kuzenle az taşşak geçmedik.
valla haklıydı. 2 ay öncesine kadar bizim sülelenin manyağı adamla ben de çok dalga geçmiştim.
sabah olduğunda gözlerimi açınca aklıma bir fikir geldi. damdan düşenin halinden damdan düşen anlardı.
tarık abiyi bulmalıydım.

---MAHALLENiN DELiSi---
Mahalledeki bir deli ısrarla yoldan tuttuğunu evine davet edermiş. kimse bu adama riayet etmezmiş. deli derken, adamın adı deliye çıkmış. bir gün bir komşusu "tamam akşam sana çay içmeye geleceğim" demiş.
akşam evine gittiğinde dış kapı açılmış ama adamı görememiş kapıda. adam içeride çayları bardaklara koyuyormuş. "ooo hoşgeldiniz demiş." içeriye davet etmiş adamı. adam çayını alıp içerken deliyle laflamaya başlamış. o ara birşey farketmiş. ortada deli ve kendisi dışında üç bardak daha varmış.
"bu bardaklar kimin hele mübarek" diye sormuş.
"birisi eşimin, diğer ikisi de çocuklarımın, onları görmüyor musun?"
adam görmüyordu elbette ama gördüğü bardaktaki çayların yarıya kadar içildiğiydi. oysa ki bardaklar doluydu.
misafir çaya dikkatli bakınca içtiğinin çay olmadığını da anladı.
YER: KONYA HiKAYE: GERÇEK
---

herkese iyi geceler...

panpa içtigi şey çay değilde neydi?

Kanka az daha yaz amk

panpa söylesene o delinin ikram ettigi şey çay değilde neydi

rezzzzzzzzzzz

arttkk yaz mk

hadi panpa

Gece 12 de, karanlik coktugunde gecei tayfayla devam edecegiz

kafamda tek soru, tek düşünce: "tarık abiyi arasam mı aramasam mı?". bizim sülalenin delisi diye adamın adı çıkmıştı. uzun süre önce balataların bazıları yanmış adamın. ben çok hatırlamıyorum çok da görüşmezdik ama önceleri gayet kafa dengi birisiydi. disko bar alemlerini biz ondan bilirdik. hayatı hızlı yaşardı.

sülalede herkesin ağzı torba olmayınca çok yüklenildi buna. okumaz bu, bundan bi tak olmaz diye ama bi mühendisliği tutturmuştu. zaten ne olduysa o üniversitede olmuştu. herhalde bi 8-9 sene öncesiydi.

tarık abi ile o konuyu hiç konuşmadık ama ailemden olsun akrabalarımdan olsun çok şey duydum. üniversitede bazı olaylar yaşamış. bunu da ailesine çok açmamış. sadece arkadaş çevresine bildirmiş. yardım talep etmek için. sonra sanırım ev arkadaşlarından birisi intihar etti. çocuk memleketinde kendini asmış söylenenlere göre. tarık abi o günden sonra kendini toparlayamadı. üniversiteyi bitirdi ama suratı hep asık kaldı.

rezervasyon

inşaat üzerine bi firma açmıştı. öğlene kadar arkadaşlarla takıldıktan sonra yanına gitmeye karar verdim. cesaretimi toplayabilirsem konuyu açacaktım. ofiste birkaç arkadaşıyla yemek yiyordu. dışarıdan birşeyler söylemişlerdi. tam da onun üzerine geldim. kapıdan içeri gelince bi samimiyet bekliyor insan ama tarık abi de bu durumlar olmazdı.
ha, çoğu kişiye göre kötü değerlendirilir ama bana göre dobralıktı. severse sever sevmezse sallamazdı.
adamın eyvallahı yoktu kimseye.

-tarık abi nasılsın?, dedim.
-eyvallah abim, buyur gel birşeyler ye.
-yok abi sağolasın.
-hangi rüzgar attı seni buralara? yüzümü bile unuttun lan.
-abi sorma öylesine geldim bi halini hatırını sorayım diye.
tarık abi gözlerime baktığında "yemedim ama hadi neyse" der gibiydi. ben de fazla ikna edici olmaya çalışmadım.
sadece zıkkımlanan şu arkadaşlarının ofisten çıkmasını bekliyordum.