reserved

reserved

efsaneydi panpa.. bitti mi?

---SON HER ZAMAN YENi BiR BAŞLANGIÇTIR---
olaydan 3 gün sonra...
yakalanacağımızı biliyordum. eninde sonunda polis bizi yakalaycaktı. süleyman'a gidip kendini kurtarmasını tembihledim. öyle de yaptı. beni yakaladıklarında hapishaneye değil tımarhaneye atacaklardı. galiba bunu da haketmiştim. ama ben oraya gideceksem, kadir de delirmeliydi. hem babası ile de uzun süredir görüşmemişlerdi. hasret giderirlerdi ne de olsa...
kadir ile ben ilgilenecektim. omzuna yerleştirdiğim çivilerle onu layık olduğu yere yerleştirdim. orası kimsenin aklına gelmezdi. babası da onu yalnız bırakmazdı. ama acem büyüsü illa ki bir vakit sonra yaşayanı delirtirdi. delirmese de kan kaybından ölürdü. en azından delirerek ölmesi için dua edip onu oraya yerleştirdim.
sonra tarık abi'nin evinde polis'e kendimi ihbar ettim.
dediğim gibi bana inanmadılar. anlattıklarıma da. tımarhaneye kapattılar.
peki siz?

inanıyor musunuz?

Cok heyecanli degilmi lan

karaltı tepeme geldiğinde gözlerimi yumdum. o anda yanımdan bir rüzgar estiğini hissettim. bu süleyman'dı. müthiş bir çığlık koptu. arkamı döndüğümde süleyman'ın eli asaflının göğsünün içindeydi. süleyman'ın eli yumruk şeklindeydi ve nur gibi parlıyordu.

avucunun içinde kadir'in elinden aldığı çevşen vardı.

asaflı yaktıkları gibi yanarak yokoluyordu.

yanarak ölmek istemiyordum. aklıma hiçbirşey gelmiyordu. elim ayağıma dolanmıştı. kadir ise ağzı peçete dolu kahkaha atıyordu. karaltı iyice yaklaştı. bu asafın kabile başıydı. bundan emindim.

çığlık atarak elimdeki çivileri kadir'in omzuna saplayarak duvara kadar ittim.
süleyman yardım et' diye haykırdım.
süleyman kısa süreli şoku atlatır atlatmaz ilerledi ve kadir'in ellerinden tuttu. kadir arapça birşeyler söylenmeye başladı. elimle ağzını kapattım. yere yıkıp üstüne çuvallandık.
-SÜLEYMAN gibI TUT! iP BULACAĞIM diye var gücümle haykırdım. kadir hala arapça bir şey söylüyordu. yer titremeye başladı. ip bulamadım ama tarık abinin dolabından iki adet kemer bulup kadir'in ellerini ve ayaklarını bağladık.
ağzına bir tomar peçete sokmuştuk ki sarsıntı bitti.
dış kapı açılmıştı.
dev siyah karaltı bir kez daha bize yaklaşıyordu.
kadir hem bizi hem kendisini yakmayı göze almıştı.

-cin misin gerçek misin, diye sordum.
kadir eğilerek çevşeni yerden aldı. bu bir cevap niteliğindeydi. süleyman da ayağa kalktı. keskin bir sidik kokusu süleyman'dan odaya yayılıyordu.
kadir bize yaklaştı.
-artık intikam bitti. babama ızdırap olan çivileri verin. herkes kendi yoluna gitsin.
yerde tarık abiye baktım. yanmış gözkapakları titriyordu hala. akif geldi kalıma. yaşadıklarımız, yaşayacaklarımız. tek bir kelime döküldü ağzımdan.
-neden?
kadir sadece güldü.
belki olacakların fitilini bu gülme ateşledi.

devam panpa

risk alacaktım.
elimi cebime 3 adet çiviye zütürdüm. arkamı döndüm. olanlar gerçekti. tarık abi yanmıştı. ilker ve karaltıdan arapça kelimeler dökülüyordu. süleyman hala korkuyla aynaya bakıyordu. çok büyük bir oyun oynamışlardı bize. ctitreyen sesimle cesaretimi toplayıp sordum.
-ilker abi değildin?
cin konuşmadı cevap da vermedi. ilker abi 3 gün önce evinde bütün kemikleri kırılarak ölmüştü. bunu sonradan öğrenecektim. şimdi bir insan suretinde varlık bir de gerçek görüntüsüyle başbaşaydım. üzerime yürümeye başladılar.

bir şekilde seans bitmeliydi.
çivileri cebimden çıkardığım gibi aynaya vurdum.
önce çığlıklar koptu. sonra herşey yokoldu.
ne yaptığımı bilmiyordum. işe yarayıp yaramadığını da. artık önemi de yoktu.
herşey bitti derken kapı bir kez daha aralandı.
içeri giren kadir'di.

ilker abi çığlık çığlığa yardım istiyordu.
-çevşeni ver çabuk çevşeni ver!
tarık abi çemberin içinde çevşeni ona doğru uzatsa da ilker abi karanlığında etkisiyle göremiyordu. asaflı ona yaklaşmaktaydı.
-çabuk ol, çevşeni at!
tarık abi belinin yarısını çemberin dışına çıkararak çevşeni ilker abi'ye doğru fırlattı. çevşen bir anda nur gibi parıldayarak havada süzüldü. ilker'in avuçları arasına düşecekken ilker çevşeni ya tutmadı. nurla kaplı dua laminant parkenin üstüne düştü.
olanları anlayamıyorduk. daha gerçek olup olmadığını bile bilmiyorduk.
tarık abi
-ne oluyor lan demesiyle çemberin içine girmeye çalıştı ama ilker onu kolundan tuttuğu gibi çemberin dışına çekti ve asaf liderinin önüne attı.
arapça birşeyler söyledi ilker. az önce kapıdan içeri giren karaltı tarık abinin bütün vücudunu kapladı. tarık abi alev alev yanıyordu.

gördüklerimiz gerçek miydi aldatmaca mı?
aldatmacaysa ve biz aynaya sırt çevirirsek bizi diri diri yakabilirlerdi.
eğer gerçekse ilker abi gerçek değildi. asaflılar onun suretine girmişti. ve tarık abi ölüyordu.

kapıyı zorlamaya başladılar. ilker abi direniyordu. içeri sokmuyordu gelmeye çalışanları. bu sefer elleri kollarını sallayarak gelemeyeceklerdi. olanları aynadan net görüyorduk. tarık abi ısrarla arapça liderlerini çağırıyordu.
ve sonunda yer sarsıldı. görüntüde ilker abi'nin yere yığıldığını gördüm. tarık abinin gözleri ilkerdeydi. ne olursa olsun onu koruyacaktı.
plan tutarsa çevşeni kabilenin liderinin göğsüne sokacaktı ilker abi.
ama en son ana kadar tarık abi çemberin içinde kalmalı çevşeni görünmez kılmalıydı.
sonunda kapıdan dev bir gölge içeri girdi.
bu asaf lideriydi.

Rezerved

cin çağırma başladı. bu sefer herkes aynaya bakıyordu. ilker abi hariç. o kapıda bekliyordu. içeri birilerinin geleceğinden emindi. tarık abi bağırarak duayı okudu. aynadaki şekiller değişmeye başladı. ama bu sefer ne olursa olsun arkamızı dönmeyecektik. ne ses ne de başka bir şeyde. çünkü bizi aldatacaklardı. olayları aynadan izleyecektik sadece ve ilker abi ile tarık abi kalan işi halledeceklerdi.
kandıracaklardı bizi buna emindik süleymanla.
aynadaki görüntüler sahte olacaktı. arkamızı dönmeyecektik.

oysa aynada ne görüyorsak arkamızda aynısı oluyordu. biz farkında değildik.

gece olunca herkes herşeye hazırdı. ya onlar bitecekti ya da biz. salonda hazırlıklarımızı yaptık. tarık abinin elinde bir çevşen vardı. sıkı sıkıya tutuyordu. yine bir çember çizdi ortaya. içine geçti. biz de aynanın karşısında her zamanki gibi yem olarak duruyorduk. ilker abi perdeleri kapatayım dediğinde tarık abi mumları yaktı.
ilker abi son perdeyi kapatacağında gözüne dışarıda dikilmiş birisi ilişti.
cin miydi, hayır değildi. olsa belki anlardı. bir insan olmalıydı ama tanımıyordu.

ben veya süleyman olsa tanırdık.
o kişi kadir'in ta kendisiydi.

-bana bir kerpeten lazım dedi ilker. tarık abi yerde duran bir takım çantasını çıkarıp ona uzattı. kendisinin yapmaya cesareti yoktu. çivileri sırayla söktü. 3. çivi çıktığında ruh titreyerek yok oldu.
öylece kalakalmıştık. tarık abi de dengesini kaybetmeye başlamıştı. allah'tan ilker abi hala soğukkanlıydı. dönüp bize baktı.
-bu gece hazır olun. asaflılardan kim varsa yakacağız.
söylemesi kolaydı.

-abi sen ne yaptın, diyebildim. herkesin suratında aynı sorunun ifadesi vardı.
tarık abi cevap vermedi. ama herşey ortadaydı.
içindeki intikam hırsından dolayı adamın öldükten sonra bile peşini bırakmamıştı.
adamın ölü bedenine sapladığı 3 çivinin simetriği olan diğer dualı 3 çiviyi kendi evinin altına saplamıştı.
böylece ibrahim denen zatın ruhu mezarda kalamayacaktı.ama bir insan bununla 9 yıl nasıl yaşayabilirdi. akıl sır ermiyordu.
-bunu yapmak zorundaydım, dedi. murat'ın intikamı için bunu yapmalıydım.
o an kadir'den bir farkı kalmamıştı gözümde. bir an acaba kadir de bizim ruhlarımızı böyle hapsedecek mi diye aklımdan geçirdim.
düşüncesi bile ürkütücüydü.
nefes alamıyordum.
ruh haraketsiz halde öylece bekliyordu.

laf lafı açtı. konuşmalar devam etti. sonunda herşey kadir'in babası ibrahim amca denen zata dayandı.
-çiviler nerede onlara ihtiyacımız olacak dedi ilker.
tarık abi biraz tedirginleşti. süleyman da uyanmış aramızda duruyordu. vereceği cevabın daha da etrafındakileri rahatsız edeceğinden emin gibiydi. bir ara söylemeyecekti. durdu.
-gelin size göstereceklerim var dedi tarık abi.
tripleks evin bodrum katına yöneldik hep birlikte. zincirli bir kapıya yaklaştık. tarık abi kapının zincirini açtı. sonra kapıyı sonuna kadar itekledi.
karanlıkta pek birşey görünmüyordu.
biraz daha dikkatli bakınca ileride çömelmiş vaziyette, yüzü duvara dönük bir adam gördük. tepesinde üç adet çivi duvara çakılmıştı.

şüphe yoktu. bu yıllar önce ölen kadir'in babası ibrahim amcanın ruhuydu.
onu kendi evinin altına musallat etmişti.

ilker görür görmez sarıldı tarık abi. yılların özlemi vardı. son yaşadıklarından sonra hasret gideriyordu. ilker biraz isteksiz sarımıştı.
-seni gördüğüme ne kadar sevindiğimi anlatamam, geleceğini beklemiyordum, dedi tarık abi.
-seni yalnız bırakmaya içim elvermedi dedi ilker. en az tarık abi kadar yaşlıydı. saçlarında aklar vardı.
-ama bu sefer başımız büyük belada.
-tam olarak ne yaptın dedi.
-eve geçelim herşeyi anlatacağım.
-tamam dedi ilker. sonra tarık abi bizimle tanıştırdı. ilker abi biraz ketumdu.
tarık abinin evine geçince birşey yedik. süleymanla ben dinlenirken tarık abi herşeyi ilker'e anlattı.
uyandığımda hala konuşuyorlardı. ilker'in konuşmasına şahit oldum kapı arasında.
-yarın topyekün saldıracaklardır dedi.
ben girince konuşmalarını kestiler.
korkuyordum, onlar da korkuyordu.