Bu hikaye bir cin peri içinde fantastik kahramanların bulunduğu bir hikaye değildir. Tamamı gerçektir. Yalnız bu olayda kafama takılan bir yer var 5 yıldır çözemiyorum. Anlatmaya başlıyorum bunu kime anlatsam mantıklı bir şeyler zırvalamaya çalıştı ama olayda ben hala mantık göremiyorum.

Anlatmaya başlıyorum.

Sigara molası burada olanlar ses versin kimse yoksa yatacam arkadaşlar ellerim ağrıdı yazmaktan.

Neyse iki gün o şekilde ızdıraplar içinde yattım. işlediğim tüm günahlar geldi aklıma hepsine tövbe ettim o ruh haliyle. Bir tane ameliyathane görevlisi geldi. Zaten yatakta çırılçıplak yatıyordum beni o şekilde koydular sedyeye zütürdüler ameliyathaneye. O küfrettiğim adamlara resmen yalvardım orada. Aman abi sakat koymayın beni diye. Oç anestezici ben konuşurken bayıltmış beni konuşmam yarıda kaldı. Yıllardır aklıma geldikçe küfrederim tamam bayıltmayacam demişti bir de.Vayyy oç.

Refleks olarak elimi kafama zütürdüm avucumun içi kan dolmuştu. Avucumun ortası da parçalanmıştı acaba kan elimden mi geliyordu kafamdan mı çözemedim. Panik yapıp bağırmam lazımdı bağıracak takatim de yoktu. ilginç bir şekilde zerre kadar acı duymuyordum. Hatta bir rahatlık vardı üzerimde.

Ben yatakta yatarken gelen tüm misafirler aynı şeyi söylediler. Ben kaza yerinde yatarken yan kasabadan biri bulmuş yurdun önüne bırakmış beni. Korkmuş kaçmış ölürüm başına kalırım diye. Tabi ben hatırlamıyordum. Adamın adını adresini ismini cismini öğrendim teşekkür etmeye gidecektim. Arabası olan bir arkadaşımı çağırdım bulduk adamın dükkanını...

Neyse sahuru kaçırmayayım dedim müsaade istedim kalktım masadan eve doğru yollandım. Gece saat 2 buçuk gibi işten dönüyorum motogibletle, eve sahura yetişecektim. Hızlı gidiyorum çabuk varmak için Allah ne verdiyse gazladım. Gittiğim yol ormanlık bir yol sağım solum üzüm bağları meyve bahçeleri.

Neyse beyler 7-8 saat kalmışım ameliyatta bir uyandım zaman duygusu kalmamış bende. Hala kafamda doktorlara sakat bırakmayın diye laf anlatmak var. Refakatçim bir akrabamdı ona sordum ameliyat oldum mu diye anlattı işte olmuşum. Ne yaptıklarını bilmiyorum tabi ama bir tuhaf hissediyorum vücuduma ekleme yapmışlar gibi resmen. Sanki biri benden izinsiz kaçak kat çıktı.

Haa birde bir ay boyunca banyo yapamadım dikişler alınıncaya kadar. Hep ıslak mendille sildirler. Her tarafım kurumuş kandı. Kafamın içinde asfaltın tozu vardı. Pis bir duygu lan kendimi öğrenci evinde ki sarı bez gibi hissediyordum o sıralar. Buraları özet geçiyorum arada hastaneye falan gittim de oraları anlatmayacağım.

Şimdi geliyorum asıl meseleye...

Bekletme nedenleri prof'a küfretmem olabilir. Bizim köylü bir hemşire vardı tıpta o o rica minnet aynı prof'u ameliyatıma soktu. (Adam kesinlikle girmem demiş) Çünkü gittiğim hastanenin en iyi doktoru oymuş. Adam babacan adammış kızmadı bile bana. Bende ona anlattım hocam dedim 20 yaşında sakat kalacağıma ölsem daha iyi dedim.(O zamanlar öyle düşünüyordum) Gerçekten öyle düşünüyordum beni kurtaranlara küfrediyordum. Çünkü şaftım kaymıştı. O yataktan kalkacağıma ihtimal vermiyordum. Yattığım yer zaten tıp ortopedisi iyice pgibolojim bozuldu.

Yattığım yerde kımıldayamazken sanki biri gözüme selektör çakıyordu. 3-5 metre ilerimde ay ışığında parlayan bir nesne çekti dikkatimi bu neydi acaba. Neredeydim onu bir çözebilsem ne olduğunu anlayacaktım. O nesne benim kara kutumdu hissediyordum. Tüm dikkatimi ileride ki nesneye verdim. Tekrar düşünmeye başladım nerdeyim diye bu kan nereden geliyordu rüyada mıydı acaba? Rüya olmadığını ağzıma gelen kanın tadıyla anladım.

Ses verin burdaysanız.Bir sigara molası

Beni o halimle taburcu ettiler. Gerekçe olarak da çok açık yaramın olduğunu hastane mikrobu kapabileceğimi söylediler. Açık yaram çok olduğundan mikrop kaparsam ölürmüşüm. Bu arada beyler hastanede yedi gün kaldım ve hiçbir şey yemedim. ilk günler dişlerimi sıkmaktan dişlerim ağrıyordu ondan yiyemedim. Sonra ki günlerde altıma hasta bezi saracaklardı o yüzden yemedim.Son iki gün serumumu çıkarttılar aç durdum hastanede. Tabi çükümde sonda vardı istediğimi içebiliyordum. Sondanın acısını da bilen biler. Çükünüze bildiğin kazık gibi birşey sokuyorlar torbaya işiyorsunuz. Sokarlarken baygındımda çıkartırlarken gözlerimden yaş geldi. Onu Allah düşmanıma vermesin.

Prof'a niye sövdüğümü şuradan anlayın kafamda 51 dikiş var(tabi ki bunları daha sonra saydım) Sol dizim yanmış asfaltta çiğ dana bonfile gibi kıpkırmızı. Ayağımda sandalet vardı topuklarım yanmış. Sol elimde bir parmağımın kemiği gözüküyordu. Toplamda vücudum da 101 tane dikiş vardı metal olarak(zımba gibi). Normal iplik dikişlerini saymıyorum. Hastanede ağrı kesiciyi iğne olarak vuruyorlar. Onuda 6 saate bir vuruyorlar. O ağrı kesiciler böbreklere zararlıymış. Ben eroin bağımlıları gibi vur vur diye bağırıyorum. Ama beni sallamıyorlar. Ağrı kesicinin etkisi geçince dayanmak imkansız o acılara iki kırıkla iki gün beklettiler beni.

Aynı gün ikindi 4 gibi beni acilden normal hasta odasına çıkarmışlar. Hayati tehlikeye atlatmışım. Bende ki hayati tehlike kan kaybından dolayıymış. Ama aileme 6 saat boyunca durumu kritik ölebilir demişler nazikçe. Hayati tehlikeyi atlatmıştım ama sağ dirseğim parçalanmıştı sağ ayağımda kalçamdan kırılmıştı. Hasta odasına çıktıktan sonra tekrar MR gibi cihazlara soktular beni. Doktor dirseğin iyi olur ama ayağın muhtemelen sakat kalacak dedi yüzüme...

Burada olan arkadaşlar ses versinler arada böyle yalnız hissediyorum la...

Ameliyata giren prof'lar ve asistanları geldi birgün sonra ameliyatım çok başarılı geçmiş yalnız platini takarken vida başlarından biri kırılmış haydaaaa. Buna çok moralim bozuldu bir daha nasıl çıkaracaksınız dedim "kalacak ömür boyu kolundakini istersen bir iki yıl sonra çıkarabiliriz "dedi. Dünya başıma yıkıldı. Yarı özürlü olacaktım çünkü. 10 kilodan ağır kaldıramayacak kavga edemeyecek tekme atamayacaktım. Aklınıza ne gelirse işte yani hareket kabiliyetim yarıya düşecekti. Birde topallayacaktım tabi ki... Taktıkları platin ta belimden destek alarak bacağımı tutan açılır kapanır büyük bir mekanizma. O kadar büyük ki elimle hissedebiliyorum ayağımda ki demiri...

Ha birde böyle durumlarda hastane ambulans falan vermiyor. Nasıl gidersen git diyorlar. Ben zaten doğrulamıyorum sedyeyle taşıyorlar. Peder beyin kuzeninin transporter minibüse vardı onu çağırmış arkaya da bir de döşek sermişler orada yatarak gittim eve kadar. Tabi araba kasislerde sektikçe bende acıdan sektim. Yok öyle bir acı resmen kemiklerime tecavüz edilmiş gibi hissediyordum. Kaza yaptığımda bile bu platinde duyduğum acıyı duymamıştım.

Rutin bir gün yine iş bitirdik patronla oturduk kahve içiyoruz. Kahvemizin daimi müşterilerinden ambulans şoförü bir abi vardı oda geldi oturdu başladık muhabbet etmeye. Şu sıralar çok kaza olduğunu yavaş gitmemi falan söyledi bende sallamadım pek. Bilirsiniz bu tarz adamlar çok olay gördüğünden felaket habercisi gibi gezerler ortada.

Ulan diyorum acaba benide mi kandırıyorlar diyorum bir daha ayağa kalkamayacağım ihtimali geliyor aklıma çıldırıyorum amk. Gelen geçen asistan dr'ye sataşıyorum ne olacam ben diye cevap vermiyor oç'lar. Bu tıptaki hocalarda küçük dağları ben yarattım havası var hep. Adamları başarı hariç gülerken görmedim bir tuhaf adamlar...

Önce ilçe devlet hastanesine yönlendirmişler orada bir dr. müdahale etmiş bana ambulansın içinde. Sonra tıp'a yönlendirmişler beni. ismi izotonik galiba kafamdan 3 5 poşet sıvı döktüler ambulansın içindeyken pis bir kokusu var bilen bilir. Aynı ambulansla 100 küsür km yol yaptık. O halde yaşatan Allah'a şükürler olsun. Neyse ben o izotonikleri yiyince tekrar ayılır gibi oldum. Dr tembihlemiş galiba hemşireyi uyutma diye. Hemşire tıpa varıncaya kadar bana t.c'mi ismimi ehliyeti nereden aldığım gibi saçma sapan sorular sorup durdu.