7 mayıs 2005

bu tarihte kaybettim ben babamı. bu tarihte yandım. bu tarihte kürek sırası gelmediği için avuçlarımla toprak attım üzerine, bu tarihten beri sızlıyor yüreğim.

bu tarihten beri güven duygumu kaybettim. bu tarihten beri zar zor hatırlıyorum üç beş hatırayı. bu tarihten beri bakıyorum fotoğraflarına.

ve ben bu tarihten beri bir erkek çocuğu için daha büyük bir acının varlığını inkar ediyorum.

@2 kardeşim allah yokluğunu göstermesin sana. o kadar diyorum..

aynı senenin mayıs ayında, hangi gün hatırlamıyorumda, bende dedemi kaybettim, babamın babası olan dedemi,

annem sırf kendisi babamın ailesi tarafından istenmiyor diye ben doğduğumda dedemin adını koymuş bana, yalakalık olsun diye.

neyse sonra babam girmiş araya bir isimde ben koyacağım diye, iki isimli oluşumu rahmetli dedeme borçluyum, aslında güzel bir ikili oldu ismim, gayet memnunum.

kendisiyle bir bağ kuramamıştım, zira yunanistan buraya göçmüş, annesini ve babasını hayatında hiç görmemişi okuma yazma bilmeyen biriydi,

tahmin edeceğiniz üzre hiç birşey paylaşamadım onunla, küçükken utanırdım ailemden, babamdan falan ,dedemden, yörük bunlar kro ya bunlar off gelmeyin okuluma diye,

ancak yaş ilerledikçe, nereden geldiğimi unutmuyorum ve onlardanda utanmıyorum, ortaokuldan terk babam ankaraya geliyor ve devrim'e gidiyoruz, bira içiyoruz ve onun çok istediği şeyi "tek yol devrim faşizme ölüm" sloganını bağıra bağıra atıyoruz.

yani anlatmak istediğim, liseli kardeşlerimizin saat itibariyle yoğunlukta olması sebebiyle, ailenizden utanmayın, şu hayatta çıkar ilişkisinin bu kadar maximum seviyede yaşanıpta gündeme getirilmediği tek kurum, ailedir.

sevin onları, arada su verin.

allah rahmet eylesin panpa:(

@2 huur çocuğu gibtir git giberim belanı züt herif babasız kalınca anlarsın dıbına koduğumun beyinsizi, @1 allah rahmet eylesin panpa

baba kadar overrated kavram yok amk.
alt tarafı ananızı gibti. bir de işe gitti. o kadar büyük bir bağ olamaz.

allaha şükür anam da babamda hayatta.