aaylasecura

9 yaşındaki yeğenim beni evlendirmek için çocuk bahçesinde yanındaki salıncakta kendi yeğenini sallayan kıza benim adıma evlenme teklif etmiş. olmazlanınca da ama dayımın kasları var diye baskı yapmış. sonra da gelip bana kızı övüyor, dayı o da gazeteciymiş bir görsen diyor.. hadi annemi, ablamı, bilumum aile dostunu geçtim de şu ufacık çocuk beni niye evlendirmeye çalışıyor. ya düğün derneği özledi kızcağız yada benim hakikaten sadece kendimin idrak edemediği evlenme dönemim gelmiş bulunuyor. daha 35 bilemedin 36 yaşındayım, çok erken değil mi..

upuzun saçlarımı kestirdiğim dün akşamdan beri bütün arkadaşlarımdan olumlu tepkiler alıyorum. "ben de çok beğendim. oh bee rahatlık bu." diyorum. yıllarımı heba ettiğim sırma saçlarımı deli gibi özlüyorum lan sözlük. hele bu sabah yerde bir teline rastladığım anı anlatamam. nasıl kıydım sana. yalan işte hepsi yalan cücük gibi kaldım.

az önce mutfak tezgahında nereden geldiği belli olmayan iki şişe şarap buldum. allahın sevgili kulu muyum yoksa bayram günü orada olmaları bir sınama mı bilemedim. hayır hiç de bakmam gözünün yaşına içerim de garip işte be. birkaç saat önce orada değillerdi, evde de yalnızım. nasıl oldu anlamadım ya hadi hayırlısı bakalım.

oyuncak bakacağım zaman oyuncakçılara hep "benim bir yeğen var yaramaz, ona bakıyorum" diyorum ama kendime alıyorum hep.

ara sıra muhabbet de kuruyorlar "kız kardeşinin mi erkek kardeşinin mi oğlu?" filan diye. genellikle "ablamın oğlu" diyorum.

bazen de kızı oluyor tabi. ama o zaman bir de üstüne üstelik ne çeşit bir kızın oyuncak elektrikli testere filan sevdiğini açıklamak zorunda kalıyorum.

hayatta değişmeyen değişimin kendisidir diyeni, dinine, cinsine, cibiliyetine bakmaksızın, suratının yapısını değiştirene kadar tekmeleyerek dövmek istemek hayattaki tek amacı olabilir bu naçar sözlük yazarının.

artık adam olacağım, bu kadar çok otuzbir çekmeyecek ve kendime çeki düzen vereceğim diyerek 20 küsur gb'lık yüksek çözünürlüklü ve birçoğu top model, oyuncu ve aktrislerden oluşan fotoğraf arşivimi demin sildim. sildikten sonra ccleaner ile wipe ettim (3 passes) geri getirmeyeyim diye...

ha aklıma gelmişken, yan apartmanda bi kız vardı, 7-8 yaşlarımda sünnet olduğumda "göstersene bakiyim" demişti. bunu fırsat bilen ben, her hafta "yine sünnet oldum" diye kızı yemiş, her hafta açıp göstermiştim. şimdi yolda beni görünce selam bile vermiyoo :((((

nedendir bilmem, ne yaparsam yapayim ozguvenim yerlerde surunuyor.

hep ilgi çekmek için mutsuz oldum. hep mutsuz olunca ilgi çekiceğimi sandım. artık herkes benim bu iğrenç huyumdan soğumaya başladı. kendime dürüst olduğum zaman insanlara arkadaşlık yönünden hiçbişey kazandıramayacağımı anlıyorum. onların boşuna zamanlarını yicem, sahte bi mutsuzluğun ilgisini çekmek için uğraşırken. ddiyebilirim ki arkadaşlarımın bana yapabilecekleri en iyi şey beni kendi halime bırakıp akıllanmamı beklemek. saf zararım lan. kimse takmasın beni. bi halt hissettiğim bildiğim yok benim. allah belamı versin.

hiçbir büyüm yok. uğruna canımı verecek ideallerim de yok. müthiş fikirlerim de yok. küresel ısınmayı engellemek adına hiçbir şey yapmadım hayatımda. ne de afrikalı bir insana yardım ettim. kavga çıkarmadım pek ama hiç kavga ayırmadım.

dünyanın en sıradan, en yüzeysel insanıyım kısaca.

birkaç kez aşık oldum ama kimseyi kendimden fazla sevemedim. ben zaten aslında kendimi de pek fazla sevemedim

haftada en az 3 kez triple whopper yiyip günde en az 1 paket sigara içiyorum, ikisi de bağımlılık yapmış durumda, böyle fazla yaşayamayacağımı da kendime çoktan itiraf etmeme rağmen kendim beni hiç giblemiyor.

kazık kadar oldum hala hayali arkadaşım var. yolda yürürken, evde otururken, yemek yerken hep onunla konuşuyorum. işin daha da acınası yanı kendisiyle ingilizce konuşuyorum. lütfen allahım, benim belamı ver!

kesinlikle küçüklüğümden beri içimde insan öldürme dürtüsü var. kavgacı bir insan asla olmadım, hatta genel olarak sakinimdir. ama moralim bozuk olduğumda içimdeki bu dürtü ortaya çıkıyor. kendimi işkence ederek birilerini öldürdüğüm hayalini kurarken yakalıyorum. bir gün kontrolümü kaybedip bunu gerçekleştirecek kadar sinirlenmeyeceğimi umuyorum, ama kendimden korkuyorum.

ve farkettim ki sırf bu yüzden, bilgisayarımı başlat menüsünden değil, power tuşundan kapatıyorum. o tuşa belli bir saniye basılı tutup, sonunda bilgisayarın tüm ışıklarının sönüp sesinin ve gücünün kesilmesi, bende bir insanın boğazını sıkıp sonunda öldürmek gibi bir his ve akabinde rahatlama yaratıyor.

bugün hayatımda ilk defa duş aldığımda saçımı yıkamadım. mecburiyetten... çok garip bir duygu... daha bir modern, avrupai hissettim kendimi, ama yıkadığım sanki kendim değildi, benim vücudum değildi, arabamdı, kedimdi, evimin balkonuydu başka bir şeyi yıkıyordum sanki. önceki duşlardan aldığım o zevkden, yaşadığım coşkudan, hissettiğim o özgürlüğe olan çocuksu teslimiyetten eser yoktu. tarifsiz, iyi mi kötü mü bilemediğim adını koyamadığım bir duyguyu yaşadım. en son duştan çıkmadan hani acaba diyerekten suyu yüzüme tutup epey bir yüzümü yıkadıysamda hiçbir şey değişmedi...

istanbul'da deprem olmasını istiyorum, büyük bir deprem hem de, evler yıkılsın, enkazdan yeni çıkarılan cesetlerin arasında donuk bir ifadeyle gezineyim, savaş alanı gibi olsun. her şey olağanüstü, konuşmalar sıradışı ve kelimeler de anlamsız olsun. hayatı sorgulamak istiyorum o anda. sanki sonrasında bir şeyler değişecek ve başka bir insan, daha iyi bir insan olacakmışım gibi hissediyorum. ne olduğunu bilmediğim bu şeyle yüzleşmek istiyorum.

aslında, hiç deprem yaşamadım, onun getirdiği bir merak var, çaresizliği ve ölüm korkusunu hissetmek nasıl bir şey acaba? daha önce bir sel felaketinde ölüm tehlikesi atlatmıştım ama beklediğim kadar etkilenmedim, hayat eğer gerçekten o kadar değerliyse daha fazlasını hissetmeliydim, şimdi daha çok yaklaşmak istiyorum ölüme, mümkünse enkaz altında günlerce mahsur kalmak harika olurdu. bir de, ne kadar anti-militarist olsam da, içten içe hayatımın en azından bir bölümünde savaş ortdıbını yaşamayı ve nasıl hissettirdiğini inanılmaz şekilde merak ediyorum. bu iki dileğin bilinçaltımda birleşiminden oluşuyor herhalde ihtirasım.

bazı günler bir kaç gün komaya girsem kafa dinlesem diye düşünürken buluyorum kendimi

üniversite öğrenciliğim zamanında ev arkadaşlarımla gecenin körü içip içip balkondan yok mu bizi giben diye bağırmışlığımız vardır..

sağlam osururum, bunu çakmakla aleve dönüştürmüşlüğüm olduğu kadar, bir keresinde osuruyum derken altıma sıçmışlığım bile vardır..

orta ikideyken bir gece tuvalete kalkmıştım. torbası yeni değiştirilen tertemiz çöpte kabak gibi bir kutu prezervatif görünce hiç iğrenmedim aldım cebe. tekrar yatağa dönüp içinde yazanları ışığı yakmadan, lazer pointer tutarak okudum. he bir de bunu o zamanki en samimi arkadaşlara falan da anlattım tabi. anneciğim babacığım üzg.

pek de sağlam olmayan bir dal buldum kendime. hatta bulduktan sonra biraz kırıldı da.. ona tutunuyorum. aslında eğreti duruyorum o dalda. ancak ihtiyacım var bir dala tutunmaya. bir elimle çatlak tarafından tutuyorum, diğer elimle güvendeymişim gibi yapıyorum. aslında kendi kendimi eyliyorum. bir oyun bu. hem tam içinde, hem de dışında olduğum.. gereksiz bir gereklilik. sanal belki de.