aaylasecura

birinden ayrılmanın hüzünlü olduğunu öğrenmiştim,
ama biriyle birlikte olmanın da hüzünlü olabileceğini bilmiyordum...

bazı müzisyenleri başkalarından kıskanıyorum. bir yandan misyonerlik de yapasım geliyor ama sonrasında çok beğenince karşıdaki, hep dinleyince falan olmuyor.. ona hep benimmiş gibi davransın mesela, sevsin, dinlesin ama bunu ona başkasının önerdiğinin bilincinde olsun. hele sonra bir de o grubun başka şarkısını önermeye görsün, elim ayağıma dolanıyor, herkes kendi çöplüğünde dolansın istiyorum.

gün içinde sadece öylesine bazılarını önemsiyormuş gibi yapıyorum ki kendini önemli zannetsin..

pek de sağlam olmayan bir dal buldum kendime. hatta bulduktan sonra biraz kırıldı da.. ona tutunuyorum. aslında eğreti duruyorum o dalda. ancak ihtiyacım var bir dala tutunmaya. bir elimle çatlak tarafından tutuyorum, diğer elimle güvendeymişim gibi yapıyorum. aslında kendi kendimi eyliyorum. bir oyun bu. hem tam içinde, hem de dışında olduğum.. gereksiz bir gereklilik. sanal belki de.

lan muallak ben seni nerden tanıyorum lan?

orta ikideyken bir gece tuvalete kalkmıştım. torbası yeni değiştirilen tertemiz çöpte kabak gibi bir kutu prezervatif görünce hiç iğrenmedim aldım cebe. tekrar yatağa dönüp içinde yazanları ışığı yakmadan, lazer pointer tutarak okudum. he bir de bunu o zamanki en samimi arkadaşlara falan da anlattım tabi. anneciğim babacığım üzg.

üniversite öğrenciliğim zamanında ev arkadaşlarımla gecenin körü içip içip balkondan yok mu bizi giben diye bağırmışlığımız vardır..

sağlam osururum, bunu çakmakla aleve dönüştürmüşlüğüm olduğu kadar, bir keresinde osuruyum derken altıma sıçmışlığım bile vardır..

bazı günler bir kaç gün komaya girsem kafa dinlesem diye düşünürken buluyorum kendimi

istanbul'da deprem olmasını istiyorum, büyük bir deprem hem de, evler yıkılsın, enkazdan yeni çıkarılan cesetlerin arasında donuk bir ifadeyle gezineyim, savaş alanı gibi olsun. her şey olağanüstü, konuşmalar sıradışı ve kelimeler de anlamsız olsun. hayatı sorgulamak istiyorum o anda. sanki sonrasında bir şeyler değişecek ve başka bir insan, daha iyi bir insan olacakmışım gibi hissediyorum. ne olduğunu bilmediğim bu şeyle yüzleşmek istiyorum.

aslında, hiç deprem yaşamadım, onun getirdiği bir merak var, çaresizliği ve ölüm korkusunu hissetmek nasıl bir şey acaba? daha önce bir sel felaketinde ölüm tehlikesi atlatmıştım ama beklediğim kadar etkilenmedim, hayat eğer gerçekten o kadar değerliyse daha fazlasını hissetmeliydim, şimdi daha çok yaklaşmak istiyorum ölüme, mümkünse enkaz altında günlerce mahsur kalmak harika olurdu. bir de, ne kadar anti-militarist olsam da, içten içe hayatımın en azından bir bölümünde savaş ortdıbını yaşamayı ve nasıl hissettirdiğini inanılmaz şekilde merak ediyorum. bu iki dileğin bilinçaltımda birleşiminden oluşuyor herhalde ihtirasım.

bugün gene sadece başımı yıkadım.

bugün hayatımda ilk defa duş aldığımda saçımı yıkamadım. mecburiyetten... çok garip bir duygu... daha bir modern, avrupai hissettim kendimi, ama yıkadığım sanki kendim değildi, benim vücudum değildi, arabamdı, kedimdi, evimin balkonuydu başka bir şeyi yıkıyordum sanki. önceki duşlardan aldığım o zevkden, yaşadığım coşkudan, hissettiğim o özgürlüğe olan çocuksu teslimiyetten eser yoktu. tarifsiz, iyi mi kötü mü bilemediğim adını koyamadığım bir duyguyu yaşadım. en son duştan çıkmadan hani acaba diyerekten suyu yüzüme tutup epey bir yüzümü yıkadıysamda hiçbir şey değişmedi...

ccc monte kristo contu ccc
ccc excel ccc

ccc kont mont ccc

naabıyonuz beyler

@177 tayyar ağa, sana daha ne olabilir a.k, uçmuş hmuallak.

gene yazmaya başlamış, bekle ben de yazıyorum.

kesinlikle küçüklüğümden beri içimde insan öldürme dürtüsü var. kavgacı bir insan asla olmadım, hatta genel olarak sakinimdir. ama moralim bozuk olduğumda içimdeki bu dürtü ortaya çıkıyor. kendimi işkence ederek birilerini öldürdüğüm hayalini kurarken yakalıyorum. bir gün kontrolümü kaybedip bunu gerçekleştirecek kadar sinirlenmeyeceğimi umuyorum, ama kendimden korkuyorum.

ve farkettim ki sırf bu yüzden, bilgisayarımı başlat menüsünden değil, power tuşundan kapatıyorum. o tuşa belli bir saniye basılı tutup, sonunda bilgisayarın tüm ışıklarının sönüp sesinin ve gücünün kesilmesi, bende bir insanın boğazını sıkıp sonunda öldürmek gibi bir his ve akabinde rahatlama yaratıyor.

padme'den sonra star wars evreninin en bi ciksapalitesi yüksek hatunu. quinlan vos'un manitası.

kazık kadar oldum hala hayali arkadaşım var. yolda yürürken, evde otururken, yemek yerken hep onunla konuşuyorum. işin daha da acınası yanı kendisiyle ingilizce konuşuyorum. lütfen allahım, benim belamı ver!

haftada en az 3 kez triple whopper yiyip günde en az 1 paket sigara içiyorum, ikisi de bağımlılık yapmış durumda, böyle fazla yaşayamayacağımı da kendime çoktan itiraf etmeme rağmen kendim beni hiç giblemiyor.