ailesine çok bağlı tek çocuk var mı

@19 annem de babam da 30 senelik esnaflar. ütümü, kahvaltımı bildim bileli kendim yaptım. benim bu yönden kimseye ihtiyacım yok. sen ne anlatmaya çalıştığımı kavrayamamışsın. benim tek sorunum onlar üzerindeki etkisi. başka da bir şey değil

tek'im aga..

(bkz: babam benden nefret ederdi ve öldü)

@22 neden ama bro? tüm bu nefretlerin bir sebebi olmalı neden? bunu açıkca söyleyebilecek kadar dürüst olabiliyor musun kendine?

panpa gitmelisin zor olucak ama güzel olucak emin ol zaten güzel olan şeyler bedel ödemeden olmaz senin ödeyeceğin bedelde bu ayrılık olucak gidince çok yalnız hissediceksin bir süre zorluk çekiceksin ama emin ol buna değer kalmaya devam edersen ileride bu kadar aileyle bağlı olmak evliliklerde de zorluk çıkarıcak yaşın kaç bilmiyorum ama bundan sonra kalan hayatının istediğin gibi geçmesi için bu bedeli ödemelisin

@24 bi eşik var evet. ve ben bunu aşmak zorunda olduğumu biliyorum. hayata bakış açımız çok farklı. yukarıda belirttiğim gibi bir kere geldiğim bu hayatın onların sınırlı ufuklarına bağlı olarak şekillenmesini istemiyorum ben. aşmam gereken eşik yalnızca bu değil. oturtmam gereken karakteristik, sosyal, ikili ilişki ve dünya görüşü gibi onlarca unsur var. ben burada kaldığım müddetçe bunları istediğim seviyeye çıkaramayacak ve yarın bigün annemin bulduğu bir kızla evlenip 30 umda çocuk bakar hale gelicem bunu resmen öngörüyorum

kimleri gömdüm kimleri yaşattım ben bilmiyorum.. bu yaşıma geldim, gelebildim.

anladığım ama gerçekten çok iyi anladığım bir çok şey var.

bunların başında kimseye taviz vermemem gerektiği var.

kimseye onu sevdiğimi göstermemem gerektiği var..

kimseye benden daha değerli olduğunu hissettirmemem gerektiğini anladım mesela..

veya kimseyi hayatımın merkezi yapıp geleceğimi ona göre ayarlamamam gerektiğini...

her şeyin başı benim olum. ben varsam onlarda var. ben yoksam onların zaten bir anlamı yok.

hayatta her şeyi kendin için yaparsan senin için bir şeyler yapmaya çalışan insanlar olur etrafında.

fakat her şeyi başkaları için yapmaya çalışırsan hepsi gider...

emin ol gitmez denilen herkes gider, dönmez denilen herkesin döndüğü gibi.

ya dıbına koyayım hepsinin. sen sen ol. senden başkası olmasın.

bu eşiği aşarsan diğer karakteristik sosyal ikili ilişki vs onları zaten aşarsın süreç zorlu olur ama halledersin anladığım kadarıyla mal bi tip değilsin gitmezsen eğer ailenin sana çizdiği sınırlarda yaşamak emin ol canlıyken ölümü tatmaktır ya salak olucan hiç birşeyin farkında olmucan yada ailenin çizdiği sınırlarda kendi potansiyelini kullanamak isteyipte kullanamayan birisi olucan buda zamanla sana pgibolojik bir takım sıkıntılar getiricek ve bir ömür mutsuzluğun olucak sürekli onları suçlucaksın ama çıkıp karşılarına birşey diyemiceksin hep içinde patlıcak işin zor bence git bir kere mutsuz ol ondan sonra kendi hayatını yaşa

@26 adamsın çok doğru söylediklerin

@26 söylediklerinin neredeyse tümü şimdiye dek savunduğum şeyler. ancak aile yapın içinde bunların dışında gelişen çeşitli çarpıklıklar olduğunu düşünüyorum. tüm bu nefretin bir yerlere dayandırılması gerekiyor bence

ben tek çocuğum ama aşırı bağlı değilim takmıyorlar evde pc başında geçiren arada sırada top oynayan bir çocuğum o kadar

bence kendi başına git ve azcık burnun sürtsün

yaşım 13

@27 şu an için bile içinde bulunduğum durum harfi harfine bu. onların mutluluğu için yüzüm hep güldü. ama her bir anımda içimde asıl benle olmak zorunda kaldığım benin çatışması vardı ve hala var.

@1 şunu da düşün panpa. yurt dışına gideceksin, çok iyi şeyler yapacaksın ve onları gururlandıracaksın.
annen, baban seni birine anlatırken "benim oğlum yurt dışında okuyor" diyecek ve bunu derken gözleri gururdan parlayacak.
baban senin için "büyümüşte adam olmuş, yurt dışına gidiyor aslan parçası" diyecek.

illa duygusal düşüneceksen bunları da düşün

tek çocuk değilim ama senin durumundayım kısmende olsan o zorlukları atlattım ama geç kaldığım için hala zorluklar çekiyorum ve ileride çekmeye devam edicem özellikle evliliğim konusunda hayatının merkezine onları koymak hayatını bitirir panpa. Bizim gibi adamlarda özgüven diye birşeyde kalmıyo zamanla kendi istediğimiz hayatı yaşayamayıp onların hayalini kurduğu hayatı yaşamaktan. Hele birde onların bize sunduğu hayatıda yaşamayı kıvıramazsak ki genelde içinden gelmediği için beceremiyoz sıkıntı duble oluyo ne kendi istediğini yapabiliyon nede onların istediğini işler taka sarıyo ve insanın aklına o lanet düşünce olan intihar geliyo ama onlara o kadar bağlısın ki kendi canının düşündüğünden değil onlar üzülmesin diye onu bile beceremiyosun sana tek tavsiyem ayrılık acısından korkma onlarıda yüzüstü bırakıyomuşsun gibi düşünme çünkü sen onları yüzüstü bırakıcak bir insan değilsin bu sadece senin hayatını yaşayabilmen için atlatılması gereken bir süreç bir kaç sene sonra sen kendi ayakları üzerinde durabilen istediğini başarmış bir insan olarak karşılarına dikildiğinde onlar o kadar mutlu olucak ki onların o mutluluğu sana iyiki bunu yapmışım dedirticek