akıl hastanesinde yaşadığım ilginç olay

bir başka olay daha anlatayım gecenin son vakası olsun.

bize Egomani teşhisi konulmuş bir hasta geldi. daha genç 25-27 yaşlarında bir erkek. parmaklarını yiyor(baya parmak uçlarındaki etler yoktu tırnak yeme gibi değil) dudakları yara içinde(yemiş bir çoğunu) başka hastaneden nakil olarak getirildi. bizde son durumunu öğrenmek için bir kaç soru yönelttik belirli bazı testlerden geçti. sonuçlar negatif yani bir ilerleme yok hatta normalleşme sürecine geçmişte denilebilirdi. gömleğini giydirdik(deli gömleği) ve dudaklarına uyuşturucu sprey sıktık(bir parantez açalım. bu hastalar mazoşizmle beraber egomani barındırılar dudaklarını bu yüzden spreyledik eğer yediğini hissedemezse bundan vazgeçer çünkü haz alamaz) koğuşuna yerleştirildi ilaçlarıda düzenli olarak verildi. yemeklerinde ise etten kaçınıldı genelde sebze ağırlıklı yemekler verildi.
yaklaşık iki ay sonra, genel takip amaçlı yılda iki kez yaptığımız rutin testlerin zamanı geldi tüm hastaları belirli günlerde ve zamanlarda testlere tabi tuttuk.
sıra bu hastanın testindeydi ilk önce soru cevap şeklinde başladık dr.haydar beyin ilk sorusu "nasılsın bugün" oldu cevap gelmedi. ikinci sorusu "iyi gözüküyorsun. peki ne yapmak istersin. bir şeylerle uğraşmak istiyor musun? resim yapabilirsin mesela yetenekli oldığunu duyduk" hasta bize geldiğinde doktorlar tarafından hazırlanan öz geçmişinin hobi kısmında resim vardı. bu soru o yüzdendi. kahkaha attı sonra duraksadı "isterim ben güzel resimler çizerim zaten" dedi. haydar bey "mesela ne çizmekten hoşlanırsın" gülerek "parmak, dudak ama en çok kulak çizmeyi seviyorum" dedi "neden kulak" dedi haydar bey cevabı "hiç tadına bakmadım. çizip yicem" dedi. haydar bey "neden peki? insan neden kendi bedeninin bir parçasını yer sence" güldü kafasını ileri geri sallamaya başladı boğuk bir sesle "ben tatlı bir çocuğum" demeye başladı yaklaşık iki üç dakika sallanarak bunu dedi.

bir sonraki aşama belliydi zaten. hemen bilinçaltını uyaran farklı bir frekansla yapılmış sesle kendisini uyarmaya başladık bu sayede bilinci kırılacak bize daha çok şey söyleyecekti.
ilk dediği kelime şu oldu "ben tatlı bir çocuğum" yarı baygın gibiydi zaten öyle olmasını umuyorduk. ben "hayır sen tatlı bir çocuk değilsin" dedim anında öfkelenerek "sen ne biliyorsun baba sen huurçocuğusun" diye bağırdı sürekli böyle bağırmaya başladı. daha sonra ise kalp krizi geçirdi. titremeye başladı hemen koltuktan kaldırıp sedyeye aldık hasta bakıcılarla müşahade odasına zütürdük.

gerekli işlemler yapıldıysa da kurtarılamadı ve öldü.

büyük ihtimalledir ki çocukluk travmasıyla bu hale gelmişti.
yani aslında kaitili babasıydı.
bir kasım ayı hayata gözlerini yumdu.