Yaşamayanın bilemeyeceği bir acıdır uzaktan sevmek. Sevdiniz mi uzaktan, gizli gizli? Tamam o zaman. Belki benim gibi yazmadınız. Ama biliyorsunuz acısını. Sevmek değil, Allah’a emanet ölmek bir nevi.
Onu gördüğüm an anlamıştım. Hayatın yüzüme gülmeyeceğini. Bana ölümlerden ölüm beğendiremeyeceğini ben bile tahmin edememiştim ama mutlu bir hikaye de beklememiştim. Beni sevmediğini, sevmeyeceğini ilk günler idrak edemedim. Yakıştıramadım kendime belki de. Ama sonra günler geçtikçe anlamıştım. Onunla mutlu günlerim, mutsuz günlerimin yarısı bile etmeyecekti. Ve hatta onunla geçirdiğim günler, onsuz kalacağım günlerin binde biri bile değildi. Onsuz kalacağım güne yaklaşmanın üzüntüsünü tek şey bastırıyordu, onunla geçirebildiğim bir gün daha yaşamak. Her sabah bana gerçekleri itiraf edip gideceği günü beklemeye başlıyordum. Oysa o beni hiç üzmezdi. Mutlu gibi uyanırdık her sabah. Esnerken öperdi beni. Gitmeden önce 3’ten geriye sayardım. Son üç öpücüğümü alırdım. Sanmayın ki tenim tenine değdi diye aşık oldum unutamadım. Ben ona hiç dokunmadan sarıldım. Onun haberi bile olmazdı bazen sabahlara kadar omzunu gözyaşımla ıslatırdım.
Sona yaklaştıkça anlıyor insan. Biliyorsun sevilmediğini. Ben de biliyordum. Gururuma yediremezdim. Ama olsun derdim. Ona rezil olayım ne olacak, onunla bir an için gerekirse tüm dünyaya rezil olurum diyordum. Bazen görüşmek istemezdi. Oysa ben de hasta olurdum çoğu zaman. Halsiz ve yorgun olurdum. Komik bir film izlerken bile gülecek halim olmazdı. Ama onu görünce hayat bana elini verirdi sanki. Canıma can katıyordu. Seviyordum onun her gülüşünü. içime dert oluyordu. Nasıl unuturum giderse diyordum. Hatta şöyle diyordum. Nasıl unutacağım gidince?