Merhabalar……
Bu mektubu okuyorsanız ya iPEK’i benden aldınız yada beni ÖLDÜRDÜNÜZ demektir….
Adım MECiT TAMAFYA…..
Van’da görevli bir polis memuruyum…
Yada öyleydim…..
Hastalık ortaya çıkıp ta her yeri mahvetmeden önce…
Beni bu şekilde görmenizi istemezdim inanın bana…
Aslında çok ılımlı biriydim….
Görevim nedeniyle istanbul’dan Van’a tayinim çıkmıştı. ilk görev yerimdi istanbul ve burayı çok seviyordum.
Van’a geldikten bir yıl sonra bu hastalık ortaya çıktı ve ortalıkta ne varsa sildi, süpürdü…
ilk başlarda hastalığa karşı durabildik ve onlarla başa çıkabiliyorduk..
Ama sonraları hastalık iyice yayılmaya ve kontrolden çıkmaya başladığı zaman durum iyice kötüleşmeye başladı….
Üstelik eşim hamileydi ve karnındaki çocuğumuza bakması için beslenmesi gerekiyordu…..
Durum böyle olunca bakamadı ve iyice güçten düştü….
Bölgedeki askerler ile beraber çalışıyorduk ve yanımızdaki askerler bulunduğumuz bölgeye her hafta mühimmat ve beslenme ihtiyacımız için yardım gelmesini sağlamıştı…..
Bir müddet daha yaşadık….
Sonra iPEK doğdu…..
Aynı annesine benziyordu….
Bebeğimizi bu lanet ortamda büyütmeye çalışıyorduk…
Dışarısı cehennemi andırırken…
Evimizin içinde huzur dolu bir dünya yaratmıştık çocuğumuz için…
Fakat bir gün yürüyenler çok garip davranmaya başladılar…
Normalde etrafta amaçsız bir şekilde yürüyen ve tek icraatleri ses çıkarmak olan bu lanet şeyler…
Koşmaya başladılar…
Üstelik artık kafalarından vurulduklarında ölmüyorlardı….
kısa bir zaman içinde polis ve asker varlığı tuzla buz oldu….
Eşimde kendini iyi hissetmemeye başladı…..
Bizde Van’dan uzaklaşıp gitmeyi düşündük….
Tüm yollar neredeyse tıkanmış durumdaydı…
ispir üzerinden Rize’ye geçmeyi düşündük…
Hem küçük bir yer hemde denize kıyısı vardı…
Durum gene kontrolden çıkarsa denize doğru ilerler en azından eşimi ve kızımın güvenliğini sağlamış olurdum…
ispire doğru ilerlerken yolumuza bu şeylerden çıktı ve kaza yaptık….
Uzun bir süre baygın kalmışım…
Kendime geldiğim zaman yanımda oturan eşim çoktan onlardan birine dönüşmüştü.
Ve kızıma saldırıyordu….
Onu öldürmek zorunda kaldım…..
Eşimi….
Çocuğumun annesini….
Etrafımızda bu şeylerden belkide onlarca vardı ve çocuğumu iPEK’i onlardan korumam gerekiyordu….
ipek’i çantaya koydum ve oradan uzaklaştım…
Normal yollardan ilerleyemezdim yoksa onlardan birilerine rast gelebilir ve ikimizinde ölümüne neden olabilirdim.
Bu yüzden yolları çok kullanmadan patikalardan yürümeyi tercih ettim.
Bu arada kendimde de normal olmayan bir halsizlik ve hasta olma durumu sezinledim…
Hasta oluyordum….
Eninde sonunda onlardan birine dönüşecektim sanırım….
Yola inerek parçalanmış bir hayvan cesedinin yanına indim…
Ete karşı içimde durduramadığım bir açlık hissetmeye başladığım zaman bütün eti yanımdaki bir poşete koyarak önüme astım ve pantolonumdaki kemeri çıkararak olurda dönüşürsem ipek’e zarar vermemek için sıkıca bağladım….
Bunu yazdığım tarih 30 Ağustos 2016…..
Siz eğer çok geç kalmadıysanız ipek halen yaşıyor olacaktır ve muhtemelen çok açtır…
Ağlıyorsa çantanın içinde eşime ait bir hırka var onu verirseniz susacaktır….
Sütünün içine bal katarsanız sonuna kadar hepsini içer…
En sevdiği oyuncağı gene çantanın içinde….
Dişleri tam çıkmadı bu yüzden geceleri ağlayabilir.
Lütfen ona kötü davranmayın….
Genelde ağlaması kısa sürer ve hemen arkasından uyuyakalır…
Çok uslu bir kızdır sizi asla üzmez…
Pantolonumun arka cebindeki cüzdanımda ailemizin güzel günlerine ait bir resim var.
Onu lüften atmayın….
Ve beni büyüdüğü zaman anlatın ve bir babası olduğunu onun için kendi hayatından vazgeçtiğini bilsin…
Onu çok sevdiğimi bilmesini istiyorum…..
Bunu benim için yapın lütfen……
Ama eğer bizi bulduğunuzda iPEK ölmüşse şayet….
Benide öldürün ve ikimizi yanyana gömün….
SENi ÇOK SEViYORUM KIZIM…….
BABAN……