ankara to istanbul

bana sigara yaktıracaksan okucam bi de seri ol

ismim yaman 1992 ANKARA doğumluyum.
bizim ailenin tek bebesiyim, pekte bir aile olduğumuz söylenemez aslında
yurt dışında Allahın gibtir ettiği bir yerde olan bir baba
hayatın zorluklarını kaldıramayıp beni yarı yolda bırakan istanbula,
teyzemin yanına giden bir ana ve bi gibin ucundan tutamamış ben.
şu an ayrancıda 2 oda 1 salonlu bir evin
sigara dumanından boğulduğu ve dışarda hava buz gibi olduğu için cdıbını açamadığım bir
odadan yazıyorum bu satırları.

reserved

tam hangover bir gecenin ardından ertesin günün sabahına
üst kattaki komşumun(33 yaşında avukat kendisi adıda Talha halada görüşürük kendisiyle)
kapımı hunharca çalması ile güne uyandım.
rüyamdada kapının çaldığını hatırlıyorum, tek gözüm yarım açık teki yapışmış
ulan sahi kapı mı çalıyor yoksa rüyamda mı çalıyordu diye bir ikileme düştüm
sonra "yamaaan" diye bir bağırma sesi benim için bir sur borusu niteliğindeydi
hafiften kendime gelir gibi oldum aha dedim yarra yedik azrail kapıya dayandı
latife bir yana harbidende öyle olmuş talha abinin bağırmalarını kadın çığlıkları
çocuk ağlamaları takip etti.

ayrancı mı vay amk aynı semtteymişiz.
ee panpa ama hızlı yaz bak

tutar belki reserve

@6 görüşek cürüm. elimden geldiğince hızlı yazıyorum işten yeni geldim sayılır ellerimi hissetmiyorum elektrikli ısıtıcı sadece bacaklarımı ısıtıyor.

-lazer görmüş kedi gibi fırladım yataktan kapıya doğru
takla ata ata gittim. kapıyı açmamla talha abinin yakamdan çekip yürüü diye bağırması
bir oldu. binada bir duman iğrenç bir koku ne olduğunu ayıkamamakla birlikte
dal daşşak tarzan gibi çıktık sokağa tam alt katta oturan güldal amca (60 civarında sanırım)
sigara kullanıyor kendisi bilirsiniz yıllardır artık şehir efsanesimidir
gerçekmidir bilinmez mum'un ateşi sigara dumanını-kokusunu alırmış.
bayada pintidir güldal amca beleş mezar bulsa girecek tipten. anasının nikahına kadar
yanmış bitmiş kül olmuş mumu sen yak sonra kankilerinin telefonuyla çık git okeye kahveye
artık kullanılmaktan burgu makarna şeklini almış olabileceğini düşündüğüm mum bir şekilde
evi cayır cayır yakmaya başlamış.

- tam %65 loading'ken talha abi ayıktırdı ölümün kenarından. dışarı çıktığımızda keçiörenin gibko dar sokaklarından
nasıl geçecek bu itfaiye diye telaşlanirken güldal pustunun evinin camından yükselen alevleri
zütümden terler aka aka izliyordum. ve tabi bu arada güldalhala kahvede memleketi ateşe verdiğinden
haberi yok salağın, ankaranın nerosu olmuş daha okeye dönüyor pekekent. talha abiyle; abi ben laptopu
kapayım geliyim muhabbetlerinden sonra bir baktımki benim daire çoktan güldal amcanınkiyle halaya tutuşmuş
bir yandan ev yanıyor bir yandan ben yanıyordum. hayatımda tam anlamıyla çaresiz kalmak ne demek o zaman anladım.
evsiz eşyasız parasız pulsuz gib gibi kaldım ortada adeta, ve böylece yaşadıklarım istanbul macerasının başlamasına vesile oldu.

beyler dinliyonuz mu la kendi kendime yazmayım bi kişi dinlesin bari

dinliyoz keke anlat sen

mahalleden duyan herkes bizim bebeler falan toplandı zaten gözüm yinede birini arıyordu, itfaiyeyle güldal salağı hala gelmiş değil.
15 senelik arkadaşım yoldaşım suç ortağım gardaşım deniz. Denizin öteki sokaklardan yaman diye haykırması bulunduğumuz mevkiden duyuluyordu.
deniz nasıl biri mi ? eğer hala dairenin içinde olsaydım gözünü kırpmadan sağ çıkamayacağını bile bile gelir yanardı benimle. kan ter içinde
bitiverdi bi anda yanımda gardasım sarıldı bana kalbinin atışlarını ben hissediyordum. Beni canlı kanlı sağ görünce hakim olamadı göz yaşlarına,
haliyle bende tutamadım kendimi, ardından sirenler duyulmaya başladı. nihayet gelmişti itfaiye. talha abi iyi bebeydi ama tek derdi kendi evine bir şey olmamasıydı ne yapacaz yaman ne edecez yaman muhabbetleri mahallelinin ağıtları tam bir kaos vardı bunaldım, nefes alamaz oldum. bir insanın evi hayatında kaç defa kül olur ki yaşamı yarım saat içinde kaç defa çıkmaza girer ki.

daldım, baka kaldım sadece. kulağımda çınlama gözlerim buğulandı. içimdeki ses konuşuyordu ne tak yiyeceksin şimdi
diye ezdikce eziyordu beni. denizin koluma girmesiyle irkildim. hadi bize gidelim üst baş ayarlayalım
bir hal çare düşünelim burda durdukça daha çok stres yapıyorsun demesiyle kendime geldim.
evin yolunu tuttuk bacaklarım titriyordu zar zor yürüyordum. eve geldik, üstümü başımı değiştirdim dalgınlıkla elimi cebime attım
bizimkileri arayacağım güya, aklıma geldi o an telefonda şok ısıtma sistemine dahil olmuştu çoktan. Seslendim;
- birader benim telefonda evde kaldı yandı ne gib yicem ben şimdi
+ sen şimdi düşünme bunları bi kendine gel kak git bi elini yüzünü yıka benim pederi arıyım bi izin alsın gelsin işten halletcez herşeyi

söylediği her normal söz umut veriyordu bana zaten kişiliğini içini dışını bildiğimden beni yarı yolda bırakmayacağını biliyordum.
öner amcanın(denizin peder) gelişini bekledik beraber. hayatımda hiç böyle hissetmemiştim. vakit geçtikçe, bir yandan içim daralıyor
bir yandan çözüme yaklaştığımı hissederek rahatlıyordum. garip bi duyguydu kendi içimde savaş veriyordum resmen.

dinliyonuz dimi lan

son partı atıyım gibtir olup gideyim zaten takip eden yok yarın sabahtan devam ederim asıl mevzulara girecem yarın.

dinliyoz lan anlat, yarıda bırakma gibmiyim belanı

▲ ▲
[o.o]
/)__)
-"--"-

gececi tayfa was here

haber geldi sonradan. yangın kontrol altına alınmış ve takibinde söndürülmüş. bir ton işlem tutanak mutanak tam anlamıyla her şeyiyle
fevkalade ötesi taktan bir gündü benim için. güneş kendini çekmeye başladı. denizlerin evin yolunu tuttuk tekrardan. deniz anahtarı taktı kapıye
akabinde öner amca açtı kapıyı. benim acımı paylaşır gibiydi surat ifadesi. içeri buyur etti.
+ gelin evladım açmısınız hostadan döner aldım bi yemek yiyelim bi çay demleriz konuşuruz.
düşünüyordum ulan hayatım taka batmış lağım çukurunda sidikler içinde boğularak can veriyorum bana daha döner diyor dedim içimden
sonra kendime kızdım. mal yaman adam senin için uğraşıyor moral düzeltmeye çalışıyor gib gib iş yapıyorsun diye.

devam et keke