ankaralı piçler iki dakka bakın bi

arada yazıyorum ben de bir şeyler bi taka benzemese de, bunu yazmıştım sen söyleyince hatırladım şimdi:

Ankara ile seviştik dün gece yine,
Sarhoştuk ikimiz de her zaman olduğu gibi,
O rakı içmişti, ben ise votka
Onun ağzı keder kokuyordu,
Benimkisi ise safi günah
Önce sakin başladı her şey,
Çekildik odamıza
Yavaşca dokunduk birbirimize,
Biliyorduk aslında ikimizinde onca derdiyle
Hakkını vereyemeceğimizi sevişmenin
Sonra şiddetli bir sinir krizine dönüştü her şey
O sakarya kaldırımlarını ezip geçen isimleri
Bense yüreğimi kesip delenleri haykırdım şuursuzca
Bir anda bittik sonra,
Gideceğimizi bile bile geldik aynı anda.
Birer sigara yaktık aynı paketten,
O rakı doldurdu kendine, ben ise votka
Tunalı vari yalnızlıklar gelip geçti gözlerinde
Kuğuların çığlıkları okundu sözlerimden
Şevkatle sarıldık bir birimize, uyuyakaldık sonunda
Kollarım sarılmışken sımsıkı Ankara’ma,
Kaleyi adımladım yavaşça gri rüyalarda
Tam güneş doğacakken uyandım bir Ankara sabahında
Kalktım yataktan, uyandırmadan, usulca
Topladım kıyafetlerimi, gözlerim takıldı yatağa
Acıdım, tüm mutluluklarımı bıraktım masanın ucuna
Tekrar ölmeye uyandım bir Ankara sabahında,
Aynı senin sabahında…

ben ankaralıyım dogma büyüme amk iyi olmus panpa

çok fazla düşük cümle var ğanğa
betimlemelerinde de çok fazla anlam karmaşası var
akıcılığını zedeliyor ve insan bir süre sonra okumaktan sıkılıyor

@6 panpa abartmış mıyım ankara ayazını?

@5 ankaralı değilim panpa 3 yıldır ankarada yaşıyorum ama

@5 ankaralıyım buyur

@4 ankaralı mısın?

güzel kardeşim beğendim cidden

yok mu lan ankarada zütü donan başka

ankaranın ayazı zütümü dondurdu yeğen

panpalar roman yazıyorum. bi bölümde ankara ayazını betimlemem gerekiyor. ama ankaralı değilim. ankaraya çokça gitmişliğim var. bişeyler karaladım. olmuş mu bi bakın lan. iki dakkanızı ayırıp okuyacanız altı üstü.

Ankara’nın ayazı acıdır; lakin kolay kolay hasta etmez

insanı. Kurudur çünkü havası. Gündeminin aksine, öyle saat

başı da değişmez. Baba yadigarı paltoyu akşama kadar elinizde

taşıtmaz. Nemli, denize nazır, narin kentlerde olur o; sıcağın

üşütmesi, soğuğun terletmesi. Termometreler merttir Ankara’da; ne

kadar üşüyeceğinizi açıkça söyler, kancıklık etmez. Ama rüzgarı

beterdir. Esiyorsa deli deli, çare yok, ustura gibi dilim dilim kesiyorsa

yüzünüzü; bilin ki o gün kafası güzeldir bu şehrin, belki de size

kızmıştır. Ne giyersen giy it gibi titretecek, ısıracaktır. Bozkır insanı

değilseniz, yıllar geçse de, her şeyine alışsanız da, rüzgarda

ayazına alışamazsınız.

Eski alışkanlık olsa gerek; zaman zaman kendi ihtilalini yapar

bu kent. Vakitsizce yasak eder sokağa çıkmayı. Adaletli işkenceler

yapar, ordan burdan ayırmaksızın. Rüzgarını halkının üzerine

salıp; kan işetir, kulak keser. Evsiz hayvancağızları bile ayırmaz

zulmederken.

Bir akşamüstü, Aralık ayının ortasına gelirken, kim bilir neye

kızmış yine Ankara, zemheri ayaz nefesini üfleyip sokaklara, sıcacık

evlerin pencerelerinde ıslık çalıyor, tehditler savuruyordu: “Oturun

oturduğunuz yerde!”