0
çok yalnız hissediyorum kendimi beyler. arkadaşlarım yavaş yavaş uzaklaştı benden. neden diye sorduğumda yanıt alamıyorum. anladım ki menfaat üzerine kuruluymuş hepsi. oysa ben onları dost bilmiştim. sosyal hayatımda kimse kalmadı. ailem var onlar da uzakta. kardesim var şırnakta asker çok özledim bini gelsin diye bekliyorum. geçen bi yazı okudum diyor ki "When a person laughs too much, even on stupid things, that person is sad deep inside" aynen o durumdayım. bi sosyal ortama girince çocuklar gibi seviniyorum. insanlar "sen hep gülüyosun ne güzel" diyorlar ama bilmiyolar ki aslında çok yalnızım. aslında düşünüce çevremdeki insanlarda haklı. bütün arkadaşlarım bekar bi ben evliyim. bi yere çağırıyorlar gitmek istiyorum ama cebimde param olmuyor, malum ev geçindiriyorum. ek iş aradım bulamadım. iddaa falan oynamayı düşündüm sizin kupon tavsiyelerine uyup, hiç anlamıyorum ondan da. iş yerinde ağladığım bile oluyor lan. bazen çıkıp tek başıma yürüyüş yapıyorum biri gelip adres sorunca bile mutlu oluyorum. anlatmak istediğim ev,aile hayatı değil beyler. sosyal hayatım yok hiç. onun dışında mutluyum çok şükür. öyle işte beyler, hayatta hep bi ekgib taraf olmalı ki mutlu anların değerini bilmeli insan.
