popüler kültürün dayattığı yalnızlıktan bahsetmiyorum, gerçekten yalnız olmaktan bahsediyorum. etrafınızda göz göze gelebileceğiniz kişilerin sadece yabancılar olmasından söz ediyorum. birine 'günaydın' dediğinizde size karşı içinden 'bu kimdi?' diye düşünmesinden söz ediyorum. buna hak vermiyorsunuz değil mi? eğer gerçekten yalnızsanız kimseye günaydın demezsiniz.

dün gördüğünüz güzel kız hakkında konuşabileceğiniz tek kişinin odanızın duvarları olmasını hiç tattınız mı? veya yeni aldığınız kıyafetin yakışıp yakışmadığını hiç hayali arkadaşınıza sordunuz mu? yoksa beğenilme arzusunu çoktan yalnızlığınızın en koyu tonuna mı hapsettiniz? kesinlikle öyle yapmalısınız.

eğer yalnız değilseniz, yarın gidip kendinize en nefret ettiğiniz türde kalın bir kitap alın ve onu okumaya başlayın. daha sonra berbat bir filmi defalarca izleyin. son olarak da iğrenç bir müziği saatlerce dinlemeye çalışın. işte bunların tümünün size yaşattığı duygu, yalnız bir insanın diğer sosyal insanların birbirine karşı söylediği sahte sevgi cümlelerini duyduğunda yaşadığı duyguyla aynı.

bunları neden mi yazıyorum? son günlerde duvarlarla aram pek iyi değil.