okuduğu bölümü çok seven,şu anda da 3.sınıfına devam etmeye gayretlenen bir kardeşinizim. yaşım 20,çoğunuzdan küçüğüm, çoğunuz abim sayılırsınız.

size samimi söylüyorum şu kadar şeyi atlatmama rağmen hala daha bu bölümü seviyorum ve canla başla eğitimim için mücadele edebileceğim o itici gücün bana geleceğine inanıyorum er ya da geç. ama ben ilerlemeye devam ettikçe hep arkamdan çekiliyorum,hep birilerinin işini görmeye, birilerinin sorumluluğunu üzerime almaya gayret ettikçe eğitim ile bunlar bir arada yürümüyor işte.

rica ediyorum önyargılı bir şekilde okunduğunda parasal problemler gelebilir ilkin aklınıza. allaha şükür o konuda bir problemim yok, herhangi bir öğrencinin olduğu kadar problemim var sadece. benim kastım bambaşka bi şey.

ben akademisyen olma hayalleri olan, bilim yaratma hayalleri olan bir adamım. ama şu iki yılın sonunda ortalamam 2,25 te takılı kaldı. bu yaz kendime bir söz verdim. tek bir dersi bile aksatmayacaktım. ama hayat tek kişilik değil ki. bir şekilde gidemiyorsun. bir şekilde birey olamamanın, toplumla,sevdiklerinle iç içe yaşamanın bir bedelini ödüyorsun. ben hem bu zorluklara göğüs gerip,hem etrafının derdi tasasıyla uğraşıp koşturup da aynı zamanda eğitimini ihmal etmeyen insanlara hayran kere hayranım.

abi bunu nasıl başarıyorsunuz ?

ciddi anlamda şu dünyada kız arkadaşının obsesif kompülsif bozukluğu son raddesine vardığı halde,bir arabanın yanından geçtikten sonra kafanızı 'acaba o arabayı çizdim mi,zarar verdim mi ?' diye,bir restoranda bıçak doğal olarak kendisine yakın olduğunda,'acaba ben bu bıçakla birilerini öldürecek miyim ?' diye düşündüğü halde,bir markete girdiğinizde 'çantamı hep kontrol et bi şey çalıyo muyum dikkat et' dendiği halde, günde 4-5 saatinizi bu saçmasapan sorulara ayırdığı halde yine de işine gücüne odaklanabilen var mı ?

ben oturup ağlıyorum artık abi. cidden yeter. oldu 6 yıl, terk etmeye nereye terk edeceksin ? kıyamıyorsun edemiyorsun.. ablasıyla beraber kalıyor, beni de sever sayarlar. bana söylenen söz,sen gel bir süre bizle kal,hem kızın kafası rahat eder..

ben ikinci öğretim adamım abi. sabahın 8 inde, sırf bir kız yolda yalnız başına cinayet işlerim gibi saçma bi korkuyla yürüyemiyor diye kalkıp onu velisi gibi okuluna zütürmek istemiyorum artık. evet, onun benle daha mutlu olduğunu görünce,o muhtaç bakışlarını görünce yine dayanamıyorum ama, gün sonunda, sabah 8 den akşam 5 e kadar böyle yorulduktan sonra,ben derse girmektense oturup ağlıyorum abi. öfkemden mi,üzüntümden mi bilmiyorum,ama ağlıyorum işte...

sırf ortalama kasabileyim diye züt rahatımı terk ettim, kütüphanede yaşamaya başladım. bunu koz biliyor, bizimkiler nasılsa müsade ediyor gel kal hem de çalışırsın diyor. kalemi otuz kere elime alıyorum, otuz kere kapı çalınıyor. işim bölünüyor. bakın 7 saat sonra bir sunumum vardı,bir cümle hazırlanamadım. bir cümle... yarın,o yerinde olmak istediğim profesör, doçent gözümün içine bakacak. ben onların gözüne girmek isterken,bir haftalık bir sürede çalışamadım nasıl diyeceğim. biri izah etsin...