Oblomovun kendisi gibiyim.
işe gidince en azından zaman geciyorda bu zamanı neden geciriyorum bilmiyorum.
iyi hissetmenin ya da hissetmeye calismanında etkisi daha kötü hissetmekmiş ,nötr de kalmak da çok izole yaşamak oluyor.
Hiç bir şeyin ortası yok, aslında ne yaparsam yapayım sürekli birileri içime lav döküyor, kavruldukça kavruluyorum sanki boğularak yaşıyorum. birisi ensemde attığım her adımda sanki bana daha sıkı sarılıyor bununla mücadelenin yolu yok ,var sanıyoruz ama yok.
Ben bilmiyor muyum çıkıp bir hava almayı ,eve gelince ya da hava alırken gelip mahvediyor zaten beni salmıyor ki benimle birlikte yaşıyor yok etmenin yolunu bulsam çoktan yapmıştım bilmiyorum nasıl kurtulacağımı gerçekten bilmiyorum, çürüyorum...