Ben küçükken köye dedemin evine gitmiştik ki dedem o zamanlar bile çok yaşlıydı. Bir gözü toprağa bakıyordu ve emin olun bu, çiftçi olduğu için değildi. Dedem Türkiye'de artık çok az kalan katoliklerdendir. Bizim ailede pek sevilmez o yüzden. Her odada bir incili bulunur.

Bir gün çok meraklı olduğum için incilini kurcalamaya başladım ve okudukça okudum. Aklımda en çok kalan kısımlar isa'nın suyu şaraba çevirmesi, ölüleri diriltmesi ve havarilerine söylediği şu sözdü: "inanan bir insan dostlarım, her şeyi yapabilir." saygı duymak lazım din sonuçta

Ertesi gün ailem şehre gitti, köyde dedemle ikimiz kaldık ve sabah ona kahvaltı hazırlamak durumunda kaldım. Omlet yapayım dedim. Gittim bayaa bi uğraştım yaptım, koydum önüne. Yedi, yedi, yedi. Yerken sürekli bunu sen nasıl yaptın evladım çok lezzetli diyordu. Ancak son lokmayı ağzına atarken bi anda hık diye bir ses çıkardı. Yüzüne baktım donakalmıştı. Titredi ve yere kapaklandı. Şaşkınlıktan dilimi yutmuştum. işte tam o sırada aklıma dün incil'den okuduğum iki şey geldi. Ölüleri diriltmek ve isa'nın "inanan bir insan her şeyi yapabilir" sözü. Bunu düşünüp bu iki olayı aklımda birleştirdim ve elimi dedemin göğsüne koydum. Gerçekten onu hayata döndüreceğime inanarak kalbine doğru bastırdım vee...

O gün daha önce farkına bile varmadığım yeteneğimin farkına vardım.

Muhteşem omlet yapıyordum ben.

Dedem öldü