Güzellik, karanlık bir kuyuya düşmüş ateşböceği gibidir. Tek başına parıl parıl parlar. insanları tanıdıkça onlara olan sonsuz güvenim derin izler alıyordu. Bacaklarımı titreten güzellikleri yerine; yaptıkları, verdiği zararlar ve içlerindeki bencilliklerinin yarattığı, yaşattığı korku kaplıyordu. Evet korkuyorum, Midesiz iğrenç bir insanım ama bunun suçu bende değil. En içtenliğimle sahip çıktıklarım kimsesiz gibi bırakınca beni böyle oldum, insanlara katlanamaz hale gelmiştim. Ne yazıktır ki herşey en baştan başlıyor. Kimse geriye gidip düşünmüyor. Yaptıklarını ettiklerini. Birileri geliyor eli boş. Ama giderken mutlaka ellerinde benden arta kalanlar. Muazzam olan bazı duygular sizi karanlığın tam ortasına atar. Başınıza çivi çakarlar. Üst üste kalp ağrıları, mide sancısı kaplar. Acımasızlığa iter. Bir gün uyandığınız da. Yeni günün o keşfedilmemiş güzelliği beni bulur. Ama ne çare bir sandalyeye oturmuş yalandan gülmeler. Yaşantı işte. TOPRAĞA KARIŞACAKTIM. Ardımdan kimsenin bilmediği yazılarım ve sadece yaptığım resimlerim kalacak. Bu benim hayatım...