tutar bu hikaye

Eskiden büyük bir şehirde yaşardık, gib gibi bir hayatım vardı yalan yok. Koca şehirde daha ortaokula giderken iki yıl yalnız yaşamak zorunda kalmış biriyim. Ailem köye taşınmıştı, bense üvey babamın ( üvey babam olduğunu yıllar sonra öğreniyorum ) kardeşinin yanında kaldım okulu burada bitirebilmek için. Ancak iki yıl içinde o evde o kadar şey yaşadım ki daha fazla dayanamayıp annemin yanına gitmek istedim. Nitekim öyle de oldu. Son sınıfa geçmeden köye gittim bende.
Buraları kısa geçiyorum ileride yeri geldikçe değinirim, yoksa sırf o iki yıl bile yaz yaz bitmez. Tabi buradan giderken de kendime iyi arkadaşlar edindim. iki tane sevdiğim kardeşim dediğim erkek arkadaşım vardı. Bir de kız kardeşim olarak gördüğüm birisi vardı, yanlış anlamayın gerçekten kardeşim olarak görüyordum kendisini. iki yıl yalnız yaşadığım zamanda belki de en zor anlarımda bile yanımda oldu benim, bunu okuyorsa iyi ki varsın be kardeşim…
Belki de taşındıktan sonra muhabbetimi devam ettirebildiğim tek kişiydi, bir de Savaş ve Ali vardı. ( isimleri uydurdum ) Kardeşim dediğim adam gibi adamlar, hani adamın karekökü dersiniz ya, aynı o şekildirler. Bu zamana kadar bir yamukları olmadı, aramız hala iyidir görüşürüz.

Ara tatilde taşınmıştım ben, kış tatili derler ya hani o işte. Büyük bir şehirde yaşayan büyüyen birisi olarak köy bana değişik gelmişti, ilk zamanlar eğlenirdim. Babamın bir çiftliği vardı dededen kalma. Orda hayvan falan almış onlarla ilgilenirdi. Bende ilk defa görüyorum ya, küçüğümde hoşuma gidiyor tabi. Öyle böyle zaman geçti, ancak zamanla bir şeylerin ekgib olduğunu hissetmeye başladım. Köy yerinde arkadaşım yoktu, zaten hiçbir zaman sosyal birisi de olmadım. Arada ekmek almaya bakkala giderken gördüğüm çocuklar vardı sadece. Onlarla da bir kere konuşmamıştım.
Bende kardeşim olarak gördüğüm Merveye mesaj attım. Bayadır konuşmuyorduk. Tabi o zamanlar Whatsapp falan yok, 10.000 SMS paketi vardı belki bilenleriniz vardır. Attım bir mesaj tuşlu Nokia telefonumdan. Konuşmaya başladık havadan sudan falan. Savaşla da sık sık konuşuyorduk, Ali ile ise biraz daha mesafeliydik. Ailemde Aliyi sever Savaş’ı hiç sevmezdi, çok yaramazmış bana kötü örnek oluyormuş, kendileri çok iyi örnek oluyordu ya bana…

Yaz tatili geldiğinde babalığım işi iyice ilerletmiş bir sürü koyun falan almıştı. inekler falan vardı bankadan kredi çekipde almış, kendisi buraya kafa dinlemek için gelmişti ama uğraştığı şeylere bak. Şimdi düşünüyorum da harbiden kafa yok adamda. E tabi hayvan bu, her gün bakmak zorundasın, tatili falan yok bu işin. Yazında hiçbir yere ne kendisi gidiyor ne de beni bırakıyordu ki eski arkadaşlarım ile görüşeyim. Bu arada okuldan da birkaç arkadaş edinmiştim yarım dönemde. Hatta herkesle kaynaştım diyebilirim. Zaten köydeki okula göndermemişti babalık, yakındaki bir ilçe de okula gidiyordum. Bu da köydeki yalnızlığıma iyice destek oluyordu, herkes değişik bakıyordu başka yerde okula gittiğim için, belli olmasa da dışlanmış gibiydim.
Neyse, babalık beni bırakmadığı gibi üstüne bir de çiftlikte çalıştırıyordu. Başta eğlenceli olsa da zamanla eziyet haline geliyordu o iş. Zaten küçük çelimsiz biriydim, o gübre arabasının altında eziliyordum adeta. Ancak umrunda mı? Tabi ki hayır, her gün sabah öğlen ve akşam olmak üzere çiftliğe gider gübre atar, yem verirdim. Kendisi de orda burada gezerdi, yanımda bir de çoban vardı. O yaşımda sorumluluk bana verilmişti sanki ben çok istemişim gibi. Bir şey olsa benden bilir eve gelince bana kızar beni döverdi…

Beyler burda olan varsa ses versin de duvara anlatmayayım boşuna.