Ben şehrimle arkadaştım açıkçası. Yaz ayları herkes tatile gidince ben kalırdım şehrimde. Onu bırakmazdım. Ama hine de üzülürdüm herkes gidiyor diye. Üç gündür şehrin sokaklarında üzgün bir halde dolaşıyordum.
Ne oluyordu bana, anlayamıyordum.
Parka gidip nehrin kıyısını dolaştım.
Ama boşunaydı. Yıl boyunca belli zamanlarda rastladığım bir kişi bile yoktu. Gerçi onlar beni tanımazdı ama ben onları çok iyi tanırdım.

Öyle bir tanırım ki suratlarına bakınca üzgün mü, mutlu mu evet bunu anlarım.
Onlar neşeli olunca bende neşeli olurum onları üzgün görünce bende üzülürüm.

Allah'ın her günü karşılaştığım kısa boylu yaşlı bir adamla neredeyse arkadaş olmuştuk. Aynı saatte hep görürdüm.
Emin bir hali düşünceli bir yüzü vardı. Nedense sürekli bir şeyler mırıldanırdı.
Her gün aynı vakitte karşılaştığımızın o da farkındaydı.
Hatta varlığımla ilgilendiğini bile düşünürüm. Arada bir beni görmediğinde üzüldüğünü bile düşünürüm, deliyim ben. Bazı zamanlar ikimizde neşeli olunca selamlaşırdık.
Bi ara 2 gün boyunca görüşmedik. 3. gün gelince görüşmüştük adeta çocuksu bir sevinçle ikimizde ellerimizi şakaklarımıza zütürür gibi selamlaşırdık.
Ayrı zamanda bu şehrin evleriyle bile iyi arkadaştım.
Her ev sanki önüme çıkıp beni bekler gibi görünür, pencerelerin bana bakarak "Merhaba, işler yolunda mı? Ben çok iyiyim. Yakında ne olacağım biliyor musun? Bana bi kat daha ekliyecekler." ya da " Nasılsın, ben mi? Yarın bazı yerlerimi onaracaklar. işittin mi dün gece az daha yanacak ve kül olacaktım. O kadar korktum ki... " Gibi şeyler derler bana.

Bunlar benim için çok değerliler. Benim gözdelerim diyebiliriz.
Onlarla çok samimiyiz birbirimizi iyi anlarız. Bi ara sokakta yürürken kederli bir ses işittim.
"Caniler, beni sarıya boyayacaklar."
Öyle boyamışlardı ki hiç acımamışlar.
Gözleri ne sütun ne parmaklıkları görmüştü. Öfkemden neredeyse sarılık olacaktım. O zamandan beri o evi ziyarete gitmem.
Bunları anlatarak şehrimi nasıl tanıdığımı anlamış olacaksınız.

Kaç gündür üzgün ve huzursuzdum. Neden böyle olduğumu anlamıştım. Dostlarım eski yerlerinde değillerdi. "O" meydanda yok "Şu" ortalıkta gözükmüyor. Falanca filanca bilmem ne yapmaya gitmiş diyip huzur bulurdum.
Ama böyle olmaya devam etse dünyaya küseceğim.