beyler aşk üzerine ciddi bi mesele var

2007 yılının haziran ayı idi.

belkide hayatımın anldıbını belirleyecek olan yabancı dil sınavında, hemen yanıbaşımdaki 13 numaralı masada oturan kızın sınav giriş kağıdından çaktırmadan ismine bakmamla başlamıştı herşey. "ayşegül bla bla" demiştim.. hatta küçük bir parça kağıdın yoksunluğunda unutmamak için defalarca tekrarlamıştım.
ben sorularla cebelleşip her bir ingilizce kelimeye teker teker anlam vermeye çalışırken,o her dakika başında başını sola çevirip bakardı bana.bu da bende biraz cesaret ve azim yaratıp daha da hırs yapmamı sağlamıştı sorular üzerinde.ya da öyle sanıyordum.. çünkü gözüm ister istemez hep yana kayıyordu ve ister istemez de bi konsantrasyon bozukluğu oluşturuyordu.
o sınavını bitirip kağını teslim etmişken, ben kendi kendime " ne olur bir kere daha bak ne olur " diye tekrarlamıştım. bi göz ucuda olsa bakmamıştı orası ayrı.
sınavımı bitirip peşinden koşmayı bile düşünmüştüm ama hayatımın belli olacağı sınavı bırakamamıştım.bir umuttu kalmıştı o an içimde.
sınavımı bitirmiş, konsantrasyon bozukluğu ve kafa karışıklığı sebebiyle kötü geçen sınav üzerinde düşünceler yapmakta ve bir yandan da onu düşünmekteydim. ismi hala aklımdaydı...
hayatımda belki de hiç yapmayacağım birşeyi, bir umuttur kazımıştım kafama. hiç yapmayacağım birşeyi yaptırıcaktı bana. internet üzerinden isim aratıp arkadaş eklemek.. tabi ki de facebook..
yorgun ve uykusuz olmanında verdiği hazımsızlıkla, uzun süren bir yolculuğun ardından evime varmıştım. herkes "sınav nasıldı" sorusunu dik gözleri ile üzerime dikip benden güzel bir cevap beklerken ; ben ise o kalbin varoluşunu hissettiğimden dolayı sadece küçük bir cevap olan " hıı güzeldi " ile vermiştim.
an gelmişti benim için..
o berbat sınıfın pis kokusunu ve kenarlarında oluşan böcek ağlarını, bana bir cennet bahçesi teması gibi gösteren o abide güzelliği yakalamanın eşiğindeydim. arattım ve buldum.
korkak, titrek ve umutsuz hislerimle basıverdim mouse'un sol tuşuna.." add as friend "

iki saat geçmiş ve bir notification bile gelmemişti.git gide umutlarım solmaktaydı. içimde bulunan gariplikten dolayı bi bunaltı olmuştu ve kafa dağıtmak amacı ile; yalnız kaldığımda her an sırlarımı paylaştığım o ahşap çardağa inip iki bilemedin üç sigara içme planı yapmıştım..
kafamı iyice dağıtmış halde eve dönmüşken pc başına oturmamla başlamıştı herşey. sağ alt tarafta kırmızı bir kutucuk, inbox kısmında ise "2" yazısı. bir heyecan yapmıştım kendi kendime.. soruyordum kendi kendime ; "ilk hangisine baksam acaba?" diye.. seçimim ilk kırmızıydı olan bölümdü.. gelen uyarı ise kabul ettiğine dair bir bildiri idi. yüzümde güller açmıştı. hatta ve hatta yanaklarımda " hadi öpsün ablan bir kere " sözlerine maruz kalmış 3 yaşındaki erkek cocuğunda oluşan bi pembeleşme olmuştu.. kalp atışlarım hiç olmadığı kadar hızlı ve fırıl fırıl atmaya başlamıştı belki de.
inbox kısmında ise ondan gelen 2 adet mesajdı. cevaplar,sorular derken işi iyice resmiyete dökmeye başlamıştık bile. saatler geçmişti , ama sanki biz birbirimizi yıllar geçmişçesine tanır gibi sohbet etmiştik.. hemde kamera eşliğinde..

2-3 gün geçmişti olayların ardırdan.. hergün birbirimize kamera açar, birbirimize çeşitli iltifatlar ederdik..ben onu seviyordum onun haberi yoktu,o beni seviyordu bundan ise benim haberim yoktu..
belli bi süre sonrasında, korkmadan ve bir karşılık beklemeden söylemiştim ona bunu. aynı şekilde hiç utanmadan o da "ben de " diye cevap vermişti.. kalbim yerinden çıkacak gibiydi o an..ve ertesi gün'e buluşma kararı almıştık..
buluşmuş, birbirimizi sevmeye başlamıştık..
hayatımın en anlamlı olmasını sağlayan ve daha önceleri aşkı aşk diye tanıdığım varsayımın yanlış olduğunu anlamamı sağlayan kişi ile beraberdim artık..
beraber olduğumuzu süre zarfında ise yaptıklarımız, her iki sevgilinin yapmış olduğu klagib şeylerden ibaretti.
arada yaptığımız o ilginç durumlar ise ayrı bende..
günler geçmiş ben kendimi fazla kaptırmıştım..ve beklenmeyen bir günde, beklenmedik bir şekilde terketti beni.bu büyük bir hüsrandı benim için.ilk karşılaşmamız,ilk bakışmamız ve tanışmamız, mucizevi şekilde olan kişiyi kaybettiğim andı.
o an daha önce hiç ağlamadığım kadar umutsuzca hıçkıra hıçkıra ağlamıştım.
üzerinden aylar geçmesine rağmen "o" her aklıma gelişinde gözlerim dolardı. hala da ole..
her 22 haziran günü onu yad etmek için tekrar o facebook zırvatasının arama bölümüne ismini yazar yaşayıp yaşamadığına dair durumlarına bakarım..ve hiç bi zaman bir sonuç bulamam..

olay üzerinden 3.5 yıl geçmiş olmasına rağmen, yaşadığınız her anın değerini hala kalbinizde sımsıcak tutuyor ve her ince ayrıntısına kadar hatırlıyorsanız; işte "aşk" denilen meret budur...