bir am uğruna heba olan hayat

devam panpa

devam devam devam

yarın mı devam edicen panpa

devam etttt

ve artık lise hayatım bitmişti, en azından örgün eğitimden uzaklaştırılmıştım. müdür adeta beni alexis texas gibi görüp bir johny sins edasıyla tasdiknameyi zütüme sokmuştu. okumaya kararlıydım, beyler hiç bir zaman ailemden hayır görmedim. 3 kardeştik ben en küçüktüm fakat onların gözünde en hayırsız bendim, hele ki kilo vermeye başladıktan sonra iyice sevilmemeye başlamıştım ailem tarafımdan. belkide haklılardı, iyice sapıtmıştım gözüm dönmüştü. eve tıkandım sürekli dota 2 ve ygs-lys testleri arasında gidip geliyordum ikisinide azimli bir şekilde yapıyordum(yaşasın radiant, dire kardeşliği)

ve bu hikaye bittikten sonra, yeni bir hikaye geliyor onda hiç bir ego yok. gibiş yok sadece ezik bir çocuğıun dram dolu hayatı ve aiesi tarafından dahi dışlanılışı ve babasının yaptığı binbir türlü huur çocukluğu var.

(Bu entry'i aklınızda kesinlikle tutun, hikaye bittiğinde bu entry'deki ince detaylar sayeside bazı şeyleri anlayacaksınız)
Bazı arkadaşlarımda gelmişti beni ziyarete, onları pek umursamadım. zar zor konuşuyordum ve yanımdayken beni affetmesini ve çok pişman olduğumu söyledim. yalan değildi seviyordum onu, çok seviyordum. artık bunu anlayabiliyordum. ama beni susturdu "şuanda şu vaziyette bunları konuşmayalım, önce bi taburcu ol konuşuruz herşeyi" dedi ve biraz daha durdu ardından gitti. sadece gitti diye üzüldüm, sanki bir daha göremeyecekmişim gibi salak saçma duygulara kapıldım kendimce. bi zaman sonra taburcu oldum ve konuşmaya başladık. "eğer ki o haldeyken bile bana yalan söyleyebilecek kadar insanlığını kaybetmediysen seni affediyorum" dedi. beyler o anda kendimi cennette gibi hissettim. yada bu dünya artık cennet bahçesiydi. kötülükten tamamen ırak'tı benim için, toz pembeydi herşey. sevdiğim insan artık benimleydi, ilk'ler unutulmaz beyler, o kız benim ilk aşık olduğum insandı.

Hadi bakalım neler dönecek

Beyler bu geceki son enrty'dir uyuyacağım ve hikayeyi yarın bitirmeyi planlıyorum neyse devam edelim.
zor zamanlardı çok zor zamanlardı, aşırı derecede bi bunalım dönemindeydim. hayatım boyunca hiç bu kadar huzursuz ve boş yaşadığımı hissetmemiştim. "nereden kilo verdim lan ben" diye yakınıyordum. hayatım dahada taka sarmıştı insanlar beni sevecekmiş gibtir ya ordan, insanların şeytanlardan farkı yoktu çünkü. öyle aygır gibi kalsaydım keşke diyordum, hep insanlardan uzak olsaydım diyordum.
bi süre zaman geçti ve ben bu kızın kim ile çıktığını öğrendim. burayı iyi dinleyin beyler.
"ben hastanede yatarken kız geldiğinde, arkadaşlarımda gelmişti ve orda bi arkadaşımla tanışmıştı mehmet diye bi huur çocuğuydu. başta arkadaş olarak konuşmuşlar ve zamanla iş tatlıya bağlanmış ve beni hastaneye ziyarete gelen çok sevgili kardeş dediğim insan bana boynuzları gammazlamıştı." ve ben bunu duydum gözüm dönmüştü direk kızın yanına gittim bi kaç ağır söz söyledim "kadına el kalkmaz!" tak kalkmaz dıbınakoyim gidip kızın burnunu kırmıştım. fakat unuttuğum bir şey vardı kızın annesi okul aile birliğinin başkanıydı okuldan atılmam için kendime zemin hazırlamıştım ve çok geç olmadan atıldımda zaten.