bir askerin günlğü bir dünyanın yok oluşu

haziran 2038

" çölden kurtulup kendimi en yakın hastaneye atmam ve tedaviye alınmamın üstünden 1 aya yakın bir zaman geçti. basit bir kurşun yarası olduğunu düşündüğüm için kendime lanet okudum bir kez daha. o kadar yolu yürüdükten sonra kendimi hastaneye zor atmıştım. ve bu aşırı zorlamanın bir sonucu olarak büyük ihtimalle hiç bir zaman geçmeyecek bir topallık hediye etmişti doktorlar bana.

savaş tüm şiddetiyle devam ediyordu. kayıpların 50 milyonu bulduğu söyleniyordu. tarihin biriktirdiği bütün nefreti kusuyordu burada insanlar birbirine doğusu batısına kuzeyi güneyine. beni en çok korkutan nükleer müdahalelerdi. ne yazıkki bütün güçlü devletler kendi
ülkelerinden önce düşmanları yok etmek için sonuçlarını düşünmeden atıyorlardı tek tek insanlığın üzerine.

tarihin gördüğü en büyük katliamdı bu belkide. bize kendi türümüzden daha fazla zarar veren bir varlık yada varlıklar gelmemişti dünyaya gelemezdi... "

ağustos 2038

"ailemden aylardır haber alamıyordum sağlar mı onu bile bilmiyordum sonunda hastaneden çıkmama izin vermişti doktorlar.
güvenli bölgeden haber almak ve belkide askerden bir iki tanıdık kişiye rastlamak için en yakın kışlaya doğru yola çıktım. bacağımdaki topallama geçecek gibi değildi sanırım kalıcıydı ama doktorlar söylemekten çekinmişlerdi bana. belkide yüzümün yarısına iz bırakan şarapnel parçalarındandı. çocuğum beni böyle görse tanır mıydım onu bile bilmiyordum.

greenpace ve diğer çevreci örgütler kendileri bile inanmazken ısrarla nükleer karşıtı eylemler düzenliyorlardı. onlara hak veriyordum ama böyle bir dünya savaşında onlarda nasibini almadan durmuyorlardı bombalamalardan.

hala ayakta durabilen bilim merkezlerinden ısrarla radyasyon fırtınası hakkında söylemler yayınlanıyor kısa dalga boylarıyla sürekli olarak korunma yöntemleri anlatılıyordu.

korunma yöntemi olabildiği kadar kapalı alanlarda durun ve evden çıkmayın. dalga geçer gibiydi.

ama daha kötüsü uğradığım kışlada beni tekrar muharebe bölüğüne almalarıydı üstelik ailem hakkında en ufak bir bilgi bile vermeden.."

yine yazar yazar atarım buraya panpalar şu an pek kendimde değilim takip edenlere teşekkür ederim görüşmek üzere

okuyalım bakalım

Bu akşam yazmanı bekliyorum panpam 12 ye kadar refreshleyecem sayfayı.

ağustos 2038

"tekrar muharebe bölüğündeydim. ülkem ne yapmaya çallışıyordu anlamıyordum ama sanırım bulunduğu konum nedeniyle en şiddetli geçen çatışmalar bu topraklardaydı. bu yüzden sınır dışına taşımaya çalışıyordu ama nafile bi uğraştı şimdiden dört bi taraftan saldırıya uğramış askeri birlikler dağılmış durumdaydı.

işin en kötü tarafı belkide kiminle savaştığını bile bilmemekti. denizden çıkan siyahlar içindeki saldırı birimleri mi yoksa dağlardan gürültüyle gelen tanklar mı daha tehklikeli bilinmezdi.

helikopterde yeni silah arkadaşlarımla tanışmıştım birisi yeni evli savaştan 3 ay önce çocuğuna hamile karısı. birisi daha 20 sinde bi genç. korktuğu gözlerinden belli ama yediremiyor kendine asker üniformasını taşımak güç ister pgibolojisi sağlam olmalıdır insanın yoksa ezilir o üniformanın altında.

komutanımız cepheden cepheye koşmuş tebcürebeli bi askerdi yıllarını vermiş kırlaşmış saçlarıyla filmlerdeki kahraman askerleri andırıyordu.

helikopterimizin alarm sesinin çalmasıyla kendime gelmiştim. davetsiz bi misafir bize füze yollamak üzereydi.."

ağustos 2038

" ilk füzeyi yalancı ateşleme sistemiyle göndermeyi başarmıştık ama davetsiz misafirimiz ısrarcıydı. bir dakika içinde 2.defa alarmlar çalmayabaşladı. yeni yetme askerlerin yüzünde korku belirdi pilotumuz manevra yaparak kurtulmaya çalışıyordu ki kulakları zorlayn bir patlama sesi ve yanık kokusu ortamı esir aldı. helikopterimiz alabildiğine dönüyor simsiyah dumanlar çıkarıyordu sarsıntıdan 2 3 asker düşmüş olmalıydı var gücümle koltuğa tutunuyordum pilot son bir manevrayla yan yatırmaya çalışarak helikopterimiz yere çakıldı.

beni yangından uzaklaştıran askeri görebilmem 2 3 dakikamı aldı her yerde alevler yanık kokusu vardı. topallayan bacağıma bir kez daha küfür ederek kalkmaya çalıştım ama beni sürükleyerek uzaklaştıran asker kafama bastırıp aşağıda kal dedi o an anladım ne demek istediğini. muharebe bölüğümüzün kara birliklerini seçmeye başlamıştım ki 30 metre ilerde bi askermizin kafatasından saçılan parçalar bana gerekli mesajı vermişti. bi an önce bi sığınak aramaya başladım bi kaya parçası ne olursa. çatışmanın şiddetinden dolayıdır beni sürükleyen askerle birlikte bi kayanın arkasına saklanmayı başardık. ve ardından kayaya isabet eden mermilerin sesini dinleyerek ne yapabileceğimizi düşünmeye başladım.."

ağustos 2038

muharebe alanı

"silah yoldaşımla bir kayaya kısılmış kalmıştık çevremizde inanılmaz bir karmaşa vardı 2 taraftanda tanklar alev alıyor havan topları ateşleniyordu ritmik olarak üzeriimize taş ve toprak parçaları saçılıyordu sağ elimin serçe parmağındaki ağrıyı kaskımı düzeltirken hissettim kırılmış olmalıydı çarpışma sırasında. düşamana göre güçlü bir bölüğümüz vardı tank ve zırhlı araç sayımız onlardan fazlaydı ama görünen o ki düşman sağlam yerleşmişti. yoldaşımda savaşın şşokunu atlatmaya başlamış yarı nişan alarak yarı saklanmaya çalışarak kurşunlarını boşaltıyordu bize ateş edilen yere.

pek akıllıca sayılmazdı ama beni kafamzı gizlemeye çalışarak taramalı silahımı ateşlemeye başladım. yanık barut kokusu beni kendime getirdi. elindeki taşınabilir havanı ateşlemek üzere olan bi askere nişan aldım ve tetiği çektim sarsıntıyı sabitlemeye çalışarak ortalama 10 mermiden sonra vurmuş olmalıyım ki havanın yanına hareketsiz uzandı kaldı.

birliklerimiz tabir yerindeyse düşe kalka ilerliyordu. zırhlılarımız yoğun ateş altındayı 34 zırhlıdan sadece 18 tane kalmıştı ki daha yaklaştık sayılmazdı bile cepheye. yoldaşımla konşup hemen bi tankın siperine girmemiz gerektiğinde anlaştık ve ani bir hareketle koşmaya başladık. en yakındaki tankın gölgesine kendimi attığım an arkadaşımın vurulduğunu anladım yerde yatıyordu sanırım karnından vurulmuşta tam yardım etmek için ayaklanmıştım ki bi el bpmbasının patlamasıyle çığlık çığlığa can verdiğine şahit oldum et parçaları postalıma kadar gelmişti.. bunu unutmam kolay olmayacaktı..

savaşı yaşamamış her insan savaşı ister ama yaşayanlar savaştan nefret eder..

gerçek buydu... "

ağustos 2038

muharebe alanı

" akşama kadar süren ilerleme sonucunda düşman sperlerine ulaşmıştık. rahatlamaya başladığını düşündüğüm için hata etmiş olduğumu farketmem uzun sürmedi. siperlerle aramız 30 metre kadar olamlıydı. gecenin içinden aydınlanan 100 kadar nokta vardı. sıkı bir birlik saklanmış olmalıydı. 3 dakikadan az bir süre içerisinde 10larca kayıp vermiştik sağ koluma şarapnel parçası isabet etmişti ama çıkarıp atmam çok sürmedi pek önemli sayılmazdı. 2 saat kadar süren yoğun çatışma sonrasında siperleri ele geçirdik. teslim olan yoktu sığınaklarda kalanlar bizden bi kaç kişiyi daha zütürmek için canlı bomba yapmışlardı kendilerini dinlemeye çalışırken duyduğumuz patlamaların sebebi buydu.

o an anladım ki bu savaşın kazananı olmayacaktı ele geçirme yönetme hükmetme meselesi değildi bu yok etmeydi. ya yok edersin ya yok olursun bu kadar basitti.

gece 3 gibi karargahla iletişim kurabildik anladığımız kadarıyla hiç bir devlet savaşta olmak daha fazla insan katletmek için bir adım geri durmuyordu. fosfor bombaları misket bombaları kimyasal silahlar nükleer silahlar ne ararsan vardı

dünnya haritasında yanmayan nokta yok gibiydi doğusundan batısına güneyinden kuzeyine yok eden yok edeneydi.

dünya genelindeki kayıp 100 milyonu geçtiği söyleniyordu bu kadar kısa sürede bu kadar insan katlederek sanırım tarihe geçmiştik bile... "

reklam alınır reserved

ocak 2039

" son muharebedeki üstün başarımızdan(!) sonra bir kaç ay görev yeri değiştirebilmiştik. topallamam ve diğer şarapnel yaralanmaları sonucu masa başı haberleşme işi için uğraşmıştım ve kabul edilmiştim.

karım ve çocuğumla bile görüşebildim bi kaç defa ama kızımın benden ilk başta korktuğunu görmeseydim keşke. eşim topallığımın geçici olup olmadığını sorduğunda geçici diyebildim zar zor gülümseyerek ama o da inanmıştı anlaşılan ki bana cevap olarak sulu gözlerle sarılmıştı. 2 hafta kadar süren ev izininden sonra burada masa başındaydım rakamlar giderek büyüyordu. kimse ateşkese yanaşmıyordu neredeyse bir yıl olmuştu ama hala atılan bombalar azalmak yerine artıyordu. sanırım bi 20 30 yıl hazırlanmıştı dünya bu savaşı bekliyordu.

resmi kayıtlara göre dünya geneli genel kayıp 250 milyonu aşmıştı. her yerde ceset parçaları kokusu vardı. şehirler hayaletleşmişti. eyfel kulesi yıkılmış pizza kulesi paramparça olmuştu. london eye çoktan yok olmuştu zaten özgürlük anıtı atılan bir b 52 bombasıyla dümdüz olmuştu. bu savaşın kazananı yoktu güçlüsü zayıfı yoktu.

sanırım dünya savunmayı artık terketmiş o vurmadan önce sen vur mantığına bürünmüştü. yetkililer şimdiden radyasyon kirliliğine çözüm aramaya başlamış ama onlarda henüz bir şey bulamamıştı.

her geçen gün kanserden ölen insan sayısı artarken sakat doğan bebek sayısıda onunla yarışıyordu.
salgın hastalıklarda 25 milyon kadar insan katletmişti su ve elektrik kesintileri ayrı bir kaos yaratmıştı.

dünya çöküşüne doğru depara geçmişti sanki... "

mayıs 2039

"masa başı işime alışmıştım işimi iyi yaptığım için ve sakatlıklarımdan dolayı beni bu işe layık görmüşlerdi.
savaş alanında topallayan bi asker ancak yük olurdu fazladan mühimmat kaybıdyı. ülkemin durumu gün geçtikçe kötüye gidiyordu
her yandan saldırılar devam ediyordu. dünya genelinde günlük ölüm ortalaması binlere ulaşmıştı. genel olarak 100 lerce gemi batmış 1000 lerce tank yok olmuş uçaklar düşürülmüştü.

atılan nükleer başlıklar her geçen gün daha kötü bi hale geliyordu. batı kıyılarından doğu kıyılarına okyanus ötesi ülkelerde payını alıyordu. geçen 4 ayda kayıplar katlanarak artmış dünyada savaşa girmeyen devletin kalmamasıyla kayıp 1.4 milyara ulaşmıştı.

korkunç bir rakarmdı inanılması güçtü ama en kalabalık şehirlere atılıyordu başlıklar.

eğer fethetmek istediğin yere nükleer başlık atıyorsan nasıl yerleşebilirdinki. konu fethetmek değildi çünkü öldürebildiğin kadar öldürmek yok etmekti.

anlaşılan o ki dünya kana susamıştı. tek korkum dünya üzerinde yaşanacak toprak kalmamasıydı. veya kalmayacak olması daha doğruydu.

öyle bir yıkımdaydık ki hastaneler en kalabalık şehirler öncelikli hedefti askeri üsler 2. sıradaydı savaş ahlakı zaten çoktan terk etmişti bizi..

sanırım kıyamet buydu.."

panpalarım yine devam ederim yorgunum biraz spordan geldim duş almadan yazdım bi kaç part

takiptekiler teşekkür ediyorum öpüyorum sizi

kalın sağlıcakla

dewam lan super mk takipteym

@35 yine yazacam panpa şu an çok yorgunum panpa muay thai yapıyorum ordan geldim duşa girmeden yazdım bi kaç part.

yarın bi gün yazarım yine belki iyi olursam bu gece bile girer yazarım

kal sağlıcakla panpam

reserved okunur bu

eyw pmpm bende bodyden geldim bunu gordum iyi gitti valla *

başlık takip

reserved.. klavyene sağlık panpa acayip sardı güzel yazıyorsun

Tebrik ediyorum panpam takibe devam eline sağlık.