bir askerin günlğü bir dünyanın yok oluşu

yine yazar yazar atarım buraya panpalar şu an pek kendimde değilim takip edenlere teşekkür ederim görüşmek üzere

ağustos 2038

"ailemden aylardır haber alamıyordum sağlar mı onu bile bilmiyordum sonunda hastaneden çıkmama izin vermişti doktorlar.
güvenli bölgeden haber almak ve belkide askerden bir iki tanıdık kişiye rastlamak için en yakın kışlaya doğru yola çıktım. bacağımdaki topallama geçecek gibi değildi sanırım kalıcıydı ama doktorlar söylemekten çekinmişlerdi bana. belkide yüzümün yarısına iz bırakan şarapnel parçalarındandı. çocuğum beni böyle görse tanır mıydım onu bile bilmiyordum.

greenpace ve diğer çevreci örgütler kendileri bile inanmazken ısrarla nükleer karşıtı eylemler düzenliyorlardı. onlara hak veriyordum ama böyle bir dünya savaşında onlarda nasibini almadan durmuyorlardı bombalamalardan.

hala ayakta durabilen bilim merkezlerinden ısrarla radyasyon fırtınası hakkında söylemler yayınlanıyor kısa dalga boylarıyla sürekli olarak korunma yöntemleri anlatılıyordu.

korunma yöntemi olabildiği kadar kapalı alanlarda durun ve evden çıkmayın. dalga geçer gibiydi.

ama daha kötüsü uğradığım kışlada beni tekrar muharebe bölüğüne almalarıydı üstelik ailem hakkında en ufak bir bilgi bile vermeden.."

haziran 2038

" çölden kurtulup kendimi en yakın hastaneye atmam ve tedaviye alınmamın üstünden 1 aya yakın bir zaman geçti. basit bir kurşun yarası olduğunu düşündüğüm için kendime lanet okudum bir kez daha. o kadar yolu yürüdükten sonra kendimi hastaneye zor atmıştım. ve bu aşırı zorlamanın bir sonucu olarak büyük ihtimalle hiç bir zaman geçmeyecek bir topallık hediye etmişti doktorlar bana.

savaş tüm şiddetiyle devam ediyordu. kayıpların 50 milyonu bulduğu söyleniyordu. tarihin biriktirdiği bütün nefreti kusuyordu burada insanlar birbirine doğusu batısına kuzeyi güneyine. beni en çok korkutan nükleer müdahalelerdi. ne yazıkki bütün güçlü devletler kendi
ülkelerinden önce düşmanları yok etmek için sonuçlarını düşünmeden atıyorlardı tek tek insanlığın üzerine.

tarihin gördüğü en büyük katliamdı bu belkide. bize kendi türümüzden daha fazla zarar veren bir varlık yada varlıklar gelmemişti dünyaya gelemezdi... "

reserved önlerden

(bkz: kısa dönem devre kaybı olarak)

@15 peki panpam hızlı yazmak için çok dikkat edemiyordum daha dikkatli olurum

@16 eyvallah panpa

" kendime geldiğimde kulaklarımda kan kurumuş sağ bacağımı oynatamaz olmuştum ya kurşun yemiş yada bacağımı tümden kaybetmiş olmalıydım. ama henüz yanık kokusuna ve güneş ışığına alışamadığım için anlayamıyordum. etraf sessizdi üzerimde asker parçaları vardı suratımdakanlı bir parmak karnımın üzerinde tam olarak anlayamadığım bi kaç parça yanmış et parçası ve leş gibi bir koku.

bölüğüm savaşı kazanmış olmalıydı bizim bayrağımız dikilmişti taarruz meydanına ama benide ölülerden saymış olacaklar ki bırakıp gitmişler belkide yeni bir cepheye konuşlanmışlardı.

zar zor doğrulup bacağımı sarmaya başladım ve yerinde olduğu için tanrıya şükrettim yerden bi silah alıp baston olarak kullanarak en yakın görünen binalara doğru topallayarak yürümeye başladım... "

Go tesla's brain go

Reserved
Panpa yazim hatalarin dikkat cekiyor biraz daha dikkat et

tutar bu reklam alınır

reserved

mayıs 2038

" cehpeye sürüleli bir ay olmasına karşın hala savaşın atmpsferine alışabilmiş değildim. kolay değildi benim için ağlayan askerler bile vardı her bombalamada kulakların çınlaması toz fırtınaları her uçak sesinde bize mi düşmana mı bombalar diye endişe etmek bile yeterince kötüydü. ciddi bir pgibolojik bozulma söz konusuydu.

muharebe bölüğündeydim ilk karşı saldırımızı bu gece yapacaktık. komutanımız şannlı bir konuşma yapıp bizi cesaretlendirmek istese de herkes kazanamayacağımızın farkındaydı en azından bölüğün büyük bir kısmını kaybetmeden mümkün olmadığını biliyorduk.

gece saat 3 30 gibi saldırı emri geldi hayatımda ilk defa bu kadar hızlı koştuğumu hatırlıyorum. düşmana karşı saldırmak için değil düşmanın attığı havan toplarından kaçınmak için. sağımda solumda önümde paramparça olan cesetleri gördükçe daha hızlı koşuyor kurşunlarımız sınırsızmış gibi kan ve kum banyosunda düşmana saldırıyorduk.."

reserved

rezerved

anan

entry metnini gibeyim

" nisan 2038...

tahmin ettiğim gibi ülkede giderek artan askeri kayıplar benim gibi sıradan eli silah tutabilen askerlere sıra getirmişti.

savaşın verdiği dehşet ve korku bir yana karımla çocuğumla ayda 2 yada 3 defa görüşebiliyordum şanslıysam.
yalnızca 2 ay geçmesine rağmen ülkemde 20 kadar yerleşim yeri yıkılmış terk edilmiş boşşaltılmıştı.

askeri kayıplar ve müdahaleler tek sorun değildi. o zamanlar yavaş yavaş bir kenardan büyüyen ve en az savaş kadar tehlikeli olan br diğer sorun radyasyon yağmuru ve tarım alanlarının küle dönmesiydi.

fark etmesekte insanlık olarak el ele vermiş kendi sonumuzu kendi mezarımızı kazıyorduk ne varki o yıllarda bunu kimse göremiyordu. herkes yok etmek için oynuyordu hamlesini ben dahil olmak üzere.."

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

reserved

" kısa süreli ve ani bir takım kararlar dizisinden sonra karımı ve çocuğumu bulunduğum bölgeye 4 saat uzaklıktaki bi güvenlik kampına gönderdim eski tanıdıklarım sayesinde sorun çıkartmadılar ve karım ve çocuğum için şimdilik kafam rahattı.

saldırı başlayalı 4 gün olmuştu ama şimdiden bir şeyler ters gibiydi bu daha önce dünyanın gördüğü savaşlara benzemiyordu

çok hızlı ve büyük bir yıkım söz konusuydu sivil kayıplar tahmin edilemez boyuttaydı.

bu kazanılmak için verilen bir savaş değildi kendinden önce karşındakini yok etme çabasıydı var olma mücadelesiydi.

şimdiden batıdan ve doğdudan karşılıklı misileme olarak stratejik yerlere 4 nükleer başlık atılmıştı bile sivil kayıplarla birlikte ortalama kayıp 14 milyon kadardı. dünya böylesi bir savaşı yalnızca bir defa kaldırabilirdi.."

@3 eyvallah panpam şu aralar biraz işim var yoğunum ara ara yazacam zaten kimsede yok şimdilik yazar yazar atarım