bir baba oğul hikayesi

Etrafınıza bir bakın, herkesin bir derdi, anısı, fıkrası, hikayesi vs. var. Peki, kaç kişi gerçekten dinliyo karşısındakini? Ben söyliyim, düşündüğünüzden daha az kişi. Aslında, dinler gözüken kişilerin çoğunun aklında iki şey vardır: Ya kendi anlatacağı şeyi düşünüyordur ve sıranın kendisine gelmesini bekliyordur (Ya o da bi şey mi, benim başıma bak ne geldi; evet, hatta benim hala kızıma da şu olmuştu gibi) ya da başka bir şey düşünüyordur. O zamanlarda verdiği tepkilerden anlarsınız zaten. (Hı hı, evet evet, tabii kanka ya aynen gibi) Ancak, ben gerçekten dinliyordum, hala da dinliyorum. insanların, dinlenilmeye ne kadar muhtaç olduklarına, gerçekten kendilerini dinleyen birini bulduklarında neler anlattıklarına inanamazsınız.

Ben de, bundan oldukça keyif alıyordum. Karşımdaki insanı gerçekten tanıdığım anlardı bunlar. Maskelerin düştüğü bu anlarda, o kişilerin gerçek kimlikleri ortaya çıkıyordu. Bakmak ve görmek arasındaki fark gibi, ben de bu sayede karşımdakine bakmıyordum, onu gerçekten görüyordum. Bu bana inanılmaz bir haz veriyordu.

Ama ben anlatmıyordum.

rezerved 213

Lisedeydim. En deli çağlar. “Deli kanlı” olarak adlandırıldığımız yıllar. Arkadaşlarla Foça’ya gidelim dedik. 5 kişi, doluştuk arkadaşın babasının arabaya, akşama doğru gittik. Önce Eski Foça tarafında denize girdik, sonra da içmeye gittik. Oturduk sahil tarafına, içmeye başladık. Saatlerce içtik. Muhabbet, sohbet derken, ehliyeti olan arkadaş da içmiş bulundu, onu hesap etmemiştik. Nasıl geri dönecektik?

Tabii, babam hemen atladı: “Bizim eve gitmemiz lazım.” Arkadaşlar, gözümün içine baktılar, ne diyebilirdim ki? O güzel insanların yanında, babamla tartışamazdım. “Evet ya, yoruldum zaten, size iyi eğlenceler, sonra görüşürüz” diyip kaçarcasına uzaklaştım oradan. Bindim arabaya, babamın yüzüne bile bakmadım. Babam, işin peşini bırakmamaya niyetliydi:

insanın, babasıyla bir şeyler paylaşamamasının, ne kadar kötü bir durum olduğunu, büyüyünce anlıyor aslında insan Küçükken, bunun seni ne kadar yaraladığını anlayamıyorsun. Yaşayıp gidiyorsun. Büyüyünce, biraz da bu konulara kafa yormaya başladığında, aslında ne kadar harap bir durumda olduğunu anlıyorsun.

@333 eyvallah panpa.

Bu muhabbetlerle geçiştiriyordum. Anlatmak mı istemiyordum, yoksa utanıyor muydum? Bilmiyorum. Tek istediğim, kendimi bırak, başkalarının dertlerini çözmekti. Belki de, kendimi böyle rahatlatıyor, dertlerimden, huzursuzluğumdan bu şekilde kaçıyordum.

Ama artık anlatan taraf benim.

bu şarkı, bu hikayeye uygunmuş aslında...

http://www.youtube.com/watch?v=j5aPiHRJyP4

@330 senin durum da kötü panpa, gerçekten anlayabiliyorum seni. ama babam hayatımızda olsa da, inan bana senin yaşayamadığın çoğu şeyi ben de yaşayamadım. evini otel gibi yemek yemek ve yatmak için kullanan, başka da bizle ilgilenmeyen bi adam babam. maddiyat haricinde ciddi anlamda şükretmem gereken bir şey yok benim için babamla ilgili. eyvallah.

Olsa gerek.

Eminim benim de “iyi ki sahibim” diyebileceğim çok şeyim vardır; ancak, eğer yakın bir baba- çocuk ilişkisine sahipseniz, ona sımsıkı sarılın, bunun değerini bilin. Bunun ekgibliğini duyan, düşününce bile gözleri dolan o kadar çok çocuk var ki…

“iyi mi oldu yani, bu saatte herkesi ayaklandırmışsınız. Annen de seni bekliyo.”

Bir de, yalnız bir genç var. Bir bankta oturmuş, baba- oğlu izliyor. Yaşlı gözlerle. Hayatta babasının elinden tutmanın, başının okşanmasının, babasıyla beraber gülmenin, kendini güvende hissetmenin ne olduğunu bilememiş bir genç. Hiçbir zaman da bilemeyecek. Bu çocuk, hiçbir zaman büyümeyecek. Ama, hiçbir zaman da çocuk olmayacak.

Leyla ile Mecnun niye çok izleniyor? Birçok sebep sayabiliriz; herkesin favori bir karakteri var: ismail Abi, Erdal Bakkal, Mecnun vs. Ya da, hikâyenin samimiyetini seviyor, içinde geçen geyikleri seviyor, duygusallığını seviyor vs. Benim için de birçok sebep var, ama beni bu diziye en çok bağlayan tek bir sebep var:

“Baba, geldin teşekkür ederim. Bizim elimizde olan bir şey değil bu, uzatmayalım. Annemi de arayıp haber veririm.”

“O çocuklar hep düşüyorlar herhalde böyle yerlere.”

“Ne alakası var baba? Hepimiz için ilkti bu.“

“Ne bileyim babaları pek rahattı da.”

O an anladım, bu bakış açısını asla ve asla kavrayamayacaktım.

Sorular, sorular…

Artık dayanamadım. Telefonu suratına kapattım. Öfkeden deliye dönmüştüm. Bir kerecik olsun dinle be adam? Her baba senin gibi değilmiş, daha insancıl davrananlar da varmış. işte, ilk defa burada, başka bir şekilde davranabilen babalar olduğunun farkına varmıştım.