bir fakirin hikayesidir

vay be panpa.
beyler biriniz eksilesin beni konuyu bulayım rahat rahat.
edit: tamam lan yeter huur çocukları
edit2: ananızı sülalenizi gibiyim lan durun
edit3: tuşu bozdunuz huur evlatları
edit4: yeter lan amın feryatları
edit5: tamam lan tamam dıbına koduklarım

evet beyler, bu başlıkta okuyacaklarınız tamamen gerçek, bana ait olan ve hepsi bu güne kadar yaşadığım fakir hayatımdan bir kesittir.
yazmaya başlıyorum. okuyan 3-5 kişinin olması yeterli. arada ses verirseniz okuduğunuzu hissedeyim bende.

klagib bir giriş olacak bu ortamdaki hikayeler için, ama öyle beyler. ben gerçekten fakit bir ailenin çocuğuydum. fakirlik kavramı görecelidir. o yüzden ben durumumu size şöyle özet geçeyim.

babam askerde abi dediği adam gibi adam olan mevlüt amcamın yanında, camcıda çalışıyordu.
annem gündeliğe gidiyordu çankayadaki zenginlerin evine.
4 kardeştik. bi abim bi ablam bide benden küçük erkek kardeşim vardı.
geniş ve bakımı zor bi aileydik anlayacağınız.

fakirlik... bazen sempatik gelir insanın kulağına beyler. üniversitede okurken babanızın yolladığı harçlığı iki günde harcar dalga geçersiniz fakire çıktık yine diye.
liseliler, babanız 50 lira olan haftalığınızı 30a çeker, bu ne fakirlik dersiniz isyan edersiniz.
ama biz gerçekten fakirdik.
benim ne üstüme giyecek doğru dürüst bi tişörtüm ne de pantolonum oldu. abimin eskilerini giyerdim hep.
ramazan bayramında yengem gömlek almıştı bikeresinde, onu giyerdim arkadaşlarımla buluşurken hep. buraya kadar kafanızı gibmiş gayet gibko yazmış olabilirim. rahatlamaya çalışıyorum çünkü ilk defa buraya dökeceğim içimi size dökeceğim beyler.

sadece hikaye entryleri : http://ccc.incisozluk.cc/...esidir/@ayip%20olm%20ayip

çocukluğumuzda bize "ayıp" olmadığı öğretilen bi şeydi fakirlik.
-aa çocuğum fakirlik ayıp değil!

evet o zamanlar fakirliğin ayıp bi şey olmadığı bize öğretildiği için belki biraz tatminkardık, okulumuzdaki fakir öğrencilere daha şefkatli davranıyorduk ayıp olmaması demek yeterdi bu durumu katlanılabilir kılmak için.
ama yok meğer öyle değilmiş,
meğer fakirlik ayıpmış hem de ayıpların en hası belki de.
televizyonlarda, çevrede gördüğümüz işine,
evine, alışverişine ve hatta tuvalete bile arabayla gidip,
temizliğini yardımcıya yaptıran, alışverişini
telefonla halledip süpermarketlerde arabalara ağzına kadar yiyecek-içecek tepiştiren,
bilmem ne gece klüplerinde çılgınlar gibi eğlenip tak gibi para harcayan,
bu ülkede onların bir gecelik zıkkımlanma parasıyla bir ay geçinmeye çalışan insanlar olsun ama bu fakirlik ayıp olmasın. olur...

evet bu ülkede son zamanlarda lüks araba satışlarında patlama yaşanıyorsa
ve bi tarafta da doğunun bilmem ne köyünde soğuktan dona dona ağlayan birileri varsa
fakirlik ayıpların en ayıbı olur..
fakirdik biz ve çok ayıp etmiştik beyler...

araya parantez açıp şunu da anlatayım beyler.
bigün dersane çıkışı
merveyle bizim simit sarayında buluştuk.
benim cepte 5kuruş yok son parayı sigaraya vermişim amk.
oturduk simit sarayına. merveyle aramız 10 numara amk.
kız benim için anadan babadan öte olmuş.

elemana dedim bize iki çay getir.
sonra dank etti amk merve dedim bende para yok.
bende de 2lira var dedi.
2 çay söylemiştik 3lira borcumuz vardı yani.
simit sarayının sahibi beni tanıyo amk zaten sürekli ordayız sıkıntı yok aslında.
bi ara da orda çalışmıştım. zaten benim çalışmadığım sektör kalmadı dıbına koyum..
ama mervenin tepkisini öğrenmek için dedim ki napıcaz ya.
merve yaptı yine yapacağını
en fazla geçer iki bulaşık yıkarız birlikte dedi.
dıbına koyum sanki bugüne kadar çektiğim cefaya karşılık allah merveyi göndermişti bana...
mutluydum lan yine mutlu etti beni merve...
kapayalım parantezi...

pazartesi günü pazardan aldığım mavi gömleğimi ve adidas ayakkabılarımı giyip zengin arkadaşlarımın yanına, okuluma ilk defa isteyerek gittim beyler.
ayakkabıların bana verdiği özgüven gözle görülür derecedeydi.
komik biriyim, alıştığım arkadaş ortamında espiri yapar güldürürüm insanları bi şekilde amk.
ama milleti güldürünce kıpkırmızı olurdum.
ağır derece özgüven ekgibliği decekted amk.

beyler, siz kıçınızla gülüyorsunuz belki ama
benim o adidas ayakkabı sayesinde kendime özgüvenim gelmişti lan.
artık espiri yaptıktan sonra utanmadığımı farkettim.
mavi gömleğimde vardı. hayat bana güzeldi lan.
mutluydum dıbına koyum.
bu fukara hayatımda mutlu olduğum nadir dönemlerden birini yaşyordum.

Arkalarından yürüyodum bi ara noldu başım döndü anlayamadım
gibtir et dedim yola devam ettim başım dönünce hızlı yürürüm böyle bi özelliğim vardır
ben hızlı yürüyünce biraz önce otobüste kendini bana yaslatan kız döndü arkasını baktı
hemen arkadaşlarına dönüp bizi takip ediyor dedi soyucak heralde bizi dedi zengin bini
o cümleyi duyunca sinir tepeme çıktı koşarak geldim yanlarına kızlar hemen erkeklerin arkasına kaçtı
zengin bini direk hayırdır birader çekti bende yolun kenarında gördüğüm cam şişeyi alıp kaldırıma vurdum ve kırdım
bebe 3.5 çekiyor kızlar çığlık çığlığa sapladım bebenin karnına diğer züt oğlanı başka bi tarafa kaçtı kızlarında arkasında duvar vardı kaçamadılar gel bakayım yavrum dedim açtım 24cm damarlı kız nolur falan diyor dinlemedim verdim zütüne 1-2 git gelden sonra zütten kan fışkırmaya başladı bende çok susamıştım kanı içtim sonra kızın kafasını kesip gitar kutusuna koydum münevver karabulut vol2 yaptım..

Merveninde dıbına koyim gibtirsin gitsin ben somaliye kaçıyorum beyler sandala binicem yazarım ordan

panpa benim ilkokul yıllarımda durumum çok iyi değildi şükür yine karnımızı doyururduk ama bende bi ayakkabıya düyaları aldığımı zannederdim tersinede bebeklik ile çoculuk dönemim çok iyiydi yani hepsini bilirim şükür şu an üniversitedeyim çok iyi olmasada ordan burdan kısarak iyi şekilde geçiniyorum neyse bilirim fakirliğin ne olduğunu ayakkabı yok diye halı sahaya arkadaşlaırn çağırdığında hep farklı yalan uydurmayı arkadaşların aldığı arabanın özelliklerini sayarken dinleyip hüzünlenmeyi yada bi elbiseye senin 1 aylık harçlığını verdiğinde daralmayı olsun be panpa olsun senin kadar olmasada bende çektim ama hep umutluydum allah var yukarda halada umutluyum ama annem başımda olmasaydı şu an nasıl olurdum bilemem

özet:fakirlik o kadar koymazda annesizlik zor be panpa

not:adı merve olan kız kaşardır kesin bi kazık atacak o kız sana

mantık hatası:deri adidas ayakkabımı var amk

bir fakirin hikayesidir bu beyler.
babam, dıbına koyum beyler, babam varya.
cebinde 5 lirayla 1 hafta dolaşan adam,
ben kendimi ezik hissetmiyim diye dıbına koyduğumun dünyasında,
tuttu elimden gittik alışveriş merkezine,
100 lira verdi adidas ayakkabı aldı bana.

satış elemanının bakışlarını görmenizi isterdim beyler.
sanki orda bi fazlalıkmışız gibi davranıyolardı bize.
babam sorup duruyor adamın getirdiği her ayakkabıya deri mi bu deri mi diye?
fedakar babam en iyisini alacak ya bana.
bu dıbına koyduğumun görevlisi he amca he deri diyip geçiştiriyordu babamı.

sonra merveyle buluşmaya giderken arkadasım mahmut aklıma girdi ne güzel 80 liran var gel keraneye gidelim oğlum dedi bende dayanamadım tamam dedim keraneye gittik ama bu başka bir keraneydi erkek resimleri falan vardı içeri girdim bir sürü erkek meğer gay keranesine getirmiş mahmut bana bir kere dene zevk almassan bırakırsın dedi parayla anlastık içeri girdim 3 tane dede bana doğru bakıyordu onlar bu işi uzun zamandır yapıyorlardı belli beni bir güzel gibtikten merveyi aradım ve ona ayrıldığımızı söyleyip mahmutla mutlu olduğumu söyledim buda böyle bir anımdır ne günlerdi be fakirlikte böyle işte

babamın bakışlarını görünce yine yeniden isyan ettim hayata.

kasaya geçtik
babam utana sıkıla çıkardı cüzdanını.
5 lira yol paramızı saklamış cüzdanındaki fotoğrafımın altına.
50 lirasını da on kat yapmış garibim düşmesin diye.
çıkardı paraları,
aşağı yukarı bi 10 lirada bozuk para vardı.
ödemeyi yaptık çıktık mağazadan.
rahat bi nefes aldı adamcağız.

eve gittik. annem yatıyordu. yemek falan yok evde dıbına koyum. ben hariç kardeşlerim de halamgilede kalıyolar zaten. abim de askerde.
anneme gösterdim ayakkabıları.
sanki hastalığından kurtulmuş dıbına koyum kadıncağız nasıl sevindi ayakkabılarımı görünce.
berkay vardı, annem sağlığında veli toplantısına gelmişti okula. berkayı görmüş. onun ayakkabıları gibi aynı dedi.
babam da nasıl mutlu beyler görseniz...

senin ananı siqerler :D

sıraya doğru gelirken geçen 1 dakika, bana 1 yıl gibi gelmişti.
onu izledim, göz kırpmadan.
belki göz göze gelirdik,
belki imkansız değil der gibi bakardı bana?
ne biliyim belki utanır gözlerini kaçırırdı benden.
hiç yaşamamıştım lan böyle duygulara kaptırmamaıştım hiç kendimi.
bana en büyük acı veren paramızın olmayışıydı o ana kadar.

küçük kardeşim de doktor olacakmış. ben asker olduktan sonra onu özel okula gönderecekmişim.
babam aç gözlü değildir o yardım eder kardeşine demişti anneme.
abim askerden geldikten sonra babam onu bankaya güvenlik görevlisi yapacakmış.
cam işi yaparken sözünü almış birinden.
ablamda üniversite sınavına girecekti o sene.
ablam ben yüksek bi anadolu lisesinde okuyordu.
başarılıydı, herşeyin farkındaydı o.
kendini kurtarmak için sürekli çalışırdı. evde kalmazdı zaten annemin hastalığından sonra.
halamgilde kaldı.
babam ablamı doktor olarak hayal edermiş hep. doktor olup annemin hastalığına çare bulacakmış.

zavallı babamın hayalleri bu kadar temizdi işte.
annemi zütürürken yaşlı gözlerinde bütün umutların soluşunu izledim babamın.
dğnya başına yıkılmıştı.
farkındaydı ölümün yaklaştığının

günler böyle gelip geçiyordu beyler. okuduğum lise çok iyi değildi ama zengin binlerin oturduğu ankaranın çankaya semtinde bi liseydi.
lan hiç unutmam, o polo tişörtler varya,
nasıl özenirdim lan onlara. ben abimin lcw tişörtleriyle dolanırdım olm.
ama kaynak bi bintim. fakir olduğum için hiç dışlanmadım ortamdan.
kızlarla da aram iyiydi ama hepsi acıyordu bana amk.
o güne kadar hiç kız arkadaşım olmadı beyler...

kapıyı tıklattım ses gelmedi.
sonra kafamı kapıya dayadım.
babamın hıçkırık sesleri geliyordu.

anneniz ağlayabilir kadındır çünkü o.
onun da duyguları vardır
kendin nasıl ağlayabiliyorsan onun da öyle bir durumu söz konusu olabilir
ama baba öyle değildir
babadır o

anneniz siz ağlarken gelip sizle beraber ağlar kimi zaman
ama baba gözyaşlarınızı dindirmeye çalışır
geçicek oğlum/kızım der.
ama onu ağlarken gördüğünüzde oturup onunla ağlayasınız gelir
ve ağladığını görmesin kimse diye gözlerini hatta yüzünü çevirir bakmaz kimseye.

çünkü o da biliyordur baba olduğunu..
çünkü o da babasını ağlarken görmeyi istememiştir..

fakir bir ailenin çocuğuydum fakat emektar bir anne babam vardı.
8.sınıfta ay sonunu çıkarmak için ikinci iş arayan babam beni sınav dersanesine gönderdi.
başarıya tapan bi insan oldu babam hep. benim de başarmamı istedi.

dersaneye başlamıştım ama dersane çekilmez biyerdi benim için. parasından zaten belli eden kendini ortalama gelirin üzerinde bir gelire sahip olan insanların çocuklarını gönderdiği bi dersane.
dıbına koyduğumun yerine gideceğim her gün eziyetti eziyet.
abimin eskilerini giyip gidiyorum. tip var bende beyler. övmüyorum kendimi samimi söylüyorum tip var.
ama cepte para olmayınca güzel giymeyince kimse bakmıyor ki dıbına kodumun yerinde suratımıza...

zaten kötü olan derslerim iyice taka sardı onu tanıdıktan sonra.
ortada bi gibim yoktu aslında, ben yine platonik.

babam iyice üstüme gelmeye başladı derslerin taka sardığını görünce.
adaletini gibtiğimin dünyası bi tekme daha attı bana...
annemin hastalığı baş gösterdi.
ilik kanseri.

züt baş iyice dağılmıştı.
sizin dizilerde izlediklerinizi ben canlı canlı yaşadım.
o kadar toz pembe değilmiş hayat annem hastalandıktan sonra öğrendim.
ergen halimle çok düşündüm intihar etmeyi.
ölmek kolay geliyordu çekmektense bu kadar acıyı.
kaldırabilir miydim bu kadar yükü?

lan oç konuyu saptırma fakirlikten devam et giberim belanı

film bitti çıktık sinemadan
yan tarafta bi kafe vardı oraya geçtik.
hiç konuşmadık lan. 1 saat boyunca hiç konuşmadık.
bakışlarımız anlattı zaten olanları.
bir liselinin aşk sandığı duygudan farklıydı merveye hissettiklerim.
sınırlı bi hayal dünyam vardı ondan önce.
sonraları kocaman hayaller kurdum içinde mervenin olduğu.

çıktım kafeden eve yürüyorum.
beyler, kız bütün hayallerime girdi dıbına koyum.
daha ortada bi gibim yok yine, ama eve gidene kada o kafayla nasıl hayaller kuruyorum akıllara zarar.
gittim eve akşam 10 gibi mesaj attım iyi geceler diye. napıyosun falan dedi. konuştuk 12ye kadar.
uykun var mı dedi.
beyler gözümden uyku akıyodu dıbına koyum pazar günüydü. cumartesi yıkamada çalışmıştım.
metin abi yarın gelme dinlen dedi. sabah 8de kalktım babam çağırdı gel yardım et bana dedi.
cam taşıdım tüm gün amk ebem gibildi yani anlayacağınız.
yok dedim uykum yok. saftım beyler, onun için herşeyden fedakarlık yapardım amk. yaptım da zaten...