Karakolda ilk gecemizde bizi serbest bıraktılar. Kamuflaj falan giydirmediler, biraz etrafı tanıyın, askerlerle kaynaşın diye saldılar bizi.E ben de durur muyum? Fırsattan istifade telefon açmaya başladım. Ailemi,arkadaşlarımı, tanıdık tanımadık kim varsa arıyorum öylesine.
En son her ne kadar telefonumu açmadığı için sinir olsam da kız arkadaşımı aramaya karar verdim.
Yine telefon çalıyor, çalıyor,açan olmuyor. Derken bir kez daha çaldırıyorum. ikinci kez numarasını çevirip çaldırdığımda silah sesleri yükseldi. Pata pata silahlar sıkılıyor, nereden sıkıldığı belli değil. Usta askerler saldırı varr ,saldırı varr diye etrafta koşuşturmaya başladılar.Ben içeri, karakola kaçtım.E ne yapayım dıbına koyim? Henüz silah zimmeti bile verilmemişti. Taş mı atayım?
Karakolun ışıkları kapatıldı, usta askerlerin hepsi silahlarını alıp daha evvelden planlanmış olan mevzilerine doğru koştular.Biz de karakolun içerisinde gazinoda yere yatmış bekliyoruz.
5 veyahut 10 dakika boyunca silah sesleri kesilmedi. Daha sonra silah sesleri kesildi, ışıklar açıldı, millet içtima düzenine geçti. Meğerse saldırı değil tatbikat yapılıyormuş. Fakat askerin ne kadar sürede mevzisine gideceğini gerçek manada ölçebilmek için, karakol komutanı ve birkaç uzman çavuş haricinde kimse bilmiyormuş tatbikat yapılacağını.
O silahların sıkıldığı vakitte de kız beni aramış.E dıbına koyayım adam doçka ile araziyi tararken telefonun zırıldamasını hissetmek mümkün değil. Tatbikattan sonra içtima düzeni alındığından ve karakol komutanı aklı sıra bize hoşgeldin tatbikatı yaptığından dolayı telefon açamamıştım.O gece öyle uyuduk sonra.Bir hayli stresli bir geceydi.

Daha sonra nöbet, karakoldaki amele işleri, ıvır zıvır şeyler, arkadaşlarla kaynaşmalar falan derken öylece göz açıp kapanıncaya kadar 1 ayı geride bırakmıştık.
Benim karakoldaki tek düşüncem ağustos ayının 1'inde izne çıkmaktı. Başka bir hedefim yoktu. Keza olmasına mümkünat da yoktu çünkü daha askerliğimin bitmesine aylar vardı dıbına koyim.
Kız arkadaşımın da bu soğuk tavırlarına artık alışmış,onu aramamaya başlamış, ondan telefon beklemeyi de bırakmıştım. Ayda 1 veyahut 2 kez beni arıyordu.Öyle telefonu açıp nasılsın,iyi misin muhabbetinden ileri geçmeyecek şekilde konuşuyorduk.E neden sormadın bu davranışlarını diyecek olursanız da,bilmiyorum dıbına koyim. Hiç sorasım dahi gelmemişti.

Artık karakol ortdıbına alışmıştım, arkadaşlarla vakit geçirmekten keyif almaya başlamıştım bile. Nöbet tutmaya başlamış, uykusuz kalmakta eskisi kadar zorlanmıyordum. Derken ağustos ayı geldi çattı. Daha önceden komutanıma ağustos ayının 1'inde izne çıkma talebimi arz etmiş olmama rağmen izne gönderilmedim. Doğuda bir karakolda askerseniz izne çıkma durumu batıdaki kadar kolay olmuyor. Asker sayısı az,nöbet tutacak adam yok, sonra çıkarsın gibi bir takım bahaneler ile yollanmadım.

Öyle böyle derken zaman akıp geçti gitti. Dağıtım yerlerimizin açıklanma safhasına nihayet gelmiştik. Nereye gideceğim, doğuda mı olacam, batıda mı olacam, gibimde bile
değildi. Aslında çıtırdan doğu istiyordum. Dağ 2 falan izlemiştim askerden evvel. Daha askerlik nedir,ne değildir tam öğrenemediğimiz için hani gidelim dağlarda
gezelim modundayım.
Dağıtım yerim bingöl merkez ilçe komutanlığı çıkmıştı. Dağıtım yerine uçak biletini devlet kestiği için de dağıtım iznine devlet karar veriyor. Yani bilet hangi tarihe
çıkarsa o kadar tatil yapma fırsatınız oluyor. Fakat minimum 7 gün izin veriliyordu. Benim biletim geç bir tarihe çıktığından 11 gün izin verilmişti. Normalde
bu iyi bir olay değil. Sonuçta totalde 1 yılda kullanacağınız izin günü 24 gün. Dağıtım izni de bunun içerisinde olduğu için daha ilk etapta 11 gün izin kullanmak
pek hoş değildi. Fakat henüz taze asker olduğum için ve ilk iznim olduğu için 11 gün kulağıma çok hoş geliyordu.

31 mart sabahı, elimizde çantalarımız, manisada son kez içtimaya girdik. Yüreğim pır pır atıyor. Sanki yıllardır buradaymışım gibi,2 ay değil,2 sene gibi, özgürlüğe
gidiyormuşum gibi hissediyorum. Askerliğim bitmiş gibi hissediyorum. Mavi nevresim değil, annemin yumoş ile yıkadığı nevresimlerde uyumaya, sevdiğim kadına kavuşmaya
gidiyorum. Nasıl da heyecanlıyım.O yüzden otobüsle değil uçakla gitmeye karar vermiştim.O yol biter mi lan? Manisada havalimanı olmadığı için otobüs ile izmire geçtim.
izmire vardığımda henüz uçak faaliyetine vakit vardı. Gelmişken boyoz moyoz yerim, kahvaltı ederim,2 ay sonra ilk kez ince belli bir bardaktan çay içerim diye
oturdum bir ufak kafede.Çayımı içiyorum, boyozumu yiyorum.O sırada annem aradı.O benim gibi, yüreği pır pır.. Neredesin oğlum diyor, merak ediyor kadıncağız.
Annemle konuştuktan sonra hesabı ödedim, kalktım kafeden. Koşar adımlarla gidiyorum. Nereye gideceğimi de bilmiyorum dıbına koyim.
Bir taksi çevirdim, geçtim halimanına. Oradan istanbul'a...
ilk gün dışarıya çıkmadım. işte aile saadeti bilirsiniz.Öyle annem, babam,biraderlerim takıldık evimizde. Ertesi gün hatunla buluşma kararı aldık. Hatunun da çok
yakın bir arkadaşı var, ismi tülay. Tülay ile ben yine bu hatun vasıtasıyla tanıştım ama çok yakın arkadaş olduk.Çok yanımda olmuştur sağolsun. Benim hatun da tülaysız
yapamazdı.O nereye tülay oraya. Sürü gibi geziyorlardı dıbına koyim. Yine tülay falan gelecek muhabbeti oldu. Tabi ben biraz askerden geldiğim için romantik şeyler
bekliyorum haliyle ama, naparsın?Tülay da geliyor..

Neyse efendim ben bunlarla buluştum. Yine kadıköyde bir kafede.Çay çorba içiyoruz, muhabbet ediyoruz da,bir sıkıntı var dıbına koyim. Hatun bana bozuk atıyor.
Bir garip yani. Hiç öyle dimo pub'ta içerken ki coşkusu yok. Seni beklerim derkenki ateşli halleri yok piyasada. Veya telefondaki ses rengi falan yok.Öyle yalandan gülmeler,ne bileyim samimiyetsiz hareketler var.
Ulan dedim acaba benim pgibolojim mi bozuldu, yoksa bu hatunun yine fikri değişti de ben askerim diye mi söyleyemiyor? Sonra bu mevzuyu tülaya da sordum.Yok be kardo
normal dedi.iyi dedim ben de.11 günü öyle yedik. Kızla da toplasan 3 kere mi ne buluştum. Dağıtım izni zütümüze girdi yani anlayacağınız.