Saçlarımı kaldırdım. Güneş gözlüğümü taktım. Artık daha marka kıyafetler giyiyordum. işim artık zaten yoktu. Birikmişlerimi kullandım birazcık. Zaten yakın zamanda burs da bağlanmıştı. Devlet değil özel burs. Maddi durumumuz da iyileşmişti zaten. Kızlar ilk baş yaklaşmamıştı. Yeni halime alışmaları fazla uzun sürmedi ve artık yanımda kızlarla dolaşıyordum.

Artık yalnızdım. Okulda da artık tek başımaydım. Ne yapacaktım ki ben? Onlar olmadan. Artık umursamak istemiyordum. Zalim olmak, hayatta sadece giben olarak yaşamak istiyordum. Ve öyle yapacaktım da.

Süleyman bunu duyunca yıkıldı. Bana doğru baktı. "Ya o ya ben." Çok zor bir karardı. ikisini de seviyordum. Selmaya'ya döndüm ve "Ben seni arkadaş olarak seviyorum. Başka türlü bir sevgim olmadı sana karşı hiçbir zaman." Selma ağlayarak uzaklaştı. Süleyman ise bana yumruk attı. "Onun gururunu kırmaya ne hakkın vardı?"

Üniversitede bir kız vardı. Bir de kankam. Kızın adı Selma kankam ise Süleyman. Ben Selma'yı bir kız gibi bile görmüyordum. Çok yakın bir dostumdu. Süleyman ise Selma'ya aşıktı. Ona açılmak istiyordu. En sonunda cesaretini topladı ve çıkma teklif etti. O ise Süleyman'ı sevdiğini ama arkadaş olarak sevdiğini söyledi. Aslında beni seviyormuş.

Kardeşim bu sefer beni kurtarmaya çalışıyordu. Ama ben kurtulmak istemiyordum ki. Sanki bu acı beni ayakta tutuyor gibi hissediyordu. Kardeşimin odadan çıkmasıyla arkasından baktım. Sanki temelli gidiyor gibi hissettim ve yanına koşup sarıldım. "Tamam. Bir daha üzülmek yok."

Üniversitede derslerin ağırlığından herkes şikayet ederken ben ise neden bu kadar az diye düşünüyordum. Çünkü derdimden beni tek kurtaran derslerdi. Bir haftanın konusunu ve ödevlerini 1 gün içinde bitiriyordum. Geriye kalıyordu bana 6 gün. Bir gün kardeşim odama girdi ve bana vurdu. "Yeter abi. Bırak artık sıgarayı. Bırak artık üzülmeyi."

Rezerve yarina kadar bitsin bin

Bu olaydan sonra zaten işten erken ayrıldığım için atılmıştım. Kafamı dağıtacak son yer olan derslere yoğunlaşmaya başlamıştım. Neden Selvi için ağlıyordum ki? Aradan aylar geçmesine rağmen neden? Kardeşim için tek damla yaş dökmemiştim hasta iken ama Selvi için neden bu kadar yıkılmıştım? Aklımda şu şarkı sözleri dönüyordu.

Sen çıktın karşıma yerle bir oldum.
Hiç sevmemiştim bu kadar...

Bir ben miyim kaybeden
Kaçamıyorum kaderimden...

Selvi hastaneye kaldırıldı ve bütün suç benimdi. Benim hatamdı. Eğer işten geç çıkmasaydım bunlar başıma gelmezdi. Daha sonra anne babası geldi. ikisinin de gözleri yaşlıydı. Bir doktor çıktı amelyathaneden. Dediği şey şuydu. "Malesef kızınızı kaybettik."

taku çıktı tmm kes başı iyiydi sadece

Rez aqa

Koştum ve vardığımda bir kadın yatıyordu. Selvi'ydi o kadın. Başından akan kanları görüyordum . O an yere çöktüm. Kardeşim orada ağlıyordu. "Selvi abla" diye. O ağlayışlarını unutmayacaktım.

Rezervasyon

Kardeşim de okula başlamıştı. Okula onu ben zütürüp getiriyordum. işten çıkar çıkmaz kardeşimi eve zütürürdüm. Ama bir gün iş uzadı ve yanına gidemedim. Bir araba kazası haberi aldım o civarlarda. Hemen işi bırakıp koştum.

Ben işte o kızı seviyordum. Ama o kız bana bakmazdı. Çünkü çok fazla vakit ayıramazdım kıza. Üniversitede sınıf 1. liğim olsa da gerçek hayatta sonunculuğum vardı. Hedefim beyin cerrahı olmaktı. Taşlara basa basa yürümüştüm bu yolda.

Günler günleri, aylar ayları kovaladı. Artık hastaneden çıkabilirdi. Sağlıklıydı ve iyiydi. Uzun süredir yürümediği için ayakları tutmuyordu. Geçiciydi. Zaten haftalar sonra top oynamaya da başladı. Babam da bir iş buldu. Asgari ücret ama idare ederdik. Zaten ben de hem çalışıp hem okuyordum. Bir kız vardı. Adı Selvin. Dudakları hep kiraz kırmızısıydı.

Daha sonra ameliyattan çıktı. Sonuç pozitif yöndeydi. Sadece gözlerini açmasını bekliyorduk. Babam bütün parasını bitirmişti. Amerikada tedavi için. Gözlerini açtı ve ilk söyledi sözcük "Abi." olmuştu. Yanına koştum ama içeri almadılar beni.

Artık söyleyemeyecektim. Çünkü amerikaya tedaviye gitmişti. Ne olacağını hiç bilmiyordum. Onu hiç göremeyedebilirdim. Ama ameliyat iyi geçer falan diyorlardı. Ben ise o sözlere güveniyordum.

Yazma lan icim burkuldu

Umarım prim değildir geçmiş olsun.