bir torbacı masalı

bir iş yemeğinden çıkıp herhangi bir godomanın gibindirik salatalara adını bile telafuz edemediğim soslar döküp fahiş fiyatlara sattığı minimalist tasarımlı besin a.ş.lerine koşuyordum.

bilinçaltına kezzap dökmek isteyen herkesle görüşüyordum. sadece varlıklı ve bu varlıklarını toz etmek isteyen insanların okuduğu fısıltı gazetelerinin manşetinde kendime yer edinmeye başlamıştım aradan geçen 2 ayda.

iyi paralar kazanmıştım,iyi birikimler edinmiştim. günün birinde bu taktan başımın belaya gireceğini düşünmüyordum ancak ufak tefek sıkıntılardan kurtulmak için kurduğum ottan imparatorluğu yeşertmeye çalışıyordum elimden geldiğince.

gazella yeni bir peruk dükkanı açmıştı bana güvenip, altına da asıl dükkanı türkü barını.

ps kafenin sahibiyle goril bir yazlık almışlardı kendilerine, artık rahatça elele dolaşabilecekleri bir şehirde yaşamak istiyorlardı istanbuldan kopmadan.

kerem evden çıkmıyordu ancak botanik bahçesini genişletmiş ve bir muson ormanına çevirmişti, kimyager yaz tatillerinde dahi istanbuldan ayrılmıyor, ailesine nereden geldiği belli olmayan paralar yolluyordu.

eğer elinize geçen paraysa değirmenini hiç bir zaman sormazsınız. sorsanız dahi ilk cevabı mantıklı bulursunuz.

part time çalışıyordu işte.

kahpem aynıydı, nereden geldiğini bildiğim halde oradan gelenler gibi aç gözlü değil aksine beni tok tutmak için çalışıyordu. dizimin dibine bayrağını dikmişti.

günler geçti, aylar geçti. saçım sakalım kaç kere makina görüp kaç kere sıklaştı bilmiyorum. günler bana aslıyı tekrar getirdi.

istanbula dönmüşlerdi, kanada kıyak yapmıştı. yediği küfürlere dayanamamış aslıyı postalamıştı bana alıcı ödemeli.

bedelini ödedim.

günün birinde arabayla sokaklarından geçerken tak diye bir çocuk atladı önüme. freni kökledim, arkasından can havliyle koşan annesi geldi, namı diğer aslı.

heyt be.

zamanında beni çekip aldığı gibi aldı çocuğunu.iki saniyeliğine gözgöze geldik.

salvia yı kalbime dökmüş gibiydim o an.zamanı durdurmuştum. çevreme ve maddeye karşı duyarsız hale gelmiştim. sadece aslı vardı karşımda,bir arka sokağımda site,bir yanımda eski evim. öksüren babamın sesi, annemin ipokondrisi.

herşey.

sonra aslı çekildi o 2 saniyenin ikincisinde.

ben de devam ettim yoluma.

o gün kaç cigarayı söndürüp yaktım, gazellayla kaç rakıya şalgam kattım, kahpemle kaç kadeh şarap tokuşturdum. bilmiyorum.

ama şu hep uyuyan pokemon gibi hissettim kendimi,lap diye düştüm yatağa.

uyandığımda, aslıyla beraber bir miktar kusmuk döktüm klozete.

tak kokusu beynime vurdukça dökülüyordu herşey. aslında herkes uyuşturucuya başlamadan önce dönüp klozetlerini koklamalı

eğer geri kalan bir şey varsa o kalanları dumana sarmalılar.

ama şu da var, dumanla haberleşmek eski çağlarda kalsa da modern insanın tek sığınağı,tek cevapsız çağrısı tek ödemeli araması bu.

tanrıya kurban verebileceğimiz bir bakire yok artık. sadece en yakınlarımıza döndürdüğümüz çarşaf içi tohum tütün karışımları var. rüzgar engel olsa da le vent nous portera.