25 Haziran gecesi 2003

Evden çıkıp, geldiğimiz yöne doğru koşmaya başladık. Emir önde biz arkada, uzun süre koştuk. Şehrin dışında doğru gelmiştik. Sonra bir yüksekliğe geldik. Dürbünü elime verdi. "Bak şurası Ebu Garip." dedi. Baktım. "Dışarıdan bir şey belli olmuyor." dedim. "içeriye girmek istemezsin." dedi.

Sabaha kadar evin bulunduğu bölümü izledik.

26 Haziran 2003

Öğle saatlerinde o büyük patlamanın uzaktan görünüşünü izledim. iyi mi oldu kötü mü oldu bilmiyorum ama birçok Amerikalının öldüğü kesindi. Aslında onların aralarında korkanda çoktu. insanlara işkence yapmayanda çoktu ama savaştı bu, iki tarafta bir şeyler kaybedecekti.

28 Haziran 2003

Hala Bağdattaydık. Yine havan saldırıları oldu. Bağdat en güvenli yerdi ama havan saldırıları ekgib olmuyordu. "Yılanı biliyor musun?" diye sordum Emire, bir mağaradaydık yine. "Biliyorum, Bağdattan sorumlu o." dedi. "Öldürmemiz emredildi." dedim. "imkansız." dedi. "Neden?" diye sordum. "Onun şuan bulunduğu yer, en güvenlikli yer Irakta, biz istersek bulamayız, onun bizi bulmak istemesi lazım." dedi.

"Bir kere göz göze geldim onunla nişangahtan, o bizi bulmak istemişti." dedim. "Yine bulması için bir şeyler yaparız, sorun değil."

"Başımıza bela açıyoruz." dedi. "Görev bu, sorgulayamayız. Onu öldürürsek Türkiyeye döneceğiz. Son ajanın burada kalmasında bir sakınca yok." dedim. "Siz nasıl isterseniz, ben zaten ölümü göze aldım." dedi Emir.

4 Temmuz 2003

Askerimizin başına çuval geçirildiği gün. Bizim haberimiz 5 Temmuzda oldu. O gün sıradandı.

5 Temmuz 2003

"Ertuğrul Ağabey, duyuyor musun?" diye sordum. "Duyuyorum aslanım, durum nedir?" diye sordu. "Yılanı deliğinden çıkartmak lazım." dedim. Uzun süre cevap vermedi. "Nüfus bilgileri geldi mi?" diye sordum. "Geldi, Süleymaniye de ki karakol gönderdi." dedi. "Onların durumu nasıl? işler iyice kötüye gidiyor." dedim. "Amerikan askerleri aldı onları. Ulaşamıyoruz." dedi.

Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. "Amerika ile temasa geçildi mi?" diye sordum. "Geçilemiyor. Yanıt bulamıyoruz. Siz bunları düşünmeyin yılanı öldürün. Gelin." dedi. Tabii biz bilmiyoruz çuval olayını, Amerikalıların askerimizi gözaltına alması bile ağır geliyor bize.

7 Temmuz 2003

Planımızı yapmıştık. Roket vardı elimizde, Konvoy geçerken koyacaktık roketi. Yılanda gitmediğimizi öğrenince gelecekti. Çatışmaya hazırlıklıydık yani. Özellikle o patlamadan sonra güvenlik artık en üst seviyeye çıkarılmıştı.

Çünkü belliydi, normal halk yapamazdı o işleri, o tuzaklamaları birilerinin yaptığı çok belliydi. Onlarda biliyordu. Saat 16.00'a yakın konvoy geçerken roketi attım ben. Sonra bizimkiler bastı ateşi. idareli atıyoruz. Sniperı bekletiyorum ben Yılan gelirse onun beynini alıcam sniper ile planım öyle.

Destek akşam saatine yaklaşıldığı için havadan gelemedi tahmin ettiğimiz gibi. Karadan geldi ve yılanı gördüm. "Tatlı dil çıkarmadı seni oradan." dedim güldüm. Elinde sniper vardı onunda. "Yarım kalan bir hesabımız var." dedim kendi kendime. Nişangahtan bakmaya başladım.

7 Temmuz 2003

Nişangahtan bakıyorum o destekten gelen herkesin beynini görüyorum ama bu yılanın ne kafası ne gözü, ne ayağı bacağı hiçbir şeyi ortada değil. Adam uçtu sanki. Bende ateş etmeye başladım desteğe doğru, bir tanesi yerini değiştirmek isterken beynine verdim mermiyi, yığıldı. Diğerleri bu sefer yerini değiştirmeye cesaret edemedi.

Karşılarında kendileri kadar asker var zannediyorlardı büyük ihtimal ama üç kişiydik. Nişangahtan bakıyorum oraya dönüyorum buraya dönüyorum yok. O sırada Serdar "Ağabey ben sola geçiyorum, sızma olmasın." dedi. "Geç aslanım çabuk." derken yılan ile göz göze geldim yine nişangahtan ilk tetiğe basan o oldu. Tetiğe basamadan kafamı eğdim. Bir sızlama, uyuşma yoktu. Vuramadı diye düşünüp nişangahtan baktım. Kendisini bir aracın arkasına atacakken ateş ettim ve vurdum, tam dizinden vurdum. Kurşunu yeniledim o sırada çektiler aracın arkasına bunu.

Gururla nişangahtan bunları izlerken Emir donuk bir sesle "Serdar iyi misin?" diye sordu. Kafamı çevirdim Serdara baktım vurulmuştu. Sırtını bir kayaya dayamış elini yarasına atmıştı.

7 Temmuz 2003

"Serdar, oğlum iyi misin?" diye sordum. Elimi yarasına attım. Tam karaciğere yemişti mermiyi. Sol elini tüm gücüyle bastırıyordu. "Serdar." dedim donuk bir sesle. "Ağabey." dedi bana baktı. Emir bir ateş ediyor, bir bize bakıyordu. "Dayanamaz, gitmemiz lazım." dedi.

"Serdar aslanım, dayan gideceğiz." dedim. Amerikan askerleri ile aramızda çok fazla bir yükselti yoktu. Peşimize düşebilirlerdi. "Gitmeyelim ağabey, yılanı öldürmeden gitmeyelim ne olursun." dedi. "Öldüreceğiz aslanım, şimdi zamanı değil. Vurdum. Kendine gelemez o uzun süre." dedim. "Vurdun mu ağabey." dedi. "Vurdum aslanım, hadi gidelim." dedim.

Emire baktım. "Emir sen ateş etmeye devam et, ben Serdarı sırtıma aldıktan sonra koşmaya başlayacağız." dedim. "Tamam." dedi. Serdara baktı. Sonra dudaklarını kapalı bir şekilde birleştirdi. Serdarı biraz kollarının altından çektim. Amerikan askerlerinin görüş mesafesinden çıktıktan sonra sırtıma aldım. "Dayan aslanım, çıkacağız buradan." dedim. "Emir." diye bağırdım. Emir ateş ede ede çekilmeye başladı bende sırtımda Serdar koşabildiğim kadar koşuyordum. Serdar acı çekiyordu belli koştukça sarsılıyorduk çünkü.

7 Temmuz 2003

1-2 saat koştuk. Emir ateş etmeye devam etti durmadan. Peşimizi bırakmamışlardı çünkü. En sonunda devam edemediler ama Serdarda "Ağabey, ağabey" diyip duruyordu 5 dakikada bir, artık demiyordu. Bir mağaraya girdik. Nabzına baktım yaşıyordu. "Aslanım, bak kurtulduk. Yılan bundan sonra yarım yürüyecek. Sen kalkacaksın aslan gibi, koşacağız daha birlikte." dedim.

Serdarın yüzünün yarısı neden bilmiyorum kan olmuştu. Güldü. "Ağabey, bende seni taşımıştım böyle." dedi. Alnımı alnına vurdum. "Aslanım benim." dedim. Emir bakıyordu Serdara göz göze geldik. iyi değildi durumu.

"Ağabey, ben ölüyorum." dedi. "Sakın, sakın lan." dedim sadece. "Ağabey, ayaklarımı hissetmiyorum." dedi zor bir şekilde. "Dilim dönmüyor." diye ekledi. Dişlerimin titrediğini hissettim. Serdarın gözlerinden yaş geliyordu. "Ağabey görevimiz yılanı öldürmekti, ben yapamayacağım. Sende yapamazsan başarısız olmuş olacağız." dedi ve yutkundu. "Onu öldür ağabey." dedi ve yakamdan tuttu. "Onu öldürmelisin ağabey." dedi. Kelime-i Şahadet getirmeye çalıştı, getiremedi. Kollarımın arasında başı düştü.

Durdum kaldım öylece, Emir işaret parmağını ağzına zütürmüştü. "Serdar." dedim son bir kez.

7 Temmuz 2003

Öylece kaldık bir süre, "Türkiyeye dönmeyi reddetmişti. Yılanı öldürmeden gitmeyeceğim." demişti dedim. Gözlerim dolmuştu. O kadar yaşadığım şeyden sonra ihtimal vermiyordum böyle bir şeyin olmasına.

Yavaşça Serdarı bıraktım yere, telsizi elime aldım. Mağarının girişine geldim. "Ağabey." dedim ellerim titriyordu. "Söyle aslanım." dedi. "Başımız sağolsun." diyebildim sadece.

"Ne oldu?" diye sordu anında. "Serdar, şehit." dedim, çenemin titrediğini hissettim.

Bu gecelik müsadenizi isteyeyim, yarın devam edelim. Allah rahatlık versin.

iyi geceler.

17 Temmuz 2003

Serdarı sınıra kadar zütürdük. Hem Serdarı zütürmek, hemde yakalanmamak vardı. Sınırda teslim ettik gerekli kişilere, dönüp yılanı öldürmem gerekiyordu. Emir'e Türkiyeye dönebileceğini söylemiştim. "Yola birlikte çıktık." dedi.

Bağdata döndük geri, 10 gün içinde yaptık bunları. Aslında daha uzun sürebilirdi fakat Emir biliyordu Irağı. Yılanı bir şekilde deliğinden çıkartıp nefesini kesecektik. Öyle ya da böyle, artık aramıza kan davası girmişti. Büyük ihtimal ya yürüyemiyordu ya topaldı. Benden bir sürelik hatıraydı o. Emir bana, "O bacağın intikamı için gelir gelirse." demişti.

18 Temmuz 2003

"Iraktan dönün, göreviniz sona erdi." dedi Ertuğrul Ağabey. Beynimden vurulmuşa döndüm. "Serdarın intikdıbını almadan dönmem." dedim. "Yılanı orada bırak, uzatmaya gerek yok. Dediğimi yap." dedi.

Normal şartlar altında eğer Ertuğrul Ağabeyin dediklerini yapmazsam vatan haini sayılacaktım. "Ağabey bana 5 gün ver ne olursun, kanımızı yerde mi bırakayım?" diye sordum. "Vatanın için bırakman gerekiyorsa bırakacaksın." dedi. "Vatanıma ne fayda sağlar bu köpeği hayatta bırakmak?" diye sordum.

"Sen ve Emir tehlikedesiniz. Son ajanda ulaştı bugün Türkiyeye sadece siz kaldınız. Tehlikede de değilsiniz. Sıcak temasa girmediniz, döndünüz zannediyorlar. Dönün." dedi. "Ağabey hakkını helal et." dedim. "Bak aslanım, seni vatan haini ilan etmemi sağlama. Dön." dedi.

Kapattım telsizi. Emir bana bakıyordu. "Buraya kadarmış." dedi. "Gidiyor musun?" diye sordum. "Yapacak bir şey yok, devlet ne derse o." dedi. Vedalaştık. Tek başıma kalmıştım Irakta, bir vatan haini olarak.

20 Temmuz 2003

Planımı yaptım. Bir karakola roketle saldıracaktım. illa ki roketin geldiği yeri tespit edeceklerdi, geleceklerdi peşimden. Bense rokeri atmadan önce bombaları bırakacaktım. Yaklaştıkları zaman havaya uçurucaktım hepsini. Yılan önden gelirse ölmüş olacaktı. Geriden gelirse yine yaşayacaktı ama bu göz dağı ile beni bulması için üsleri baskı yapacaktı. Yani bir şekilde karşılaşmamıza az kalmıştı.

Bombaları koydum arazi boyunca, roketi aldım elime. Karakolun kapısında ki askerle göz göze geldik. Sonra ben roketi yolladım. Büyük bir gümbürtü oldu. Sonra koşmaya başladım arazide, allaha sığınarak koşuyordum. Kayaların arkasına gelince etrafa bakmaya başladım.

Hiç beklemediğim bir şey oldu. Havadan destek aldılar. Bulunduğum yere doğru bomba yağmaya başladı. Gece olduğu için dağın taşın arasında kolum bacağım kanıya kanıya kaçmaya çalıştım. Bombaları da patlattım ama en fazla görüntü kirliliği olmuştur onlara, tek başıma bir şey yapmamıştım.

25 Temmuz 2003

Türkiyeye dönmek içimden gelmiyordu ama bomba vs vs de kalmamıştı. Yakalanırsam benim için daha kötü olacaktı da Serdarın intikamı vardı. Bir mağaraya attım kendimi. Hafif uyumuşken ayak sesi duydum. Dişlerimi sıkmaya başladım çünkü yakalanırsam dönüşü yoktu.

Hiç iyi şeyler yaşamayacaktım çünkü. Sessizce birisi geliyordu. Horozu kaldırdım birisi geldi kafa kafaya geldik kafasına silahı dayadım o da benim kafama silahı dayadı. "Benim." dedi Emir'in sesiydi bu.

"Gittin zannediyordum." dedim ikimizde silahları indirmemiştik hala. "Geride bırakamadım seni döndüm. izini sürdüm, buraya geldiğini gördüm. Çok iz bırakıyorsun. Amerikalılar dağda bulunmuş olsalar bulurlar seni." dedi. Mağaradan çıktık gece gece dağda geziyorduk.

25 Temmuz 2003

Büyük patlama oldu. "Öldürebildin mi yılanı?" diye sordu. "Hava desteği aldılar." dedim. "Burada iki kişi imkansız, gel dönelim Türkiyeye, Serdar gibi nicesi var." dedi. Düşündüm. "Vatan haini ilan edilmemişsindir daha ama edilmen yakındır. Gel gidelim, iyi olmayacak sonu. Yılanı illa ki birisi öldürür." dedi.

Düşündüm, benim kişisel duygularım olamazdı vatan olurdu. Ben kendimi saymıyorum Emiri öldürürseler 2 tane önemli adamından yoksun kalacaktı ülke. "Tamam, senin dediğin gibi olsun." dedim. Yürümeye başladık Türkiye sınırına doğru.

Sanki Serdara ihanet etmiş gibi hissediyordum kendimi, yarı yolda bırakmış, görevini yapamamış. "Serdarın son sözleri aklımdan gitmiyor." dedim. "Benimde gitmiyor ama gittğimiz gibi yeni işlere girişeceğiz, Serdar gibi nice yiğit yetişsin diye, Serdar gibi nice yiğit hayatta kalsın diye." dedi. Kafamı eğdim.

29 Temmuz 2003

Erbile gelmiştik. Etraf peşmergeden geçilmiyordu. "Yolun sonuna geldik, dağdan geçeriz Türkiyeye." dedim. "Dinlenelim biraz, dağların durumunu öğrenelim." dedi.

4 Ağustos 2003

Gece Amerikan uçakları bomba yağdırmaya başladı etrafa, biz kaldığımız evden çıktık. "Ne oluyor?" diye sordu bana Emir, kısa bir düşündüm. Büyük ihtimal ya takip edilmiştik ki bu ihtimal çok zayıftı, ya da birileri ötmüştü buradalar diye. Yılanda intikam almaya gelmişti.

"Yerde ararken gökte buldum seni huur çocuğu." diye söylendim. "Dağlara gidelim, gelecekler peşimizden illaki." dedim. Başladık dağlara doğru koşmaya ama her adımdan sonra havaya uçma ihtimalin var. Şansına basıyorsun yani toprağa, bombalıyorlar her yeri.

4 Ağustos 2003

Dağlara doğru gidiyoruz ama adamların bombaladığı yerler peşmerge, kendi askerleri sayılır hiç umurlarında bile değil. Hani satrançta daha güçlü bir taşı yok etmek için piyonları sürersiniz, yok olmasından çekinmezsiniz ya, ha işte öyle.

Dağa çıktık bekledik bir süre, yine ölmemiştik. "Türkiyeye geçelim." dedi. "illa ki geçeriz buradan sonra." dedim. Uçaklar gitti. Adamlar askeri araçlarla bölgeye geldi. Her önüne geleni öldürüyorlar. Yerde yatanlara sıkıyorlar, sokakta koşuşturana sıkıyorlar.

"Bunlar bizi eline geçirirse parçalarımızı bulamazlar." dedim. "Çok başını ağrıttık bunların, bizden güç bulan sünniler de zorlamıştır bunları." dedi. Sniper ile bakmaya başladım yılanı gördüm. Çok az mermi kalmıştı ama ateş ettim bu adım attı arkasında ki adamın beynini dağıtmış oldum. "Hay anasını satayım." diye bağırdım. Bunlar döndüler mermiyi vermeye başladılar bize ama çok kalabalıklar öyle böyle değil.

"iyi yapmadık, gidecektik." dedi Emir. "Ulan korkuyorsan gibtir git ben intikam almadan hiçbir yere gitmiyorum." dedim. Bir şey söylemedi. Çıkardı silahı karşılık vermeye başladı. Ben yılanı görmeye çalışıyorum elimde Sniper. Görsem dağıtıcam beynini.

4 Ağustos 2003

Ölümüne sıkıyorlar, boş askerlerle gelmemişler belli. Dürbünden baktım. "Arkamızdan dolanıyor bir grup." dedim. "Sen yan tarafı al, kıpırdatma yerlerinden, bende buradan savaşıyım, olmazsa sistemli bir şekilde çekiliriz." dedi.

"Allah yardımcımız olsun." dedim. Sniperın mermisi kalmadı kaldırdım attım amk, dürbündne baktım yılan benim tarafta kalmış ama ordu gibi geliyorlar biz iki kişiyiz. Başladım sıkmaya bunlara doğru. Sızmayı anladığımız için durdular. Ben yılanı görmeye çalışıyorum ama imkanı yok. Aramızda ki mesafeden vuramam bini .

"Emir, durumun ne?" diye sordum. "Sorun yok, yaklaşamıyorlar sen nasılsın?" diye sordu. "Yaklaşamıyorlar, cephane çok yok." dedim. "idareli kullan geri çekilmeye başlarız az sonra." dedi. "Tamam, dikkat et." dedim. "Sende dikkat et." dedi.

Çok uyarmıştı beni gidelim gidelim diye ama bir kere yarı yolda bırakmamıştı.

4 Ağustos 2003

Attıkça "huur çocukları." diye bağırıyorum sonra Allah'a dua ediyorum. "Allahım attığımı indireyim, elime daha çok amerikan kanı bulaşsın." diye öyle bir pgibolojideyim. Bu döngüde devam ediyorum artık kendimden geçmişim nasıl bir şeyse mermi de bitmiyor allaha sığınarak atıyoruz o yüzden midir nedir bitmiyor mermi.

Yani Mucizelere oralarda inanırsınız. Bizden küçük kardeşlerimiz askere gidince doğuda bu tip olaylarla çok karşılaşacaklar. En inanmayanınız bile dağda inanırsınız. Çünkü inanılmaz bir huzur kaplar içinizi Allah'a inandıkça nedensiz.

El bombası çektim fırlattım. Sonra yine atmaya devam ettim ama orduyla 2 kişi savaştığınızı düşünün çok zor durumdasınız. Ölmeyi göze almışsınız.

4 Ağustos 2003

Uzun süre çatıştıktan sonra karşı taraftan ateş azalmaya başladı. Sonra tam gözümün önünde birisi havaya uçtu. Mayına basmış. Bana doğru gelme şansları yoktu. Yılan ordaydı. Uzaktan öldürme şansımda yok.

Bir kere daha patladı. Mayınlı bölgeden gelmeye çalışıyorlardı üstüme, başladım sürünmeye dolanacaktım. "Emir, durumun ne?" diye sordum. "iyiyim." dedi ama sesi donuk geliyordu.

Sürünmeye başladım. Kayaların arkasından dolandım. Başladım bunlara oradan atmaya, 7 kişi kalmışlar. Yılanla göz göze geldik. Sıktım üst üste kendisini resmen kayanın arkasına fırlattı adam. 2 tane daha amerikalı indirdikten sonra yaklaşmaya başladım bunlara ama kaya, taş, yılan (bildiğimiz yılan) her şey var. Salladım bir tane daha el bombası bunlara doğru. Sonra ateş açtılar bana doğru.