bir şizofrenin aforizmaları 1x

“sorarlarsa, "ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını: "yalnız kaldım. kalabildim! altı milyarın arasına doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından.”

reserved

yine mi sarpa sardık?
giderek daha az gülüyor, hüzün verici bir biçimde daha makulleşiyoruz.
bütün istediğimiz başkalarının yokluğu.
en sevilen klagib müzikler bile fazla dinlenmiş, en iyi kitaplar okunmuş...

sus!" diyorum. lütfen.
şu an dünya üzerinde konuşanları düşün.
en az altı milyar insanın yarısı konuşuyor.
bir şeyler anlatıyor.
ne büyük bir ses! ne büyük bir gürültü!

dinle!
çin'de üçüncü çocuğunu aldırmak için doktora yalvaran kadını,
macaristan'da dilenen adamı,
kanada'da karşısındaki adama kur yapan erkeği.
duy bunların hepsini.
o milyarlarca insanın hep birlikte konuşarak yarattıkları o korkunç gürültüyü dinle!

Bağırmak istedim, sesim kısılana kadar..
Boğazım acıyana kadar bağırmak..

Kusmak istedim, içim boşalana kadar..
Midem acıyana kadar rengim sararana kadar kusmak..

Gitmek istedim,
Herkesten her yerden kendimden bile gitmek...

Şimdi ise susmak istiyorum..
Sesimi unutana kadar susmak.
Dilimi yemek istiyorum sırf insanlarla iletişim kurmamak için..
Bu kez yalnızlığı ben seçiyorum!

Neden Uyumadığımı bende bilmiyorum.
Kendimi hissetmeyeli çok uzun zaman oldu.

http://imgim.com/adafas.jpg

yaşayarak intihar etmeyi seçenlere yardım edilemez. bir stil meselesi. ya ağzına soktuğun bir 38’lik ya da ölene kadar kendini oksijenle zehirlemek. seçersin ölümünü. çocuk oyuncağı kalır kendini asmalar, over dose’lar, altmış sekiz yıllık intiharın yanında...

Ölüm düşüncesi izliyor beni.
Gece gündüz kendimi öldürmeyi düşünüyorum.
Bunun belli bir nedeni yok.
Yaşansa da olur, yaşanmasa da.
Bir kaygı yalnız.
Beni, kendimi öldürmeye iten bir kaygı.
Karanlık bir gecenin geç vaktinde kalkıyorum.
Herkes her geceki uykusunu uyuyor.
Ev soğuk.
Çok sessiz davranmaya özen gösteriyorum.
Günlerdir biriktirdiğim ilaçları avuç avuç yutuyorum.
Kusmamak için üstüne reçelli ekmek yiyorum.
Genç bir adamım.
Ölü gövdemin güzel görünmesi için gün boyu hazırlık yapıyorum.
Sanki güzel bir ölü gövdeyle öç almak istediğim insanlar var.
Karşı çıkmak istediğim evler, koltuklar, halılar, müzikler, öğretmenler var.
Karşı çıkmak istediğim kurallar var.
Bir haykırış!
Küçük dünyanız sizin olsun.
Bir haykırış!
Sessizce yatağa dönüyorum.
Ölümü ve yokluğu üzerine uzun süre düşünmeye zaman kalmıyor.
Şimdi gözümün önündeki görüntüler renkli kırları andırıyor.
Korkacak bir şey yok.
Kırlarda koşuyorum.
Sanki bir deniz kentinde yaşamıyorum.
Hep kırlar.
Esintiyle birlikte eğilen otlar arasında bir başımayım.
Birazdan ölüm beni alacak..

bu başlığa sadece benim gibi şizoid olan panpalarım gelsin.
Şizoid kişilik bozukluğu 1x

http://imgim.com/8241incix7340965.jpg

bir çoğunuz kendi ölümünü düşünmüştür elbet. hatta initharı da..
kaçınız kendi ölümünü planladı peki?
kaçınız yol ayrımlarının gölgesinde boğuldu?
kaçınız denedi, öldü?
kaç kez ölmeyi beklerken, tam da noktayı koyarken, binlerce virgülün içinde kayboldu?

Yaşamak; üçüncü sınıf pavyon şairlerinin sınıfı belirsiz kadınlara yazdığı şiirler gibi iğreti duruyor üzerimde.

müziğide açın okurken ; http://www.youtube.com/watch?v=mx04rGwuqtU