*
taksimetre çok tutmuştu, ama "100 lira" dedim düz olsun diye.
bi kaç arandı avukat mert.
önce ceketinin ceplerine baktı,
sonra pantolonun ceplerini yokladı,
çantasına baktı,
sonra aynı yerlere tekrar tekrar bakmaya başladı.
-cüzdanımı bulamıyorum. dedi sonunda.
-sorun değil. dedim harbiden üzülmeyerek.
sonra elini tekrar cebine attı ve
-şakkkaa. diyerek cüzdanını cıkarttı.
harbiden gülmüştüm ama yaptığı şakanın salaklığına gülmüştüm.
-hep sen mi şaka yapıcan. dedi
-doğru diyorsun, arada sen de yap tabi böyle şakalar, ihtiyacımız var. dedim taşak geçip.
benim küsüratını atıp 100 istediğim ücreti o fazladan para ekleyip 200 lira olarak verdi.
-fazla bu. dedim
-şakanın sırası değil, güldük eğlendik, yeter. diyerek indi arabadan.
konuyu bu kadar güzel çevirmesi ve şakayla karışık bahşiş de vermesi aslında avukat mert'in mesleğine yakışır şekilde zeki olduğunu gösteriyordu.
sadece şakaları çok kötüydü ve çok konuşuyordu.
herkes şaka yapabilecek diye bi kaide tabi ki de yoktu ama işin kötüsü bizimkisi sürekli şaka yapmaya çalışıyordu.
canı çok sıkılıyor herhalde diyerekten onu da öyle kabullendim.
durağın yolunu tuttum.
ama durağa dönmeden önce umut'u mutlaka görmem gerekiyordu.
deli gibi özlemiştim,
burnumda tütmüştü şerefsizin kokusu.
eniştemin evine gelmiştim.
arabayı park edip indim arabadan.
bahçe kapısından geçip kapıyı çaldım.
aysel açtı kapıyı.
bilmem siz bunları okurken oldunuz mu ama ben o an çok garip oldum lan beyler.
sanki ablama seslenecek gibiydi bir an,
ya da ben onu bekledim, bilmiyorum.
-hoşgeldin. dedi aysel
-hoşbulduk. dedim
şaşkın bakışlarımı "senin ne işin var burda" gibisinden algılamış olsa gerek ki.
-umut'a bakmaya gelmiştim. diye ben sormamama rağmen açıklama yaptı.
-iyi yaptın. dedim gülerek.
içeri geçtik beraber.
kafasıyla "selam" verdi sevim abla soğuk soğuk.
umut yatağında yatıyor ama uyumuyordu.
aldım kucağıma direk.
beni görünce nasıl güldü anlatamam size beyler.
sıcacık oldu içim.
koklaya koklaya öptüm onu.
ablam gibi kokuyordu.
ağlamayacağını bilsem her tarafını ıssırırdım ama kıyamadım tabi ki de.
öpüp koklamakla yetindim sadece.
o babasında bile durmayan çocuk resmen beni özlemişti.
inmedi kucağımdan.
atılmadı hiç bir yere.
yarım saat kadar sonra umut'un öğlen uykusu saati geldiği için
aysel'le beraber çıktık evden.

*
araba hemen kapının önünde olmasına rağmen aysel'le konuşmayı özlemiştim,
o gerçekten değerli bir insandı ve zamanında ona vermediğim değerin vicdanını yapıyordum herhalde, bilmiyorum.
onunla beraber yürümeye başladım.
napıyorsun ne ediyorsun diye havadan sudan konuşmaya başladık.
işi güzel gidiyormuş, terfi almış,
maaşının da iyi olduğunu biliyordum zaten,
keyfi iş konusunda yerindeydi ama bilirim ayseli,
sıkmıştı canını bi şeylere, kafası başka yerdeydi.
-senin canın neye sıkkın. dedim direk.
-hiiç. dedi aysel
ama diğer kızlar gibi değildi,
ilgi beklediğinden, naz yaptığından değildi,
harbiden yoktu anlatmaya niyeti.
sonra birden aklıma gelerek sordum.
-sahi ya, sen bugün neden işe gitmedin. dedim
-gittim, sonra çıktım. dedi
-neden. dedim
-öyle işte. dedi
-aysel, var sende bi şeyler. dedim
aysel harbiden sıkılmışa benziyordu.
anlatası zaten yoktu ama bi de sorularım sıkmıştı onu.
-amma uzattın be ömer. dedi
-tamam be sustuk. dedim
-iyi hadi kolay gelsin sana. dedi ve hızlı adımlarla yürümeye başladı beni yörüngesinden çıkartıp.
"iyi amk" diyerek döndüm arabaya.
arabayı aldım ve sürdüm durağa.
döndüğümce camda eylül'ü göreceğime kesin gözüyle bakıyordum,
ama yine görememiştim.
merak etmeye başlamıştım,
bu kadar uyunmaz, eylül de zaten bu kadar uyumazdı.
durağa geçtikten sonra eylül'e bakmak için kapısını çalacaktım ki,
durağın telefonu çaldı.
durakta benden başka araba olmadığı için telefon kapanana kadar bekledim,
rüstem abi adres yazdığına göre arayan müşteriydi.
adresi önünce duran küçük kağıda yazıp verdi bana.
adrese bakarak çıktım duraktan.
10 dk kadar sonra verilen adresteydim.
kimse yoktu.
biraz sonra uzun boylu, orta yaşlı gayet şık giyimli bir adam açtı sağ arka kapıyı.
taksiyi çağıran müşteri mi yoksa rastgele bi müşteri mi diye,
-taksiyi siz mi çağırdınız. dedim kibar bi ses tonuyla
-evet. dedi soğuk soğuk.
garip bir adamdı ama giblemedim,
bana neydi amk, müşteriydi neticede.
-nereye efendim. dedim
-sür bakalım sen, yolumuz uzun. dedi
ne dediğini anlamamıştım ama dediği gibi yaptım,
hiç konuşmadan sürdüm arabayı.
biraz sonra dikiz aynasından dışarı bakan adamı kestim çaktırmadan.
adam arabaya bindiğinden beri içimi kemiren düşünce artık belirginleşmeye başlamıştı.
bu adamı daha önce gördüğüme artık emindim...