*
işe güce verdim kendimi, sık sık Umut'u görmeye,
haftada en az 1 kere de ablama gittim her zamanki gibi.
12 temmuz'da açıklanması beklenen sonuçlar 2-3 gün önceden açıklanmıştı.
her şey aleyhime işliyordu amk.
eylül 342 puan almıştı, izmir hukuk'a havada karada yetiyordu puanı.
hatta bi ara "tıp falan mı okusan" dedim sırf izmir'e gitmesin diye ciddi ciddi.
önce bi kaç kere gülüp geçse de baktı sürekli aynı şeyi söylüyorum, "ben sözelciyim" diyerek durumu açıkladı eylül benle dalga geçmeden.
günler geçti yine peşi sıra.
yakın zamanda tercihler yapıldı, tek tercih izmir hukuk yazıldı.
1 ay sürmedi ki yerleştirme sonuçları da açıklandı.
yaklaşık 1 ay sonra eylül'üm gidiyordu izmir'e.
o kalan 1 ay boyunca eylül bana çok iyi davrandı.
bırakın kavga etmeyi trip bile atmadı eylül.
hep alttan aldı. resmen bana acıyor gibiydi. bu durum canımı çok sıkıyordu,
bu sebeple olmasa bile eylül'ün gideceğini düşüncesi bu geçen zaman içinde çok fazla hırçınlaştırmıştı beni.
emrah'la bile küs kaldım çok gereksiz bi şey yüzünden 1 hafta, varın siz düşünün amk.
ee haliyle eylül'le de bi kaç defa kavga etmem kaçınılmazdı.
bütün kavgaları o yatıştırmaya, bense körükmeleye çalışmıştım.
belki de bilinçaltım baba beyin söylediklerine inanmış,
eylül'den ayrılmaya çalışıyordum, bilmiyorum.
zaten kalan sayılı günlerimizde eylül babasıyla barıştığı için ayda yılda 1 gittiği evine 2 güne 1 gider olmuştu. onu göremediğim her dakika kahroluyordum ama yapacak da bi şeyim yoktu.
anasıyla babasıyla görüşmesine de laf edecek değildim herhalde ama engel olamadım işte kendimi üzmeye.
3 eylül kayıtların ilk günüydü.
1 eylül akşamı çıkacaktı eylül yola.
gamze'nin vermiş olduğu fikirle onu güzel bi şekilde uğurlamam lazımdı.
çünkü her ne kadar benim kadar olmasa da o da gideceğine, benden ayrı kalacağına çok üzülüyordu aslında, farkındaydım,
kızmıyordum ona,
mecburdu o da.
kocaman bi fotoğraf defteri aldım eylül'e,
içine, geçtiğimiz 2 yılda çekildiğimiz fotoğraflardan koydum,
her birinin arkasına notlar yazdım o günü bize hatırlatan,
sonra gittim kiloyla satılan eylül'ün o çok sevdiği çakıl taşlı çikolatalardan aldım,
kendi çapımda gitmeden önce bir hediye verecek, mutlu edecektim onu.
bi kaç gündür annesinde istanbul'da kalıyordu eylül.
ayın 1'inde buraya gelicek burdan gidecek diye hayal ediyor, kaç gündür onu en güzel şekilde uğurlamak için hazırlık yapıyordum kendimce.
ama sonra eylül'ün direk istanbul'dan uçakla gideceğini öğrendim.
havalanına gitmeyi çok istesem de "babasının beni bilmediğini ve biraz sinirli olduğunu" söyleyerek üzülerek de olsa reddetti beni.
her şeye rağmen hazırladığım hediyeleri de alarak koluma, bindim arabaya, bastım gaza, sürdüm Atatürk Havalimanı'na. girdim içeri. yana yakıla eylül'ü arıyordum. görevlilere sordum uçağı. "izmir" uçağı kalkmak üzere dediler. ben yine de koştum biletli yolcu giriş kapısına. almadılar içeri tabi. bakındım eylül'e. göremedim. aradım, açmadı. ve tam karşımdaki tabelada izmir uçağı artık çoktan havalanmış, uçuş listesinden çıkmıştı.
elimdeki çikolata ve tam 1 haftadır gece gündüz demeden, uyumadan hazırladığım fotoğraf defteri ile kaldık bi başımıza.
ve eylül o gün bana bir veda bile etmeden, edemeden gitti beyler...