*
arabaya doğru yürümeye devam ettik.
"hayat sevince güzel ayşecik" gibi tüm mahalleyi halaya kaldırasım vardı.
resmen çılgın atıyordum.
beynimin içinde arka fonda
"bim bam bom çatlasın düşmanlar, benim de artık bir sevgilim var" çalıyordu.
eylül az önceki minik öpücükten de cesaret alarak koluma girdi.
beynim mutluluktan yanmak üzereydi.
ne bi yerlerim acıyor, ne de aklıma dert tasa geliyordu o an.
o an varım yoğum eylül'dü.
arabaya yaklaştığımızda "tüh amk keşke arabayı daha uzağa parketseydim" dedim o şekilde biraz daha yürüyebilmek adına.
su almaya giderken hızlı hareket ettiğim için bileğim tekrar çok ağrımaya başlamıştı ama eylül'e çaktırmamaya çalışıyordum.
yine de koşarak arabanın kapısını açtım
-buyrun efendim. dedim kendi çapımda sevimli olmaya çalışarak.
-mersi. diyerek oturdu bu sefer ön koltuğa.
camdan dışarı hala denize doğru bakıyordu.
gözlerini denizden ayırmadan.
-ömer. dedi
-efendim. dedim
-iyi ki sen çıktın karşıma, içim çok rahat. dedi
o laf bana o kadar iyi gelmişti ki bi an, SMS'le birinci olan 02 BBG Hacer gibi hissetmiştim kendimi.
ilk defa bu kadar keyifli kullanıyordum altımdaki şahin'i.
eve gitmek hiç istemiyordum ama eylül çok yorgun görünüyordu.
o yüzden doğru evin yolunu tuttum.
yollar boştu ama ben yine de hızlı gitmiyor yolu tasarruflu kullanıyor ara ara eylül'e bakıyor kendi kendime aptal aptal gülümsüyordum.
çok gecmedi ki eylül'ün gözleri kapandı.
uykusuzluğa dayanamamıştı.
ve ben onu artık daha rahat izleyebiliyordum.
bi gözüm onda bi gözüm yoldaydı.
mahalleye kadar şaşı olmadan geldiğim için şükrettim.
arabayı yavaşca durağın önüne parkettim.
ama uyandırmadım bi 5 dk daha doya doya baktım eylül'e.
ama motoru durdurduğum için arabanın içi soğumaya başmalak üzereydi.
bu gece zaten fazlasıyla üşümüştü,
daha fazla üşümesin diye korka korka dürttüm Eylül'ü.
bir insan gülerek uyanır mıydı hiç amk.
eylül gülerek uyandı.
"umarım her sabah böyle uyandırırım seni" diye geçirdim içimden.
o dünyalar güzeli gözleriyle bana baktı.
-iyi geceler. dedi
-iyi geceler. dedim ve arabadan indi.
bi tak olacağından değil de işte salonun ışığı yanana kadar gözümü kırpmadım.
2 dk kadar sonra salonun ışığı çok kısa bi süreliğine yandı ve sonra hemen geri kapandı.
Eylül'ün yatağına girmiş olduğunu bilerek indim arabadan.
bu saatten sonra hastası mastası olan yoksa kimse taksi çağırmazdı.
ama ne olur ne olmaz diyerekten biraz daha takıldım durakta.
saat 5'e geliyordu.
dediğim gibi arayan soran olmamıştı.