*
okuduğum satırlar aslında sadece ne kadar da aptal olduğumu gösteriyordu bana.
çok fazla gelmişti bu okuduklarım.
o benim için giydiğini düşündüğüm sarı elbiseye bile layik değilmişim meğerse.
defteri kapatmak istesem de kapatamadım bu sefer.
ne olursa olsun gururumu ayaklar altına almamak için ondan iyice nefret etmem gerekiyordu.
belki de sadece bu yüzden okutuyordu bütün bunları bana,
belki az da olsa o da değer vermişti bana,
daha fazla acı çekmemem için öldürüyordu beni,
cevabı henüz bilmiyordum.
ben okudukça eylül ağladı.
benim içim yandı ama yine o ağladı.
belki hala emre'nin arkasından ağlıyordu.
ilk defa bu kadar giblemedim eylül'ün gözyaşlarını.
okumaya devam ettim.
resmen işkence yapıyordu eylül bana.
ama bile bile razı geldim.
onu o gün öldürmek, onu aklımdan tamamen çıkarabilmek için yaptım bunu.
bi kaç sayfa ilerlerdim.
rastgele bi sayfaya geldim.
ondan çaldığım küçüklük resmini anlatıyordu eylül.
"hala baş ucumda o saf çocukluğumuz be emrem.
her gün ona bakarak uyuyorum ben hala biliyor musun?
belki bir gün çocuklarımıza göstereceğimiz resme bakarak dalıyorum uykuya.." diyordu.
gücüm azaldığı için devam edemedim daha fazla.
çevirdim sayfaları.
yine o resimle ilgili bi başka bi günden bahsediyordu bu sefer eylül.
"özür dilerim emrem,
çocukluğumuza sahip çıkamadım,
ömer aldı resmi.
senin kim olduğunu bilmeden aldı.
benim çocukluğumu yaşamak istediği için aldı,
onda kaldığım bi gün o resme bakarak uyudum uyandım ben be emrem.
seni özleyerek ağladım.
ömer ablasına üzüldüğüm için ağladığımı sansa da içimi yakan sadece sendin emrem..
ama sana söz veriyorum o resmi geri alacağım,
çocukluğumuzu geri alacağım" yazıyordu.
artık eylül'ü tamamen silmiştim. karşımda yaşayan bir ölü vardı.
hiç ama hiç bir şey ifade etmiyordu o artık benim için.
daha fazla devam edemeyerek kapadım defteri.
aptallığımın daha fazla yüzüme vurulmasını kaldıramadım.
defteri kapattım ve verdim eylül'e. kalktım ayağa.
bu sefer kaçıp gitmeyecektim.
ben bu yangınla yaşayamazdım.
-bunu neden yapıyorsun eylül. dedim sadece.
-ona ne kadar aşık olduğumu anla diye ömer, bunları neden yaptığımı bil diye. dedi ki
daha fazla dayanamadım.
kılına zarar veremeyeceğim, tek bir göz yaşı için canımı verebileceğim eylül'e çok sağlam bir tokat attım kendime hakim olamayarak.
o tokatı bırak eylül'e emrah'a bile atsam yıkılırdı.
eylül de yıkıldı.
düştü koltuğa.
ama yanağını bile tutmadı.
yanağı da gözlerinin rengini almıştı anında.

*
eylül'e her baktığımda evleneceğim kadını görüyor,
sürekli evleneceğimiz günün hayalini kuruyordum.
hayal kurmaktan çılgın bediş'e dönmüştüm amk.
öyle böyle derken 2. sınıfı da bitirmiştim beyler.
ama artık kötü kenan tarafından askerlik baskısı başlamıştı.
sürekli "şu askerliği aradan çıkartsaydın iyiydi" diyip duruyordu.
artık okuyacağıma da inandıkları için okulu dondurup askere gitmem gerektiğini.
nişanın, düğünün artık daha fazla gecikmemesi gerektiğini söylediler.
bu da onların istedikleri gibi olmuştu.
eylül izmit'de başkasının yanında bi hukuk bürosunda çalışıyordu.
okulu dondurup askerliğe başvuru yaptım.
henüz üniversite mezunu olmadığım için uzun dönem yapacaktım.
başvuru ve teslim süreci biraz sıkıntılı geçmişti.
2011 Mayıs'ta aldılar beni askere.
askerden döndüğümde eylül'le evlenmek üzere gittim askere.
eğitim birliği 15. piyade eğitim tugayı samsun merkez
usta birliği 58. topçu tugayı ankara polatlı çıkmıştı.
topçu olarak yapacaktım askerliğimi.
güzel yerlerdi ama sıkıntılı tipler vardı.
çok dayak yedim askerde.
bi çok defa çarşı iznimi yaktılar.
eylül'ü görmek için kullanacağım hakkım olan izni kullandırtmadılar.
çok zor bi 15 ay geçirsem de 2012 Ağustos'ta döndüm askerden.
her şey planlandığı gibi gidiyordu.
evleneceğimiz artık kesin gibi bi şeydi ama formaliteden de olsa istemeye gidildi eylül.
babam yanımızda olmadığı için cemil usta yapmıştı yine babalığını.
almış olduğumuz yüzük ve elimizdeki çiçek ve çikolatalarla gittik eylül'ü istemeye.
eylül'ün üzerinde o parlament mavisi elbisesi vardı.
ananemin verdiği boncuk kolyesiyle ne de güzel yakışmıştı.
benim kolumda ise alzaymır necati'nin eylül'le nişanlanacağımızı duyup önceden vermek istediği nişan hediyesi otomatik longines saat vardı.
iki maneviyatı çok yüksek güzel hediye vardı o gün ikimizde de.
o da en az bizim kadar heyecanlı ve mutluydu.
zor da olsa isteme faslı bitmiş kızı almıştık. yüzükler takıldı.
ellerini öptük kötü kenan, cemil usta, mine teyze ve annemin.
çocuklar gibi şendim ulan beyler,
bu boncuk hiç olmadığı kadar mutluydu o gün.
yıllardır hayalini kurduğum eylül sözlümdü artık.
uzun süre "sözlüm" diye sevdim onu.
ben okula tekrar dönemedim,
artık kızı da aldığımız için kimse baskı da yapmadı.
diploma çok içimde kalsa da alamamıştım, kısmet olmamıştı.
ben bildiğim işi, taksiciliği yapmaya devam ettim.
yıllardır biriktirmiş olduğumu paranın bi kısmını umut'u özel okula yazdırmak bir kısmını da düğünde harcamak için ayırdım.
23 Eylül'de yapılacaktı nişanımız.
gün sayıyorduk adeta. çok mutluyduk lan amk. öyle böyle değildi.
eylül o geçirdiğimiz zor günlerden sonra 1 gün bile yalan söylemedi bana,
ya da ne biliyim en azından ben öyle bildim.
geçen yıllar boyunca bi kaç defa aradı emre.
hiç birini açmadı eylül.
benim konuşmama da izin vermedi eylül tadsızlık çıkmasın diye.
nişanımıza sadece 2 gün kalmıştı ben durakta oturmuş eylül'ün işten gelmesini beklerken.

*
-yok be oğlum, keyfine bak, hem biz de gezmiş oluruz. diyerek arabaya bindi mert.
rahatlamıştım.
ben de yerime oturdum.
hafif arkaya doğru dönerek
-bu güneş hanım, bu da onun dünyalar güzeli kızı merve. dedim
-ben de mert, avukatım. dedi her zamanki gibi kasım kasım.
mert'in kibar hareketleri güneş'i rahatlatmıştı.
merve zaten kendi şebek dünyasındaydı.
sürdüm beyoğlu'na doğru.
beşiktaş tarafından gidip akm'nin oraya çıkmıştım.
güneş evin yolunu tarif ediyordu bize.
derken biraz ilerde durmamı söyledi mert.
-hayırdır abi. dedim
-buraya kadar gelmişken ben de bi kuzene uğrayayım, burda oturuyor. dedi yol üstündeki eski binaya göstererek.
-iyi abi, sen bilirsin, dönerken alırım seni. dedim
-tamamdır. dedi
-iyi akşamlar size de, tanıştığıma çok memnun oldum. diye arka tarafa selam vererek indi arabadan mert.
mert harbiden kuzenini görmek için mi, yoksa bi şeyler sezip de bizi yalnız bırakmak için mi yapmıştı bu hareketi harbiden bilmiyordum ama bu da kaderimin bir parçasıydı.
trt binasının ordan sola yukarı çıkıp şimdiki isparkın oraya geldik.
ara sokaklardan birine girdik.
-burası. dedi biraz sonra güneş.
3. binanın önünde durduk.
kadın nezaketen de olsa
-borcumuz ne kadar. dedi.
arkaya dönüp mervenin yanaklarından bi makas aldım.
-işte bu kadar. dedim
güldü güneş.
-çok teşekkür ederiz. dedi
-rica ederim, ne yaptım ki. dedim
-anne ömer amca da bizle gelsin. dedi kız.
"yoh amk" dedim içimden.
ama çocuktu neticede.
anlamazdı.
sevmişti beni ve ayrılmak istemiyordu işte.
ama yukarda bekleyen muhtemel baba "sen kimsin amk" dese ona ne cevap verebilecektim.
-bu seferlik kusura bakmayın ama bu dediğiniz olmaz küçük hanım. dedim annesine de bakıp onay almak istercesine.
ama annesi aynı fikirde değildi benle.
-bu sefer o değil ben ısrar ediyorum, bi kahve yapıp bi teşekkür edebilmeyi çok görmezsiniz bize sanırım. dedim
-ama olmaz ki. dedim harbiden çekinerek.
-üzülme kızım dedi. güneş üzülmeyen kızının saçlarını okşayıp yalandan.
resmen kızını koz olarak kullanıyordu.
ama bunu da art niyetle değil, gülerek yapıyordu.
-peki. dedim daha fazla uzatmayarak.
beyoğlu'nda ara sokak, araba koyacak yer bulmak ne mümkün.
bi kaç tur attıktan sonra eve yakın bi yerde buldum park yeri.
arabayı park ettim ve indik arabadan.
yürüyerek çıktık eski binadaki 5. kata.
kadın zile basmak yerine anahtarla açtı kapıyı.

*
arabaya doğru yürümeye devam ettik.
"hayat sevince güzel ayşecik" gibi tüm mahalleyi halaya kaldırasım vardı.
resmen çılgın atıyordum.
beynimin içinde arka fonda
"bim bam bom çatlasın düşmanlar, benim de artık bir sevgilim var" çalıyordu.
eylül az önceki minik öpücükten de cesaret alarak koluma girdi.
beynim mutluluktan yanmak üzereydi.
ne bi yerlerim acıyor, ne de aklıma dert tasa geliyordu o an.
o an varım yoğum eylül'dü.
arabaya yaklaştığımızda "tüh amk keşke arabayı daha uzağa parketseydim" dedim o şekilde biraz daha yürüyebilmek adına.
su almaya giderken hızlı hareket ettiğim için bileğim tekrar çok ağrımaya başlamıştı ama eylül'e çaktırmamaya çalışıyordum.
yine de koşarak arabanın kapısını açtım
-buyrun efendim. dedim kendi çapımda sevimli olmaya çalışarak.
-mersi. diyerek oturdu bu sefer ön koltuğa.
camdan dışarı hala denize doğru bakıyordu.
gözlerini denizden ayırmadan.
-ömer. dedi
-efendim. dedim
-iyi ki sen çıktın karşıma, içim çok rahat. dedi
o laf bana o kadar iyi gelmişti ki bi an, SMS'le birinci olan 02 BBG Hacer gibi hissetmiştim kendimi.
ilk defa bu kadar keyifli kullanıyordum altımdaki şahin'i.
eve gitmek hiç istemiyordum ama eylül çok yorgun görünüyordu.
o yüzden doğru evin yolunu tuttum.
yollar boştu ama ben yine de hızlı gitmiyor yolu tasarruflu kullanıyor ara ara eylül'e bakıyor kendi kendime aptal aptal gülümsüyordum.
çok gecmedi ki eylül'ün gözleri kapandı.
uykusuzluğa dayanamamıştı.
ve ben onu artık daha rahat izleyebiliyordum.
bi gözüm onda bi gözüm yoldaydı.
mahalleye kadar şaşı olmadan geldiğim için şükrettim.
arabayı yavaşca durağın önüne parkettim.
ama uyandırmadım bi 5 dk daha doya doya baktım eylül'e.
ama motoru durdurduğum için arabanın içi soğumaya başmalak üzereydi.
bu gece zaten fazlasıyla üşümüştü,
daha fazla üşümesin diye korka korka dürttüm Eylül'ü.
bir insan gülerek uyanır mıydı hiç amk.
eylül gülerek uyandı.
"umarım her sabah böyle uyandırırım seni" diye geçirdim içimden.
o dünyalar güzeli gözleriyle bana baktı.
-iyi geceler. dedi
-iyi geceler. dedim ve arabadan indi.
bi tak olacağından değil de işte salonun ışığı yanana kadar gözümü kırpmadım.
2 dk kadar sonra salonun ışığı çok kısa bi süreliğine yandı ve sonra hemen geri kapandı.
Eylül'ün yatağına girmiş olduğunu bilerek indim arabadan.
bu saatten sonra hastası mastası olan yoksa kimse taksi çağırmazdı.
ama ne olur ne olmaz diyerekten biraz daha takıldım durakta.
saat 5'e geliyordu.
dediğim gibi arayan soran olmamıştı.

*
gündüzcü arkaşların gelmesine 2 saat kadar vardı ama gözlerimden uyku akıyordu.
oturduğudum yerde devrildim devrilicem.
daha fazla dayanamayıp durağın anahtarını bizimkilerin bulacağını bilerek çardaktaki saksının içine koyduktan sonra kalktım gittim eve.
eve girdiğimde üzerimi değiştirmeye niyetlensem de
kanepenin üzerine atlamamla uyumam bir oldu.
uyandığımda saat sabah 10'u gösteriyordu.
keşke biraz daha uyusaydım diyerek kafamı yeniden yastığa koydum ama uyandıktan sonra bi daha uyuyamama gibi pis bir huyum vardı.
yatakta azcık keyif yaptıktan sonra kalktım duşa girdim.
artık hayatımda eylül olduğu için ona güzel görünebilmek adına kendime çeki düzen verecektim.
o gün en güzel kotumu ve mavi çizgili beyaz gömleğimi giydim.
yıllardır 3'e vurdurduğum saçlarımı kendi çapımda elimle düzelttim.
ve yıllar sonra ilk defa "bugün güzel bir gün olacak ömer" diyerek ıslık çalarak çıktım evden.
arabaya bindim,
önce ablamın yanına sonra da durağa geçecektim.
ablamın evine geldim.
arabadan indim.
bahçe kapısından geçtim.
evin kapısını çaldım.
kapıyı ablam açtı
-hoşgeldin ömer. dedi
-da pek hoş bulmadık, enişte hasta hasta kapıları da mı sana açtırıyor dedim. sitemde bulunurcasına söylediklerimi enişte de duysun diye sesimi yükselterek
-boşuna bağırma enişten yok, işe gitti. dedi ablam
şaşırmıştım.
-ne yani seni bu halinle yalnız bırakıp işe gitti öyle mi. diye sordum inanmayarak.
-ne varmış halimde, üstelik yalnız da değilim. diyordu ki
-abla bu kapları nereye koyayım. diyen aysel'in sesi geldi içerden.
ablam "cevabını aldın" der gibi güldü.
dün geceki mevzudan sonra aysel'in tepkisinden tırstığım ve ablamın yanında bu mevzu açılırsa yerin dibine gireceğim için direk kaçmaya karar verdim.
-neyse abla ben seni görmeye gelmiştim, duraktan beklerler gideyim. demiştim ki.
-dün gecedeymişsin artık gece gündüz mü çalıştırıyorlar seni, sinirlendirme beni geç içeri. diyen ablam aysel'in dün geceki mevzuları anlattığının sinyalini veriyordu.
hem gece çalıştığımı biliyor olması hem de bana azıcık da olsa sinirli davranması aklıma başka ihtimal getirmiyordu.
elinde kap kacakla salona gelen aysel beni görünce önce şaşırdı sonra çok geçmeden bırak selam vermeyi yüzüme bile bakmayarak tepkisini koydu.
aysel içeri geçtikten sonra ablam kısık sesle.
-bu kıza yaptığının hesabını sorucam. sana dedi
tamam aysel'e yaptığım doğru bir şey değildi ama hemen sabah koşa koşa ablama gelip de beni ispiklemesi de gerekmezdi yani.
benim yaptığım yanlışsa onun ki de çok doğru sayılmazdı.
"eylül mevzularını anlatınca nasıl olsa halden anlar ablam" diyerek kasmadım hiç kendimi.
ama ortam beni çok kasmıştı.
aysel yanımıza gelmemek için mutfaktan çıkmıyordu.
bu durum beni de rahatsız etmişti ki
"neyse akşam görüşürüz" diyerek çıktım dışarı.
aysel hala mutfakta ablam beni uğurlamaya kapıya gelmişti.
-bi şeye ihtiyacın olursa durağı ara, acil bi durum olursa telsizden ulaşırlar bana. dedim
-tamam merak etme sen, aysel iyi bakıyor bana. diyerek inceden laf vurdurdu.
ablamı öptüm ve çıktım evden.

*
bir süre sonra zor da olsa bıraktık birbirimizi.
duyduğum lafları, o defterde yazılanları sindirmem uzun sürecekti.
-şimdi ne olacak ömer. dedi eylül gözlerimin içine bakıp.
-izmir'e gideceksin. dedim
gözlerindeki umut yerini korkuya bıraktı.
-sınavına girip geçeceksin, sonra da geri döneceksin ve ben kalan 1,5 yılın bir an önce bitmesi için gün sayacağım. dedim
gülüverdi.
o gülünce ben de güldüm her zamanki gibi.
yana yakıla izmir'e otobüs aradık eylül'le.
en yakın otobüs sabah saat 8'de vardı.
eylül'ün sınavı tam 2 gün sonraydı.
yarın sabah binerse akşam orda olur,
ertesi gün de hiç çalışmadan sınava girmiş olurdu.
ama eylül yine de,
-çalıştım zaten öncesinde, 1 akşam göz gezdirsem bile olur. dedi sabah otobüsüyle gitmek isteyip.
ama benim gönlüm razı olmadı.
kısa süre düşündükten sonra belki mantıksız olsa da içimi en çok rahatlatacak olan şeyi yaptım.
-atla arabaya. dedim eylül'e.
-nereye. dedi.
-izmir'e. dedim tebessüm ederek,
-ama olmaz ki. dedi beni düşünüp.
-bundan sonra ben ne dersem o olacak eylül hanım. diyip şakayla karışık hem laf vurup hem de istediğimi yaptım.
bindik arabaya.
vermiş olduğum kararı hiç sorgulamadan bastım gaza.
çıktık otobana.
içimde garip bi mutluluk vardı,
ama bastırılmış bi mutluluktu bu.
hala soruları olan, aysel'in yaptıklarından dolayı utanan bir mutluluk.
eylül yorgun düşüp uyudu yolda.
yol boşken kimi zaman onu izledim giderken.
ona dönme kararımı sorguladığım zaman mutsuz olacağımı farkında gibiyidim.
pişman değildim ama pişman olmaktan korktuğum için düşünmedim bunları hiç.
sabah 6'da girdik izmir'e.
evin yolunu bilmediğim için mecburen uyandırdım eylül'ü.
tarif etti yolu.
birazdan geldik eve.
veda edecektik birbirimize.
ve ben izmit'e gittiğim zaman o sınava girip gelene kadar düşünecektim yokluğunda.
onun varlığı ve gözyaşları etkileyemeyecekti verdiğim kararları.
ikimiz de indik arabadan.
eylül'ün 2 günlüğüne bile olsa burda kalmasını istemiyordum.
huur derya'dan tam anlamıyla nefret ediyordum.
durumu kibarca anlattım eylül'e.
ama anlamak istemedi, konuyu başka yere çekti.
-ömer. dedi
-efendim. dedim
-gitmesen olmaz mı.? dedi
böyle bi teklifi hiç beklemediğim için çok şaşırmıştım.
-kızım ben napıcam burda, benim yerim yurdum izmit, yapamam ben buralarda. dedim
-alışırsın be ömer, bi denesen. dedi
-umut'um var orda eylül, bırakamam onu. dedim

*
bu sefer asansörü boş bulup sonunda binebilmiştik.
hastane zaten hastane kokuyordu.
ama asansör kapalı ve havasız olduğundan daha da çok kokuyordu.
keşke binmeseydik desem de allahtan çabuk gelmiştik 2. kata.
kapıyı çalarak girdik içeri.
bu sefer babam da girmişti peşimden.
ablam henüz babamı görmeden hızlı bir kaş göz hareketiyle "ne yaptınız" der gibi yaptı.
hafifçe "her şey yolunda" der gibi göz kırptım.
tebessüm etti.
yatağın yanında tek bir koltuk vardı.
ona da enişte ablamın yatağının kenarında oturduğu için Emrah oturuyordu.
direk ayağa kalktı.
-siz böyle buyrun. dedi babama.
-yok, çok fazla durmıcaz zaten. dedi bana bakarak.
ben önce anlamasam da sonra plaka mevzu geldi aklıma ve
-haa evet evet işimiz var. diyerek onayladım geç de olsa.
babam vedalaşmak için ablamın yanına yaklaşıp eğilmişti ki ben emrahı dışarı çağardım.
hem biz yokken çekinmeden daha rahat vedalaşsınlar diye hem de dün gece neler olduğunu öğrenmek için
-niye uyandırmadın lan beni. dedim.
-çok güzel uyuyordun kıyamadım kanka. dedi pis pis gülerek.
ben de gülmüştüm ama sinirlendiğim için çabuk geçti.
-naptın anlat bakiyim, nasıl hallettin merak ettim amk. dedim.
-la napcam, sizin aşağı mahallede naylon semih yok mu dedi?
-he var, ne olmuş ona? dedim.
(naylon semih benden 2-3 yaş küçük, abisi ve babası naylon fatura işinden içeri girmiş, kendisini tek kişilik mafya sanan bir elemandı, geçimini hırsızlık yaparak sağlar, ama mahalleden kimseye ilişmezdi)
-onun yanına gittim, 1 paket sigaraya ikna ettim, kapıyı kendi evinin kapısı gibi açtı. dedi
-olum alışkanlık yapar yarın bir gün ablamın evine bi daha girmeye kalkarsa onu da seni de giberim, biliyorsun dimi. dedim.
-merak etme cesaret edemez artık. dedi.
-niye lan. dedim.
-ben ne olur ne olmaz diye kapıyı açtıktan sonra dövdüm öyle gönderdim. dedi
şaka yapmadığını bildiğim için
o halde bile kahkaha atmıştım nerdeyse.
gülmem geçiyordu ki
-ee gelince niye beni uyandırmadın. diye tekrar sordum
-ben geldiğimde enişte ayaktaydı zaten onla hallettik işte kaldırıp ne yapsaydım. dedi
-ulan emrah. dedim
emrah her zamanki emrahtı işte.
ne desem boştu.
gözünden uyku akıyordu,
eve zütüreyim seni dediysem de eniştem her han panik yapıp kendini koyverebilir diye düşünerek ben burda yokken çok pis aklımın kalacağını bildiği için.
-sen git işini hallet ablayı sana emanet edeyim de öyle gideyim. dedi.
ısrar etsem de işe yaramayacağı için hiç yormadım kendimi.
-eyvallah. dedim
derken babam geldi.
-hadi gidelim de halledelim. dedi.
başımla onayladım ve yürümeye başladık.