bu sıradan bir hikaye degil beyler

bu arada, doruk odamda uyuyor. rutinini bozmazsa, bir saate uyanacak *

şuan mı lan yalan atma amk

caps atsana panpa

cartoon network diye bi kanal olduğunu öğrendim.
sabah akşam çizgi film veriyormuş,
dışarı çıkarken o kanalı açıp çıkıyordum.
dışarı çıkarken dediğim, sadece sahne için çıkıyordum.
hayatım bu embesil çocuk olmuştu.
dükkan desen, arkadaşın emekli babası idare ediyordu.
hem adam evde sıkılmıyor üç beş bişeyler kazanıyordu,
hem de ben doruk'la ilgilenirken bi yerden para geliyordu.
arkadaşlarım yaşlarına rağmen amerikan rock n roll peşindeydiler halen,
kimselerin haberi yoktu doruk'tan.
o yüzden evde manken rehin ettiğimden, sabah akşam gibtiğimden şüpheleniyordu
benim yavşak arkadaşlarım.
onlar öyle dedikçe farkettim,
ben bu çocuktan başka kimseyi görmez olmuştum
marketteki kolları kıllı kasiyer dışında.
hayatıma yeni bir renk geldi ondandır diye kandırıyordum kendimi,
ama açık ve net her şey. ben, kan bağı var ya da yok, babaydım sanki.

@84 onu buraya malzeme yapmak istemiyorum panpa.
inanmıyorsan anlarım, ancak popülerlik derdim olsa
bunu yazmaya gecenin üçünde değil de akşam onda başlardım.

inanmamak değilde @84 te galiba çocuğun tipi merak etmiştir dediğin gibi mi diye amk bende merak ettim

sayfayı yenilemekten sıkıldım be dıbına kodum yazıyosan yaz

sahnem vardı.
cartoon network'ü açıp evden çıktım.
o gece bir hatun düşürdüm, pek de güzel sayılmazdı
ama evine gittik. evi dikmendeydi, benim ev ayrancıda
gece üç gibi eve geldim televizyon açık
tekerlekli sandalyesinde uyuya kalmış.
kafam iyiydi, hap atmıştım.
normalde alkol sarhoşluğu gibi değildir,
başın dönmez, ama nedense girerken ayağımı ayakkabılığın kenarına vurdum.
acıdan bağırdım.
uyandı.
gecenin o saatinde gidip müzik açtım.
queen - we will rock you.
(şarkı bu http://www.youtube.com/watch?v=-tJYN-eG1zk )
televizyonu kapadım.
evin içinde dolanırken, banyodayken, mutfaktayken şarkıyı söylüyorum.
bilen bilir şarkıyı, ritmi herkesin aklındadır.
evde dolanırken, mutfak tezgahında, salonda koltukta
sürekli şarkının ritmini tutuyorum dup dup şak diye.
müzik çok yüksek, şarkıyı söylerken kendimi duymak için bağırıyorum.
koltuğun üzerinde telefonun çaldığını gördüm. duyamadım müzikten, gördüm.
o geceki hatun arıyordu, müziği kısıp telefonu açtım.
'alo' dedi ve bir şeyler söyledi. alo'dan sonrasına dikkat edemedim.
çünkü doruk bana bir şok daha hazırlamıştı.
sandalyenin kenarları ve eliyle,
we will rock you'nun ritmini tutuyordu.
ve konuşma konusundaki gibi beceriksiz değildi hiç, ama hiç...

@89 amk tüylerim diken diken oldu

dipnot: otistik engelli bireyler, sanatsal faaliyetler konusunda fazlasıyla yeteneklidir.
sinir sistemlerindeki bir değişiklikten kaynaklıymış, sonradan öğrendim.

yarın bol bol upla okumayan kalmasın bende son part okuyup yatıcam yılmaz özdil gibi yazmışın zaten pgibolojik olarak kısa geliyo bide konu başına bunu ekle bak

http://inci.sozlukspot.co...yler/@asortmandan-kil-cik part part tek senin mesajlarını okumak isteyen okusun harbi güzelmiş tutar bu hikaye

devam panpa

'... yaramaz değildir,
ama yaramaz bir çocuğu kakasını tutamayan bir çocuğa tercih ederdim.
fazla yemek yemez, ama çabuk susar ve müzik dinlemeyi sever.'
anlaşılan sadece dinlemiyormuş.
ne kadar yetenekli olduğunu merak ettim.
led zeppelin - communication breakdown 'u açtım.
(şarkı bu http://www.youtube.com/watch?v=TWUBHA2DBDA )
ve onu izlemeye başladım. biraz dinledi, denedi. olmadı.
sadece şarkının ana riff ini deniyordu, nakaratın altındaki ritim
onun için zor gerçekten.
şarkı bitti, bi daha açtım.
ve tekrar denedi. ve küçük hatalar dışında becerdi.
öptüm.
gecenin bu saatinde ses yapmaya utanmıyor musun dedim,
anlamadı. üzüldüğünü anladım.
uyuyalım mı? dedim. gülümsedi, başını evet anlamında salladı.
anlamadım? dedim. tekrar başını salladı.
tekrar, vurgularayak, üstüne basa basa, uyuyalım mı? dedim.
'evet' dedi.
yatağıma yatırdım. üzerimi değişirken uyuya kaldı.
yanına uzandım.
uyumuşum...

ertesi gün, öğlen saatlerinde
cartoon network'ü açıp çıktım.
4 ya da 5 saat sonra döndüğümde, elimde bir darbuka vardı.
normal ebatlardan küçüktü.
bu ebatta bir darbuka bulabilmek için şehrin öbür ucuna kadar gittim.
televizyonu kapadım.
elimdekini gösterdim.
'o ne?' dedi.
darbukaya bi tane vurdum.
gözlerinin içi güldü *
bir şeyler söylemeye çalıştığı belliydi,
'söyleyebilirsin' diye ısrar etmek istemedim,
gülümsedim ve söylemek istediği şeyi beklediğimi belli ettim.
içini ısıttığımı hissetim.
gülümsedi ve konuştu.
'senin adın ne?'

@93 teşekkür ederim panpa ancak up olayını pek sevmiyorum, belki doruk uyanınca bırakır yarın devam ederim öyle okuyan okur. sana iyi geceler panpa

reserved

panpalar her şey iyi güzel hoş da, kendimizi tanıtmamıştık iyi mi *

okuyorum daha amk sen yaz

Reserved

'doruk' demedim.
çocuğun evde bana doruk diye seslenmesini istemem amk.
doruk susadım, doruk tuvalet, doruk çizgi film, bu ne lan.
'sen bana 'abi' de' dedim.
darbukayı unutmuştu.
bi tane daha vurdum darbukaya,
onu koltuğa oturttum.
darbukayı kucağına koyup arkasını yastıkla falan
az çok sağlamladım.
gidip we will rock you'yu açtım.
çalmaya başladı.
biraz çaldı,
sonra düşündüm.
baba olmuşuz hale amerikan rock n roll peşindeyiz
giberim amk dedim gittim mezdeke açtım amk.
yok lan mezdeke degil de, kolay darbuka parçaları buldum youtube'dan.
duyduğunu çalıyordu, kulağı gerçekten iyiydi.
müzikle ilgilendiğim için,
daha ayrıntılı inceleyebiliyordum nasıl çaldığını.
müzikte metronom konusunda genel olarak yeni başlayanlar sıkıntı yaşar,
ama o yaşamıyordu.
yeni sekme'ye bastım. google'ı açtım.
arama kutusuna 'otizm' yazdım.