bugün sadece bu başlıkta saçmalayacağım

9. ve son bomonti...

daha sırada kırmızı turborg ve xtralarım var...

kakam geliyo bazen

o değil de; iyi ki bebekken doğuyoruz lan, ya bu yaşta doğsaydık...

düşünsenize dıbına koyayım öss'de kaydım bile yok...

gerçi olsaydı ne olurdu ki, çoğu üniversiteli işsiz...

ben işsiz güçsüz olmuşum çok mu?

değil tabii, onlar üniversite okumuş dıbına koyayım boru mu?

her okuyan adam olunuyor mu ki, onu da bilmiyorum...

samsun 216 mı iciyosun harbi en fazla 6 ay panpa simdiden rahmet diliyorum.

en azından fakülte sıralarında am üstüne gör gibebilirdim...

hem üniversitede kızlar teklif ediyormuş...

karı, kız muhabbeti...

kadınlar, hayatın tadı tuzu da nereye kadar amk...

boşalana kadar...

bir de ben kadınları güzel çirkin diye ayırt etmiyorum...

zira tek bir pozisyonda giberim, o da domaltarak...

domaldıktan sonra her kadın aynı değil mi dıbına koyayım...

bi işeyeyim de geleyim lan...

bazen sabahları boşlugun içinde buluyorum kendimi yada dipsiz bir uçurumdan aşağıya düşüyorum sürekli eskiden sadace sabahları olurdu birkaç yalancı gülümseme beni kendime getirmeye yarardı ama artık kurtaramıyo beni o boşluktan düşme hissinden hiçbirsey sürekli irtifa kaybediyorum çevremde bi tane bile amlı kalmadı desem yeridir. sabaha karşı her başımı yastığa koyduğumda diyorum kendime bugun dünün aynısı olmamalı yine b,şeyleri değiştirmeliyim. ama hayatı okadar boşvermişim öğlen uyanınca buna değmiceğini düşünüyorum. gençlığımi eritiyorum belkide bunu yaparak. belki doğru olan bu manasız boş dünyada. keşke hiç olmasaydım dediklerimde oluyo hep. en son nezaman birisinin nefesini koynumda hissettim hatırlamıyorum bile. belkide bunlara neden yalnızlık o boşluk diye tabir etmeye çalıştığım şey sadece 3 heceden ibaret olan ama hayatımızı giben yalnızlıktır. ama alıştım bu duruma aldırmıyorum çünkü güne hergün nasıl en zirvedeyken batmaya başlıyorsa benimde hayatımda bu batış her şeyde birgün olucak olan gibi monologlarında beni anlatıyodun sanki bende paylaşayım dedim...

bazen keşke okusaydım diyorum...

büyük adam olurdum belki,

kim bilir...

o değil de lise terkim lan ben...

gerçi hayat taktan bir kısır döngüden ibaret...

"uyu", "uyan", "ye", "iç", "sıç", "gez", "eğlen", "az", "düdükle", "boşal", "boşalt", ... "uyu"... "öl", "uyanma... ananın amı...

biliyorum; şu an hiçbirinizin umurunda bile değilim ve fakat bilmenizi isterim ki siz de gibimde değilsiniz huur çocukları...

-nasılsın, iyiyim...

yalancının dıbına koyayım mı?

insan kendisine bile yalan söyleyebiliyor dimi...

evet...

o değil de telefonumdaki son çağrı aralığın sekizinde gelmiş lan...