önce ben kestim bir dal, yeşilce, yapraklı filan ağaç bu boş durur mu söküp köklerini topraktan doladı boynuma sen misin kesen dalımı kıran sen misin beni bizi yakıp köprülerinle bizi toprağımızdan ayıran ağaç devam etti en sivri dallarını gövdeme denk getirip iki parçaya ayırdı bedenimi kalbim yukarıda kaldı ayak parmaklarım korkudan titriyordu ağaç tamam sakinim diyip attı beni yol kenarına Nasılmış? diye ekledi sanırım ağaç haklıydı hanımlar beyler..