cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Caner ve Gökhan daha 3. aydan eve çıkmaya karar vermişlerdi. onlar zaten istanbul’da yaşıyorlardı ama ne yapıp ne edip ailelerini ikna etmişlerdi.
buna sadece onlar değil biz de sevinmiştik. vize-final zamanı çalışıyorduk sadece. onun dışında da her fırsatta okula uğramamayı seçiyorduk. eve ben de yardım ediyordum. alışverişe, faturalara, bazen kiraya. dolayısıyla kendi evim gibi de benimsiyordum. ara sıra kalmaya başlamıştım artık evde. dayım da babam da bilmiyordu bu durumu pek. benim açımdan hiçbi sorun yoktu ortada.
bi gün Caner, Gökhan, Nuray ben ve Buket evdeydik yine. çok olmasa da hafif alkollü sayılırdık.Ben yan odada sebebini hatırlamadığım bir şey nedeniyle bineklerken
Buket bağır çağır çıkıp gitti evden, ben anlayamadım ne olduğunu.

rezerved

akşama uzun aticam kolay gelsin

sevişme sahnesi varsa okurum?

rezerved

rezerved

rezerved

Buket’in ruh hali son zamanlarda iyi değildi, dengesizleşmişti. ben gittim arkasından sallana sallana.
kapıda yanına ulaşır ulaşmaz sarılıp ağlamaya başladı. neler olduğunu sorsam da konuşmak istemedi benimle. cafe-bar gibi bir yere gittik, zorla oturduk. ben çok içmedim, Buket’i dinlemeli ona yardımcı olmalı onu toparlamalıydım. anlatmaya başladı.

Buket erkeklerle tek gecelik ilişkiler bile yaşar haldeydi. kiminle takıldığı ne yaptığı kiminle içtiği belli değildi çoğu zaman. ben de sapıtmış sayılırdım belki ama kendimi her zaman korumuştum. ben kendimi koruyamayacak haldeyken de Nuray toparlıyordu arkamı.
- Ne hale geldik farkında mısın -diye başladı konuşmaya Buket-
+ neyden bahsediyorsun, bir türlü konuşmuyorsun ne oldu
- mutlu değilim. Saçmaladık artık
+ ne demeye çalışıyorsun Buket
- Hayatın benimkine benzedi düzensiz yaşıyoruz şu halimize bak naptığımız belli değil diyerek sitem etti gözleri de dolmuştu. içkisinden büyük bir yudum aldı

polat alemdarın yeğeni spoiler için geldi

--spoiler--
http://dhhikaye.blogspot..../2014/01/pgibopat-kz.html
--spoiler--

bu derin istihbaratı polat abimden öğrendim. selamı var agalar
rezevereverd

polat alemdarin yegeni gibmis beyler dagilin

hikaye devam ediyor, üzerine anlatılacak ve yazılacak çok şey, çok olay var

+ benimle, bizimle mutlu değil misin sana bi anda neler oldu anlamıyorum
-kendimi artık çok basit hissediyorum duramıyorum. Birine güvenmek sevmek ve kendimi değerli hissetmek istiyorum. Ama bunların hiç biri olmuyor.
+ sakin ol dememe rağmen içip devam etti.
- çok sıkıldım böyle olmaktan erkeklerin benimle yatıp kalkmasından şu halime bir bak. Caner bile taciz etti beni mutfakta. Arkadaş dediğimiz dediklerimiz bile.

ağzım açık kaldi bi an. Caner’e çok sinirlenmiştim.
+ Doğrumu bu?
-Yanındakilere dikkat et. kendine çeki düzen ver biraz. dikkatli yaşa şu haline bi bak alkolik gibiyiz hepimiz, babanı ara sor, pgibologunla daha sık görüş iyice pgibolojini bozdun, derslerine de asıl, şen şakrak geçirdiğin günlerinden mutsuz olacaksın basitleştin sen de o evde kalmayacaksın’ diye bana sesini yükseltmeye başlamıştı

Etraftaki herkes bize bakıyordu. Bahsettiği insanlar bana kotuluk yapmasa bile beni korumak için o anlık söylediklerini es geçip bağırmasına sinirlendim. kendi hafifliğine bakmadan bana dil uzatıyor , bana kendime çeki düzen vermemi söylüyor bir de basitleştin diyordu. benim ev arkadaşımla yalnız bir odada kalabiliyor, sonra da taciz ettiği için dert yanıyordu. sinirime hakim olamadım.
+‘senin gibi iki günlük tanıdığım erkeklerin altına yatıp kalkmıyorum ben. basit olan sensin’ diyerek bağırdım. Süzüldü göz yaşları yüzünden aşağı, kalkıp gitti yanımdan. peşinden gitmeyi düşünsem de gururuma engel olamadım. onu çok kırmıştım belki de.
eve gittiğimde Nuray yoktu, yurda bırakmışlardı onu Caner’le Gökhan. ben de gittim yurda, gitmeden önce Caner’e de sövdüm, o gece yurtta kaldım

reserved belki okurum

o günden sonra kısa bi zaman çok yakın olmadım Caner ve Gökhan’la. Buket’i haklı görmüyordum. ama Caner’e de çok sinirliydim. hem okul arkadaşlarım oldukları için, hem de grupça arkadaş olduğumuz için kalabalık olan ortamımı seçmiştim kendime. kendi arkadaşlarımla devam ediyordum..

bi akşam babam aradı beni.
haftalardir sadece birkaç kez görüşmüş, birkaç kez de telefonda konuşmuştuk. son zamanlarda hayli içki içtiğini biliyordum.
kötü bir şey olmuş olabileceğini düşündüm.
babamın sesini duyduğumdaki korkum bana kendimi çok tuhaf hissettirmişti.

‘baba’ dedim, daha ben konuşmaya başlamadan.
‘kızım, bırak inadını’ dedi.
babam sarhoştu. zor toparlıyordu kelimeleri, harfleri yutuyordu. nerde olduğunu sordum, beni duymuyormuş gibi ‘seni çok özlüyorum kızım. kendi kendimi mahvettim’ diye konuşmasına devam ediyor, kendine beddua ediyordu.
nerde olduğunu sordum, cevap vermedi. ‘baba’ dedim, ‘söyle nolur nerdesin, geleceğim yanına’ dedim ‘evimizdeyim kızım’ dediğini duyduğum an kapattım telefonu.

bir-bir buçuk saat sonra eve varmıştım. içeri girer girmez babamın koltuktaki halini gördüm. ağlayışıma engel olamıyordum. onu bu halde, bu kadar güçsüz görmek beni çok yaralamıştı. bütün bunlara o sebep olmuştu ama onu böyle gördüğüm an vicdanım uyanmıştı sanki ve içimi kemiriyordu.

uykuyla uyanıklık arasındaydı muhtemelen, geldiğimi duyduğu an kalkıp sarılmıştı bana. öyle sarılmıştı ki, omuzlarım acımıştı. ağlıyordu babam ama bu ağlayış için için değil, sesli bir şekildeydi.