edit: özelden yazıyı birkaç kişi sordu yazı tamamen bana aittir.

Sigarayı bıraktığım gün bugün. Yalnızca alkol masamda bulunur artık bir paket dumanım. Geçmeyen ve bitmeyen gecelere inatla yaşamaya devam ediyor insan. Sevmeye, sevilmeye inat ettikçe mutlu olamıyor. Mutluluğu insanlarda arayıp en baştan kaybediyor. Bizim toz bezi saymadıklarımız başkalarına Hint kumaşı oluyor. Alçak oluyor insanlar. Şerefsiz, gurursuz, haysiyetsiz ve en önemlisi karaktersiz oluyorlar. Yıllar sonra kapınızı çalıp en büyük huur çocukluğunu da yapabiliyorlar. Toparlıyorsunuz hem de o kadar hızlı toparlıyorsunuz ki sadece olanlara gülüyorsunuz. Aklınıza gelmiyor ama bilinçaltında kalıyor. Bazı dokunuşların izi geçmez ya hani bıraktığınız izler de o dönüşlerde geçmemiş oluyor genelde. O izler zaten hiçbir zaman geçmeyecek.
Önünüze bakıyorsunuz ve başkasını hayatınıza almamak için kararlar alıyorsunuz. Yanlışa düşüyorsunuz, belki de sizi mutlu edecek insanlar oradalar. Yine aynı hatalar ve parçalanmış duygularınız ile bunlarda kandıracak sizi.
Bağırıyorsunuz boğazınız parçalanırcasına ama fayda yok sesiniz çıkmıyor. Kimse duymuyor ve neler olduğunu kimse bilmiyor. Dışarıya gülüyorsunuz ve kahkahalar atıyorsunuz ama içinizde kopan fırtına ben buradayım dediği an yıkılmış bir biçimde kalıyorsunuz. Seviyorsunuz ama fayda yok zaten en kötüsü de bu. Belki de ilk kez sevmeyi öğrendiniz ve tattınız. Belki de ilk kez sevdiniz. Belki de ilk kez sevdiğinizi hissettiniz ve her şeye rağmen kabul edebildiniz o sevgiyi. Belkilerle olmuyor. Seven gibilir, giben sevilir hayatın kuralı budur. gibip sevilen yerdeyken eğer ilk kez seven yerdeyseniz bu size çok garip geliyor. Alışıyorsunuz ve devam diyorsunuz.
Hayat hep arkanızdan konuşuyor ama yüzünüze karşı susuyor. Son sigarayı yakıp attığınızda ve yeter ulan diye içinize içinize bağırdığınızda hayat size olgunlaştın artık diyor. Olgunluğun tadını alsanız da pimi çekilmiş bomba gibi dolaşıyorsunuz. Yine tahammülsüzlük ile birini onca kişinin arasında rencide ediyorsunuz. Omuzu çarpan birine kaç kişi oldukları umrunuzda olmadan defalarca defalarca vurup vicdan azabı çekmiyorsunuz. 2 gün önce o azabı neden çekmediğinizi şimdi düşünüyorsunuz ve insani duygularınızı kaybettiğinizi seziyorsunuz. Yanınızda birine işkence etseler gülersiniz o dereceye geliyorsunuz. Bilek kenarlarınızı jilet ile kesiyorsunuz ulan parmaklarınıza iğne batırıyorsunuz bundan bazen keyif alıp akan kana bakıyorsunuz. Durmayan kan sizi tedirgin etse de izlemeye devam edebiliyorsunuz.
içinizi dökecek kimseniz yok çünkü sırrınızı verdikleriniz sizi anında satıyor. Beraber aç yatmadığınız kimseye güvenmeyeceğinizi öğreniyorsunuz. içinizdekileri buraya yazıp rahatlıyorsunuz. Kilometrelerce dert içinizde birikmiş ama siz kahkaha ile yeni bir güne uyanıyorsunuz. Yüreğinizi bir yere bırakıyorsunuz ve oralardan çok uzaklara gidiyorsunuz.
Bazen en güzel gülüşe taparsınız ve onu ilahlaştırırsınız. Daha sonra siz, size yabancı olursunuz. Kendinizi tanıyamaz hale gelir, yalnızca kendinizle değil kimseyle dost kalamazsınız. Asırlara sığmaz olur derdiniz ve yetmez olur kendinize kendiniz. Yazacak tonlarca şey olsa da; şuan bir elinizde rakınız, önünüzde mezeniz ve diğer elinizde son sigaranız, telefonda ise

Ceylanım, darda kaldım gelmedin
Ben senin aşığınım
Kaç gün oldu görmedim

parçanız.