depresyondayım yardıma ihtiyacım var

az uzun yazabilirim sıkılacaklar çıksın başlarını ağrıtmak istemem

yaşım 20, 2 senedir depresyondaydım(öyle kız mevzusu falan değil daha entel daha varoluşsal nedenler), yazın başlamasıyla yapacak bir şey olmayıp da düşünceler arttıkça depresyonum da iyice arttı. Hikaye olarak değil de madde madde problemlerimi yazmak istiyorum herhangi bir problemimi çözen, olmadı benimle bu konularda mesajlaşmak isteyen bu yoldan geçmiş abilerimi kardeşlerimi beklerim. Girişten sonra başlıyorum madde madde..
• Hayata dair herhangi bir hedefim yok. şu an okuduğum bölüme(pgibolojik danışmanlık ve rehberlik) diğer bölümleri eleye eleye geldim. Hayatımın odağında sadece dizi izlemek ve oyun oynamak vardı çünkü bunlar beni kendim hakkında, hayat hakkında düşünmekten alıkoyuyordu ama artık bu ikisini de yapamaz oldum bünyem kaldırmamaya başladı zevk alamaz oldum. Günlerimin dolup ölmekten başka bir isteğim yok.
• Hiç dostum, arkadaşım yok. Halimi hatrımı soran yok. allah kadar yalnızım. Beni aklımdan uzaklaştıracak yüzümü tebessüm ettirecek kimsem yok.
• Hiçbir duygum, görüşüm, ilgi alanım(siyasi, dini, müzik, spor vs.) yok.
• Gelecek kaygım çok fazla(okul bitince ne olacak? Askerlik, ev hayatı, iş hayatı vs. çünkü malum sadece odamda yaşıyorum hayattan soyutum).
• Dışarısı bana garip geliyor kendimi rahat hissedemiyorum başkalarıyla iletişim kurunca. Dizilerdeki karakterlerden sonra belki de gerçektekiler sıkıcı geliyor bilmiyorum.
• Ulaşım fobim var, tuzla’da oturuyorum. istanbul’un her şeyinden uzağım. Bu ulaşım fobisi gerçekten o kadar basit değil. Sırf bundan dolayı 15 dakikalık uzaktaki hastaneye bile gidemiyorum hele 90 dakika uzaklıktaki kampüsü saymıyorum bile.
• Aşağılık kompleksim had safhada. Sınav sonuçlarından tutun fiziki özelliklere, yaşam koşullarına kadar gerek gerçek gerek hayali(dizi-film) bütün kişilerle kendimi kıyaslıyorum acı çektiriyorum kendime.
• Babam bipolar hastası belki genetik olarak bana da geçti diye düşünüyorum ama bende iniş çıkış yok ben hep mutsuzum hep içimde bir boşluk var.
• Aşırı üşengecim. 20 adımlık mutfağa bile üşenerek gittiğimi sırf bu yüzden aç yattığımı bilirim. Haplarımı almaktan sırf reçetenin süresi dolduğu hastaneye gitmek zorunda olduğum için vazgeçtim. Şu an hap(wellbutrin, solian) kullanmıyorum.
• Arada ataklar geliyor bütün düşüncelerim yoğunlaşıyor bu gibi durumlarda ekstrem şeyler yapıyorum bir gün intihar da edebilirim ama intihar düşüncem genel olarak niyeyse yok.

Daha çok da gibtir edin sıkıldım yazmaktan zaten başlık da ilgi görmez biliyorum dursun köşede bunlar pgibiyatriste gidersem bir gün özet olarak ona bunları okurum. Not: fakire yakın bir halde olduğumuz için hobi edinmek, pgibologa gitmek gibi şeyler önermeyin beyler.