Kendimi bildim bileli içimde biri var. Bana insanların gerçek yüzünü gösteren biri. Küçükken tanıştım onunla. 13 yaşımda ben namaz kılıyordum o tanrıya küfür ediyordu. Biriyle tanışırken "bak bu adamın şu çıkarları var"diye bağırdı hep. Belkide yalnızdım onun yüzünden. Kimse benimle oynamadı ama ona sahip olduğum içinde mutluydum. "Beni dinlersen kalbin acıyacak ama arkadaş edinirsende sırtın! " demişti. Her şey 10 yaşında ona bir isim takmamla başladı "dragon"

Güvenmem. insanların beni kullanacağını bilirim. Hayalin varsa seni kullanırlar. Hep tek yaşadım ama aslında iki kişiydim. Bir tanede iç sesim. Ona dragon ismini verdim. Bana yeni bir insanla tanışırken bağırıyor. Bu adam şunları yaptı, bu hataları yaptı. insanlar benden bir şey isteyince şöyle diyor dragon: "Sen isteseydin yapmazdı. Arkasını dönüp giderdi." Nedense mutluyum yalnızlıktan. Dragon benim tek arkadaşım. "Sıradan bir hayat için dilek dileme madridistark bir ailen, arkadaşların olsaydı inan bana daha mutsuzdun. " iç sesim benim tek yoldaşım. Hayat hikayemi dinlemek isteyen buyursun.

Bir odada yalnız kalmaktan hep korkmuştum. çünkü onu duymak gerçekleri kabullenmek zordu. 11 yaşında ona şu soruyu sordum:"Sen gerçekten varsan bana bir kanıt yolla" dedim. Ertesi gün kalktığımda duvarda "Ben senim. Sen olmayan dün bu soruyu sorması.Ben senin en büyük gerçeğinim" yazıyordu .Yatakta ağlamıştım öylece

ilkokulda dersteydim ve çocuğun biri yeni silgimi almıştı. Ses çıkaramamıştım. "Salak o sadece basit bir insan parçalarına ayır" dedi içim. Sanki kendimi seyrediyorum o an kalemin ucunu çocuğun kafasına geçirmişim...