face e yazabilicek güzel bi söz önerin panpalar

benim alkolik olacağım küçükten belliydi, ilkokulda bir-a sınıfındaydım

bana yar olmayan devr-i devranın,
izzet-i ikrdıbını gibeyim.
yansın bu muallakler alayı,
su veren itfaiyenin hortumunu gibeyim,
ben deli miyim?
mecnun gibi bir am için çöllere düşeyim,
verirse verir, vermezse leylayı da gibeyim.

alışırsın, yine seversin... ben ağlarım , belki gülerim, yerine senler bulup mutlu ederim

toplandık yine üçümüz bayram etti çükümüz

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karıştı şimdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de şimdi herkes gibisin

içiyorsam sebebi sensin xdéé

bunuda not olarak yaz;

bir ses nüfuz ediyor bütün hücrelerime;
"bir boşluk ki nasıl insanla dolsun... "
doluyor işte; tercih ettiğin bu yolda; ki zaten yanılgılardan uzakta; varoluşu kanıtlayan tek yolda "birilerinin" daha yürüdüğünü kavrıyorsun.
çoktan kanıksadığın o duygu; tedirgin edici ama alışılmış; bu şarkıyı duyduğun anda "tek"leştiriyor seni; incin , bölük pörçük bütün hisler yok oluyor;
tek bir fikir yer ediyor zihinde. bütünlüğün getirdiği o huzurla; yorgunca bakıyorsun uzaklara; bir ömür bu duyguyla birliktesin artık; hiçbir şeyi değiştiremeyeceksin. mutlu anların olacak; belki suçlulukla; gizli saklı düşlerde sırıtacaksın unutmuşçuluk oynayarak; ama bu şarkı da takip edecek seni, varoluşun gerçekliği de.
mutlak çaresizliğine düştüğün o anda; askıda yaşamaya başladığın noktada.
birilerinin olup olmaması, gitmeleri, gelmeleri, konuşmaları; bütün o kaotik ilişkileri önemini yitiriveriyor.
bir taşı fırlatmayı başarabilsen; belki de sona erdireceksin bu işkenceyi, çeperlerden kurtulacaksın.
ama o taş hiç olmadı.
olmayışını kabullenemezsin fakat; kendi güçsüzlüğüne verirsin.
kendine yanarsın, hafifçe kıvrılır dudakların; "biliyor" olmanın verdiği huzurla.
biliyorsun; ötesi olmayacak, dahası, güzeli, aydınlığı olmayacak.
ve bu şarkıyı fısıldayan da biliyor; tıpkı senin bildiğin gibi.
o yüzden her daim anlamlı kalabilecek bir melodi oluveriyor.
azıcık anlamlardan "bir"i.
ve daha da fazlası için; uykuyla uyanıklık arasında geçirilen o kıymetli zamanları dolu dolu hissetmek için;
Yalnızlığı Anla...

hep böyle mi varla yokun savaşı, ya kazanan yoklar onlar hep böyle mi..
bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı;
yalnızlığı anla, yalnızlığı anla...

sevişelimmi

iskambil kağıdından kule yapmak kadar risklidir hayalleri gerçekleştirmek, ensende hissettiğin en ufak rüzgar bile tehdit eder tüm yaptıklarını ve her yıkılışta tekrar en başa dönmeyi göze alacak kadar cesaret gerektiri

"perşembe sendromu" diye bir şey buldum abi. hafta başı desen değil, hafta ortası desen değil, hafta sonu desen hiç değil. ne taktan bir gün...

çünkü isyan bıçağıdır böğrüme saplanan sancı,
çünkü harcımı öfkeyle, imanla karıyorum.

konuşsam faydası yok susam gönül razı değil

Benim bu kaldırımlara yazdığım yazıyı, silerse demirboğan siler yoksa hiç. Bir yerinden fena halde kirletmiş yaşamayı, her akşam o... çocuğu her sabah bin, her saat başında bir karanlığa dönüyor. En büyük özgürlük ölmekmiş deniyor. Sakın ha adamı boğuntuya getirirler. Ölmek kolay karanlığın arkası görünmüyor, hem yaşamak üzerine aynı şeyi dediler, hepimiz en azından kendimize mahkûmuz

ben olamayınca bu güller, bu selviler yok,
kızıl dudaklar mis kokulu şaraplar yok,
sabahlar, akşamlar, sevinçler, tasalar yok,
ben düşündükçe var dünya, ben yok o da yok...

neyzen yine sarhoş olduğu bi gün kalabalık bi caddeden geçerken bağırmış:
" ulan o... çocukları" ..
bunun üzerine bütün gözler neyzene dönmüş.. neyzen;
" haha.. ne kadar da çokmuşsunuz"..

"her huuryu huur yapan bi huur çocuğu vardır" aynşaynın sözüdür yaz bunu

aç ve arkasız, köpekleşerek, yaşamak dersen bu yürek çat diye çatlasın ulan

taş yerinde ağırdır yaz

iyimiş lan aferin