Artik kendi seslerimi duyamadigim icin nasil anlatacagimi tam olarak kestiremiyorum. Bence bu hikayeyi onlar benden cok daha iyi anlatirdi. En azindan neyin ilk neyin son yazilacagina, neyin orataya gelecegine dair daha kesin fikirleri ve onerileri olurdu. Yardimlari muhakkak cok isime yarardi. Ama ilaclarimi alali 1 saati gecti. Sesler aniden yanimdan ayrildilar. Artik onlarin fisildadiklari sozcukler yerine, seslerini kisacak ilaclar var. Gunde bir kere pgibotrop aliyorum. Oval bicimli, yumurta kabugu mavisi bir hap bu. Agzimi o kadar kurutuyor ki , konusurken sesim cok fazla sigara icmis, nefesi hiriltili bir ihtiyarin ya da sahra colunu asip gelmis , su diye yalvaran bir askerinki gibi cikiyor. Hemen arkadan karamsarlastirici ve intihara meylettirici depresyona karsi koymak icin tadi aci ve berbat olan bir antidepresan aliyorum. Geceleri de acilarimi hafifletmek icin guclu bir uyku ilaci.. ruyalarimi da onluyor.. cok agir bir durum. Hala yalnizim. Hala odamda... Hala yasli... Ben duygusuz bir makeni gibi hissediyorum. Sevilmedigimi iliklerime kadar hissediyorum. Artik bombosum. Ve kimse ben olmasam birseyler kaybetmeyecek gibi geliyor. Ne yazikkki bu gercek.. ben olmasam hayatlrindan birseyler eksilmeyecek kimsenin. Ben olmasam elbiselerime sarilip aglayacak, fotograflarima bakip duygulanacak ( ki fazla fotografim yok zamanin da arkadas zoruyla cekilmis bir kac tane) kimse yok. Bunu iliklerime kadar hissediyorum. Tavani bombos izlememe sebep olan seyler var. Yutkunuyorum gecmiyor... Kisacasi zamanimin cogunu deli olarak geciriyorum.. burdan deli arkadaslarima bunlari okudugu az da olsa anladigi icin tesekkur ediyorum selamlar ..

Not: uzun oldu. Yani size gore. Bana gore ben defterler doldursam ifade edilemeyecek bir aci bu.. kadavra gibiyim gencler..