hafif bir sigara kokusu var şimdi

ben hiç sigara içmem derdim. çok büyük konuşmuşum demek ki. hayatın nerden, ne getireceği belli olmazmış bunu öğrendim. acı da, mutluluk da, sevinç de bile sigara içebilirmiş bir insan. oysa ki ben sigara yüzünden dedemi kaybettikten sonra küsmüştüm her şeye? ne oldu da bir anda başladım bu merete?

yine her zaman ki gibi deri ceketimi giydim, çıktım dışarı. sahilin en sevdiğim yerinde bir bank vardır, benim bankımdır o. her gece gider bir tuborg kırmızı bir de camel soft alır geçerim oraya. kurulurum bir güzel, balıkçıları izlerim hafif kapanmaya meyilli gözlerimle. şans odur ki ben her gittiğimde bir tane bile balık tutamazlar. şanssızlıktan mı yoksa lanetten mi hiç anlayamadım. bir kaç saat oturduktan sonra kalkarım geçerim arasokaklara. ben bayılırım arasokaklarda gezmeye. sessiz sakin yerlerdir. ellerimi ceketimin ceplerine sokup, fermuarı da ağzıma kadar çekip nefes alıp vermeye başlarım. hafif bir sigara kokusu var şimdi ceketimde. eskiden böyle değildi? ne oldu da değişti bu koku? hiç mi merak etmedim acaba neyi, nerde yanlış yaptım diye? hiç mi sormadım acaba kendime? yoksa tam tersi çok mu soru soruyorum kendime?

hafif bir sigara kokusu var şimdi havada..

saçma ve bir o kadarda gereksiz bir hikaye

sürekli yazmalı mıyım? sürekli konuşmalı mıyım? bir köşeye çekilip sessizce sigaramı içsem olmaz mı? yavaş yavaş yudumlasam biramı? hiç kimseyi takmasam kafaya? sadece kendi halimde olsam ya, olmaz mı bu tür şeyler? sessiz sakin yaşasam hayatımı? çünkü çok sıkıldım artık gürültüden. sanırım çok fazla sese maruz kaldım ben. bu zamana kadar defalarca kez annem, babam,kardeşlerim, sevgililerim sürekli bağırdılar bana. ben sustum. sessiz sakin beni anlamalarını bekledim. bazen çocukca bir tavır takındım küstüm ben size dedim. bazen erkek adam gibi çekildim kovuğuma susmalarını bekledim.

giydim ceketimi gidiyorum yine, ufak bir sigara molası..

ellerim güzel kokardı önceden şimdiyse tütün. bazen diyorum ki "oğlum ne oldu ulan sana?" farkettim ki çok soru soruyomuşum kendime. harbiden ulan ne oldu bana? hayır yani ne değişti de böyle oldum. parfüm kokardım ben hep. çok dikkat ederdim kokulara. nefret ederim kötü kokan insanlardan. peki ya şimdi? üstümde hafif bir sigara kokusu var şimdi durdurak bilmez bir sıkıntı. bunalıma mı yoksa menapoza mı giriyorum amk?

bırakılır elbet sigara da, herkes gibi o da gider elbet hayatımdan. çok şey kazandım şu zamana kadar çoğu şeyi de kaybettim üstüne. kazanmayı bilen ama kaybetmeye tahamül edemeyen bir toplumuz biz. dışarı çıkıp etrafımıza şöyle bir baksak herkeste bir sigara. herkesin ayrı bir derdi var. oturup bir dinlesek onları desek ki "tamam bu da gelir bu da geçer, ne de olsa kışın sonu bahardır" diye bakın o zaman bitmiyor mu bütün dertler. dinlemeyi bilmiyoruz biz. kendi doğrularımıza göre hareket ediyoruz hep. kendi doğrularımıza da pek doğru değil ya, her neyse

kimi yalnızlıktan, kimi aşk acısından, kimi kaybettiklerinden, kimi ise belli olmayan sıkıntılarından içer sigarayı. peki ya ben? peki ya siz? kimiz ki biz? neden var dertlerimiz? ara sıra düşünüyorum acaba tek ben mi böyleyim diye. sonra çıkıyorum dışarı bir bakıyorum yaşlı bir amca elinde uzun 2000'i efkarlı efkarlı içiyor. dedem de 2000 içerdi rahmetli. özledim onu da baya. özlem... özlem de çok büyük yer kaplar bu kara kalplerimiz de. çok zordur özlem. beklemekte zordur, gitmekte. özlemle beklemek en zorudur duyguların. yavaş yavaş yer, bitirir bizi aynı sigara gibi.

elbet vardır yakınlarınız da birilerini çok seven biri. bakarsınız içten içe dersiniz "ben neden sevemiyorum böyle?" diye. belki de önceden sevmiştirsiniz, korkmuştursunuz. artık sevmemeye, bağlanmamaya yeminlisinizdir. çünkü anlamıştırsınız ne kadar çok severseniz o gittiğinde o kadar çok canınızın yanacağını. küçükken bizler sobaların yanında otururduk. o kıpkırmızı ve uzaktan da olsa yüzümüzü yakan ateşi izlemiştiriz elbet. elimizi delicesine içine sokmak isteriz sobanın. "acaba ne olucak?" diye sorarız kendimize. bir yandan çok ister, bir yandansa çekiniriz. acısını biliriz çünkü. en az bir kere yanmıştır ellerimiz

ayaklarımı uzatırdım ben sobaya. ayaklarım yansa dahi çekmezdim, üşürdüm çünkü. aşkta böyle değil midir? elinizi verseniz kolunuzu kaptıracağınız bir şeydir aşk. başlarda ufak bir sevgi tomurcuğuyla açar o çiçek içinizde. yavaş yavaş büyür kocaman bir bahçe oluverir. anlayamazsınız, anlam veremezsiniz bu duyguya. saçmadır biraz ama istersiniz. şöyle bir benzetmede bulunabiliriz mesela, aşk tütündür, sigaraysa ciğerleriniz. bağımlılık yaratır aşk. her içinizde çektiğiniz de sigarayı yavaş yavaş sonuna yaklaşırsınız. aşkta böyledir işte. zamanla yavaş yavaş ölürsünüz.

ben çok durdum gideyim artık

dışarı çıkmak ve sigara içmek için hazırlandım yine. giydim deri ceketimi, koydum cebime sigaramı, çakmağımı, giydim ayakkabılarımı hazırım artık. dışarı çıkmak ve ciğerlerimi çürütmek için bir gece daha bekliyor beni. kim bilir belki kısa sürer yarım saate bilemedin bir saate evdeyim yine. geceleri çok severim ben. karanlığın içinden çıkmak, üstümde parlayan tek şeyin sigaramın ateşinin olmasını bilmek güvende hissettirir beni. birazdan çıkıcam dışarı yine koyulucam sahilin dibindeki bankıma, yakıcam sigaramı ve yine hafif bir sigara kokusu var şimdi üstümde diyicem. sonra kaybettiklerim gelicek aklıma hüzünlenicem bir sigara daha yakıcam. biraz üşüdükten sonra eve doğru yola koyulucam, her gece olduğu gibi titreyerek köpeğimi sevicem ve yatağıma uzanıcam.